ตอนที่ 4
ย่าพุดกับยายเจียมเผชิญหน้ากับไกรสรที่ถือมีดแกว่ง หาว่าอ่องจะมาทำร้ายตน ย่าพุดพยายามพูดเตือนสติแต่ไกรสรเหมือนได้ยินอะไรสีหน้าหวาดกลัวสุดขีดกวาดมีดไปรอบตัว ยายเจียมถือกระทะถอยกรูด ไกรสรจะวิ่งออกไป ย่าพุดวิ่งตามร้องห้าม
อึดใจเดียวไกรสรก็กระเด็นเข้ามาในบ้านกระแทกผนังมีดหล่นจากมือ ย่าพุดมองไปเห็นครูหมายพุ่งเข้าประชิดไกรสร ส่วนยุทธที่ตามมาก็รีบไปเก็บมีด
พิมเข้าประคองย่าบอกว่าย่าปลอดภัยแล้วนะ
ครูหมายคุมตัวไกรสรที่อ่อนแรงอยู่ถามว่าเรื่องเป็นยังไง
ไม่ทันที่ย่าจะเล่าอะไรก็ทรุดฮวบหมดสติ
ครูหมายพาย่าพุดกรองส่งโรงพยาบาล เพชรตามไปถามพิมว่าแล้วพ่อล่ะ พิมถามว่าจะห่วงทำไมเพราะพ่อ ย่าถึงได้เป็นแบบนี้ เพชรบอกว่าเพราะตนต่างหาก เพชรตำหนิตัวเองว่าถ้าเมื่อคืนไม่ให้พ่อออกไปพ่อก็คงไม่กินเหล้าจนขาดสติแบบนี้
เพชรขอบคุณครูหมายบอกว่าถ้าไม่ได้ครูไม่รู้ว่าพ่อกับย่าจะเป็นยังไง
“ไม่เป็นไรหรอกเพชร หมอเขาให้พ่อเอ็งพักที่นี่สักคืนสองคืน ครูรู้ว่าเอ็งเหนื่อยแต่เอ็งต้องกัดฟันจนหมดยกนะ เอ็งเข้าใจไหม...ถ้ามีอะไรให้ครูช่วยก็บอกมา”
เพชรขอบใจยุทธที่ไปบอกตนที่อู่ทั้งที่ไม่อยากเจอณรงค์เท่าไหร่ ยุทธบอกไม่เป็นไร ให้เพชรรีบไปดูน้าสรก่อนเถอะ เพชรชวนพิมไป แต่พิมปฏิเสธอย่างอัดอั้นว่า
“ไม่ไป หนูพิมเกลียดพ่อ!”
โต้งขี่มอเตอร์ไซค์ไปบอกรินทร์ที่ร้าน รินทร์รีบไปที่โรงพยาบาล รินทร์เห็นใจเพชรที่เจอทั้งเรื่องย่าเรื่องพ่อ แต่เพชรตอบอย่างเข้มแข็งว่า คิดเสียว่าเรื่องร้ายที่เราเจอมันต้องมีวันจบ แล้วเราจะจมอยู่กับมันทำไมล่ะ
รินทร์เห็นใจเพชรและสงสารไกรสรที่มีปากเสียงกับพิมและรู้สึกผิดเรื่องน้าอ่องด้วยเลยไปกันใหญ่ รินทร์บอกว่าตนคิดว่าลุงไกรสรคงมองไม่เห็นทางออกจริงๆถึงได้...
เพชรตัดบทขอบคุณรินทร์ที่เข้าใจตน บอกว่าต่อไปตนต้องดูแลพ่อให้ดีกว่านี้ ตนจะเตือนพิมให้ฟังพ่อบ้าง ส่วนเรื่องย่า ตอนนี้ขอให้ย่าฟื้นขึ้นมาก่อนตนก็เบาใจแล้ว
เมื่อทั้งสองออกไป ไกรสรที่นอนฟังอยู่ลืมตาขึ้น น้ำตาไหลอย่างสะเทือนใจ คิดว่าตนต้องทำอะไรสักอย่าง ครู่หนึ่งก็ลากเสาน้ำเกลือออกไปเจอเพชรถามว่าหมอบอกหรือยังว่าย่าเป็นอะไร แล้วลากเสาน้ำเกลือไปทางห้องฉุกเฉิน พิมที่คุยอยู่กับรินทร์ปรี่เข้ามาขวาง
“อย่ามายุ่งกับย่าของพิม พ่อฆ่าอาอ่อง แล้วยังจะฆ่าย่าของพิมอีก ไม่รู้ตัวรึไง”
ไกรสรอึ้งไป ครู่หนึ่งก็ร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา...










