ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

“อัดมันให้คว่ำเลยนะโว้ยเพชร เอ็งเก่งกว่ามันแน่ๆ ข้าเชื่อมือเอ็ง ทำให้มันรู้ไปเลยว่า เด็กแม่ทิ้งอย่างเอ็ง กับเด็กที่แม่เลี้ยงด้วยมือด้วยตีนแบบไอ้โบ้ ใครมันจะแน่กว่ากัน” เอตะโกนสุดเสียง

โบ้ย่ามใจว่าตัวเองเหนือกว่าพุ่งเข้าหาเพชร ถูกเพชรสวนหมัดเข้าชายโครงจนสะดุ้งเฮือกหน้าเหยเก ทรุดลงอย่างหมดท่า แต่เพชรไม่ซ้ำถอยไปยืนตั้งหลัก ในจังหวะที่ไม่มีใครสังเกตนั่นเอง ตุ้ยลูกน้องโบ้ก็ควักสนับมือไปยัดใส่มือให้โบ้ โบ้ปรี่เข้าหาเพชร เงื้อหมัดที่ใส่สนับมือจะซัดหน้าเพชร

ทันใดนั้นมือใหญ่หนาแข็งแรงก็ยื่นเข้ามากระชากแขนโบ้อย่างแรงจนหงายหลัง ทุกคนตกใจ

ครูหมายนั่นเอง!

“เก่งนักใช่ไหมเอ็ง ไอ้โบ้” ครูหมายจ้องโบ้เขม็ง โบ้หน้าเสีย ครูหมายบีบมือโบ้อย่างแรงจนมันร้องว่ายอมแล้วครู ทิ้งสนับมือลงพื้น ครูเตะสนับมือออกไป เหวี่ยงโบ้ไปอีกทาง กวาดตามองไปรอบๆปรามดุดัน

“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาฟัดกันเป็นกุ๊ยข้างถนนแบบนี้”

เพชรไม่กล้าสู้ตาครู เอจึงออกมารับหน้าแทนว่า

“แต่มันไม่ได้กัดกันเล่นๆนะครับครู ครั้งนี้มีข้อตกลงระหว่างกันด้วย เพราะถ้าไอ้เพชรมันชนะ ไอ้โบ้มันรับปากแล้วว่าจะเลิกหาเรื่องวุ่นวายกับเพชรอีก...ใช่ไหมโบ้”

“ใช่ครับครู”

“ดี...ถ้าพวกเอ็งอยากต่อยกันนัก งั้นก็เอาเลย ข้าเป็นกรรมการให้เอง แต่ถ้าใครตุกติก ข้าจะจัดการเอง เข้าใจไหม”

“ครับ” เพชรกับโบ้ตอบพร้อมกัน

ครูหมายมองไปที่ลูกน้องของโบ้กับเอและกลุ่มวัยรุ่นให้ขยับถอยหลัง แล้วเข้าไปจับคอเสื้อโบ้กับเพชรลากมากลางวง ประกาศกติกา

“กฎกติกาพวกเอ็งรู้อยู่แล้ว ถ้าอยากแสดงความเก่งกล้าของลูกผู้ชายก็ใช้แต่ฝีมือของตัวเอง อย่าตุกติก เหมือนหมาลอบกัด”

ครูหมายปล่อยมือจากทั้งสองแล้วถอยออกมาคุมเชิง

โบ้โถมเข้าใส่เพชรที่ยังไม่ทันตั้งตัวจนเพชรกระเด็นกองกับพื้น เพชรลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่โบ้ แล้วทั้งสองก็ต่อสู้กันด้วยฝีมือล้วนๆจนโบ้เริ่มเซและเดินหนี ขณะที่เพชรยังไล่ถลุงอย่างมันมือ จนกระทั่งโบ้ถูกหมัดเพชรเข้าปลายคางกระเด็นลงไปกองกับพื้น เพชรหยุดแล้วถอยไปดูนิ่งๆ

ครูหมายมองเพชรอย่างถูกใจ แล้วเดินไปดูโบ้ที่นอนตาลอยเรียกจนโบ้ได้สติขานรับ ครูจึงพยักหน้า ลูกน้องโบ้รีบเข้าไปพยุงลูกพี่ให้ลุกขึ้น

ครูหมายถามโบ้ว่ายังจะสู้ต่อไปไหม โบ้ฝืนใจ

บอกว่า “ไม่” ครูหมายย้ำว่างั้นก็ต้องยอมรับกติกา โบ้ฝืนใจบอกว่าก็ได้ เอย้ำว่า “งั้นต่อไปนี้ เอ็งห้ามมายุ่งกับเพชรมันอีก ใช่ไหมวะ”

โบ้จ้องหน้าเออย่างไม่พอใจ ถามครูหมายว่าตนไปได้แล้วใช่ไหมแล้วเดินออกไปเลย เพชรไหว้ขอบคุณครู ครูหมายถามว่าจะกลับบ้านสภาพนี้ย่าจะว่ายังไง ครูจะไปส่ง แต่เพชรบอกว่าไม่เป็นไร ตนทำผิดก็ต้องยอมรับผิด แล้วไหว้ลาครูและหันขอบคุณเอ เอกระซิบบอกเพชรว่า

“เรื่องเงินเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ข้าก็กลับเหมือนกัน ไปโว้ยป๋อง”

เอเหลือบมองครูหมายแล้วเดินไป เพชรมองตามแล้วมองครูหมายก่อนเดินออกไป ครูหมายมองทั้งสองก่อนจะเดินตามเอไป

ooooooo