ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

“ไม่ต้องค่ะ คุณหมอที่นี่ดูแลอย่างดีที่สุดแล้ว เราก็ไม่ต้องการรบกวนหรือขอความช่วยเหลือจากคนอื่นค่ะ” พิมชิงตอบ แม้จะถูกเพชรเรียกปราม พิมถามเพชรอย่างประจบว่า “ทำไมล่ะพี่เพชร ก็พิมพูดจริงๆ ย่าคงไม่ชอบหรอกถ้าเราจะต้องไปรบกวนคนอื่น คุณปริมเข้าใจที่พิมพูดใช่ไหมคะ”

“เข้าใจค่ะ...เข้าใจ” ปริมยิ้มเจื่อนแล้วบอกเพชร “ปริมซื้อของมาฝากหลายอย่างเลย รู้ว่าพี่เพชรกับหนูพิมคงเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวัน กลัวจะหิวแย่”

เพชรขอบคุณที่มีน้ำใจกับครอบครัวตน ปริมเป็นห่วงว่าเพชรคงเครียดแย่ เพชรบอกว่าตอนนี้สบายใจขึ้นบ้างแล้วเพราะหมอบอกว่าอาการของย่าคงที่แล้ว วันนี้น่าจะเข้าเยี่ยมได้ พวกตนเลยมารอที่นี่

พยาบาลออกมาบอกว่าหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้แล้ว ทุกคนยิ้มดีใจ ปริมทำท่าจะตามเข้าไปด้วยแต่พิมคว้ามือเพชรบอกว่าให้ไปกับตน ตนกลัวเข้าไปแล้วร้องไห้เดี๋ยวย่าไม่สบายใจ แล้วบอกรินทร์ว่า เดี๋ยวจะพาพี่รินทร์เข้าไปเยี่ยมย่าด้วย

ถูกพิมตัดบทตัดทางหมด ปริมก็เจื่อนจ๋อย เลยฝากของเยี่ยมไว้บอกรินทร์ว่าอย่าลืมเตือนคุณเพชรกินข้าวบ้างแล้วเดินออกไป แก้วตาเหน็บเบาๆว่า “เห็นพิมเอาใจแต่รินทร์คงทนดูไม่ได้ล่ะสิ”

“พอเถอะ นี่ฉันจะไปหาลุงสรนะ เธอรออยู่ที่นี่แล้วกัน”

“ตามสบายย่ะ คุณแม่ชี”

รินทร์ยิ้มขำๆแล้วเดินออกไป

ooooooo

พิมกับเพชรเข้าไปเยี่ยมย่า ย่าบอกว่าดีใจที่ได้กลับมาเห็นหน้าหลานรักอีกครั้ง

“แต่เพชรรู้ว่าย่าจะไม่มีวันทิ้งเพชรกับน้องและพ่อไปไหนแน่ๆ ย่าจ๋าของเพชรเป็นคนเข้มแข็งและไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไรทั้งนั้น ใช่ไหมจ๊ะ”

“แล้วเจ้าสรล่ะ” ย่าถามอย่างเป็นห่วง

รินทร์จะพาไกรสรไปหาย่า เพชร กับพิม ไกรสรไม่ยอมไป คิดว่าแม่คงโกรธตน และทุกคนโกรธเกลียดตน ตนจะแบกหน้าไปเจอได้ยังไง รินทร์ติงว่าลุงหนีไปตลอดไม่ได้หรอก ก็ถูกตวาดว่าไม่ใช่เรื่องของเอ็งอย่ายุ่ง

“ไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะลุงไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเอง แต่ลุงทำให้คนรอบตัวเป็นห่วงไม่รู้หรือไง ลุงกินเหล้าเมา มีความสุข แต่ไม่รู้ว่าใครเขารอลุงอยู่ที่บ้าน ลุงเห็นแก่ตัว”

“เอ็งก็ดีแต่พูด เอ็งไม่รู้หรอกว่าข้าต้องเจออะไรมาบ้าง...เอ็งดูข้า เอ็งดู...ใครๆก็ดีแต่ตราหน้าว่าข้ามันเป็นไอ้ขี้เมา” ไกรสรทุบแขนข้างที่พิการบอกว่า “คนพิการแบบข้ามันไม่มีค่าในสายตาใคร เอ็งเห็นไหม”

“ไม่จริงครับพ่อ” เสียงเพชรแทรกขึ้น ไกรสร

หันมองเห็นเพชร พิม แก้วตาเดินเข้ามา เพชรบอกพ่อว่า “ผม หนูพิม ย่า พวกเรารักและห่วงพ่อมากนะครับ”

“ไม่...ข้าไม่เชื่อ เหมือนที่ข้ารักและไว้ใจแม่เอ็ง แล้วมันก็ทิ้งข้าไป ทิ้งเอ็งไป ทิ้งนังพิมไป แล้วยังนังแตนอีกคน ไม่มีใครรักใครจริงหรอก มีแต่หลอกลวงกันทั้งนั้น”