ตอนที่ 4
พุดกรองปรามว่าอย่าพูดอย่างนั้นให้ลูกได้ยินนะ แต่พิมได้ยินแล้วเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกหันวางตะกร้าลงเดินออกไป แต่รินทร์ดึงแขนไว้ บอกย่าพุดว่า
“รินทร์ไปดูพิมเองจ้ะ”
ที่ศาลาวัดเย็นนี้ เพชรเตรียมเก้าอี้รับแขกที่จะมาในงานอย่างคล่องแคล่ว สั่งเตรียมเก้าอี้มากเป็นพิเศษเพราะวันนี้คนจากที่ทำงานของจิตราจะมากันหลายคน
เด็กวัดมาบอกว่าวันนี้น้ำกับน้ำแข็งไม่มาส่งเพราะคุณนายจิตไม่ยอมจ่ายเงินสักที เหลืออยู่นิดเดียวเองจะทำยังไงดี เพชรจึงเอาเงินที่มีอยู่ไม่กี่บาทออกมาบอกให้ไปซื้อน้ำแข็ง
“มึงเก็บเงินสวะๆของมึงไปเลยนะ กูไม่อยากได้น้ำใจจากพวกเดนคนอย่างมึง”
ณรงค์สั่งเด็กวัดให้เอาเศษเงินคืนเพชรไปแล้วเอาเงินที่ตนไปซื้อน้ำแข็งมา เพชรอยู่ในความสงบนิ่งอย่างไม่อยากมีเรื่องด้วย ก้มหน้าก้มตาจัดเก้าอี้ต่อ ทำให้ณรงค์ยิ่งหมั่นไส้กระชากคอเสื้อเพชรถาม
“มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม คิดว่าแน่ใช่ไหม”
เพชรยังคงนิ่งจัดเก้าอี้ต่อ พวกเด็กวัดเห็นณรงค์หาเรื่องก็เข้ามาจะช่วยเพชร แต่เพชรห้ามไว้ ยิ่งเหมือนยั่วณรงค์พุ่งเข้าต่อยเพชรไม่ยั้งจนทรุดน่วม เพชรไม่ตอบโต้ พอณรงค์จะชกอีกเพชรจับมือณรงค์ไว้บอกว่า
“ผมให้พี่ต่อยจนกว่าจะหายโกรธพ่อ...แล้วก็ขอให้มันจบตรงนี้ สัญญาต่อหน้าพ่อพี่สิ”
“มันจะจบก็ต่อเมื่อพ่อมึงตายตามพ่อกูไปเท่านั้น... ไอ้เพชร” ณรงค์อาฆาตแล้วผละไป
เพชรนิ่งอึ้ง พอจะลุกขึ้นก็กลับทรุดลง เพชรแข็งใจพยายามลุกขึ้น ต้องลุกให้ได้
ooooooo
ฟังพ่อพูดประชดว่าถ้าตนตายตามอ่องไปแล้วพิมสบายใจตนก็จะตายๆไปให้สมใจมัน พิมบอกรินทร์ว่าถึงโกรธพ่อยังไงตนก็ไม่เคยคิดอย่างนั้น พ่อคงเกลียดตนมากถึงได้พูดอย่างนั้น
รินทร์ปลอบว่าพ่อกำลังเมา เอาไว้ได้สติแล้วพิมค่อยเข้าไปคุยกับพ่อดีๆ พิมเกรงใจที่รินทร์ต้องมาเหนื่อยเพราะบ้านตนมีแต่เรื่อง รินทร์บอกว่าไม่เหนื่อย ขอแต่ให้พิมเข้มแข็งไว้ พิมรับคำอย่างเข้าใจและขอบคุณ
ขณะนั้นเองปริมกรีดกรายเข้ามา พิมบอกว่าพี่เพชรไม่อยู่ ปริมแก้เกี้ยวว่าตนได้ชิมขนมจากพี่มดแล้วอร่อยดี พี่มดจึงแนะนำให้มาชิมจากฝีมือคุณย่าของเพชร พิมบอกว่าตนกับพี่รินทร์เอาขนมไปส่งให้ลูกค้าหมดแล้ว ปริมแก้เกี้ยวอีกรอบว่าไหนๆก็มาแล้วก็สั่งขนมไปเลี้ยงพระแล้วกัน บอกให้พิมเอาสมุดมาจด
ทันใดนั้นเพชรเดินเข้ามาในสภาพบอบช้ำ รินทร์รีบเข้าไปหา ปริมตามไปทันที










