ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

เวลาเดียวกันนั้นย่าพุดกรองกับพิมอยู่ที่บ้าน กำลังถูกแก๊งทวงหนี้คุกคามอย่างหนัก ย่าอ้อนวอนขอผัดอีกสองวันจะเอาดอกไปส่งที่บ้านเจ๊เอง แต่วันนี้ขอเอาเงินไปจ่ายค่าหมอก่อน

นักเลงตะคอกว่าไม่ได้ ต้องส่งทุกวันก็คือทุกวัน ใครจะเจ็บจะตายไม่เกี่ยว แล้วสั่งพรรคพวกให้ไปค้นที่รถเข็นและตัวย่า ย่าถูกกระชากจากพิมไปค้นตัวจนข้าวของกระจัดกระจาย พิมร้องไห้อย่างหวาดกลัว

ขณะที่ย่ากำลังเผชิญกับแก๊งทวงหนี้โหดอยู่นั้น เพชรกับอ่องก็กำลังทุลักทุเลกับการพยายามพาไกรสรกลับบ้าน

ขณะนั้นเอง เบี้ยว หลานชายวัย 7 ขวบของยายเจียมก็วิ่งมาบอกให้เพชรไปช่วยยายพุดหน่อย ยายแย่แล้ว เพราะไอ้พวกทวงหนี้มันจะเอาเงินจากยาย แต่ยายไม่มี มันก็เลย...

เพชรไม่รอฟังจบ เขาวิ่งข้ามสะพานไปทันที

เบี้ยววัย 7 ขวบแต่ใจสู้ ซอยเท้ายิกๆตามไป อ่องจึงดูแล ไกรสรคนเดียว

เมื่อเพชรไปเห็นยายเจียมกำลังกอดปลอบพิมและย่ากำลังเก็บข้าวของที่ระเนระนาดยับเยินรวมใส่หาบเพชรหยุดกึกสีหน้าเปลี่ยนจากความห่วงใยเป็นโกรธแค้น ย่าเห็นสีหน้าเพชรก็ตกใจแต่ไม่ทันที่ย่าจะลุกไปหาเพชรก็วิ่งตะบึงไปแล้ว

เพชรวิ่งทะลุซอยนั้นซอยนี้ตามหาพวกแก๊งทวงหนี้ที่ทำร้ายย่ากับน้อง พอวิ่งเข้าซอยหนึ่งก็ถูกท่อนไม้ใหญ่ยื่นมาขวาง ทำให้เพชรสะดุดตัวลอยกระแทกพื้นจนจุก

เพชรถูกโบ้คู่อริรุ่นพี่ดักเล่นงาน พอเพชรล้มจุก โบ้ก็ถือท่อนไม้ใหญ่หัวเราะร่าออกมาถามเย้ยกวนๆ

“จะไปไหนวะไอ้ขี้ดิน อ้อ หรือกำลังจะไปตามหาแม่ที่หนีตามผู้ชายอื่นไป เหมือนพ่อขี้เมาของมึง”

โบ้พูดเยาะเย้ยดูถูกเพชรอย่างคะนองปาก ถูกเพชรจ้องเขม็งก็เดินเข้าหาสั่งลูกน้องให้จัดการเลย เอาให้หายซ่าสักที เพชรจึงถูกลูกน้องโบ้ 4 คนดาหน้าเข้าหา แต่เพชรไม่มีท่าทีหวาดกลัวตั้งการ์ดสู้เต็มที่ พอลูกน้องเข้าล็อกตัวเพชร โบ้ก็กร่างเดินเข้าหาพูดเย้ย

“มึงจะทนได้สักเท่าไหร่วะ”

“รุมกัดกันเป็นหมาเลยนะพวกเอ็ง” เสียงเอดังขึ้น พวกโบ้หันมองเห็นเอเดินเข้ามาพร้อมพวกที่มากกว่า “5 รุม 1 แบบนี้ มันไม่ทุเรศไปหน่อยเหรอวะไอ้โบ้ ไหนเอ็งคุยโม้นักไงวะ ว่าเอ็งน่ะเป็นลูกศิษย์เอกของครูหมาย แล้วทำไมไม่กล้าสู้ตัวต่อตัวกับไอ้เพชรมันล่ะวะ”

“ใครบอกว่าข้าไม่กล้า แต่ไอ้ขี้ดินที่สะเออะอยากจะเป็นเพชรนี่ต่างหากที่มันไม่กล้าสู้ เอาแต่หลบอยู่หลังผ้าถุงย่าของมัน”

เอมองเพชรที่หน้าตาโกรธแค้นเกรี้ยวกราดอย่างไม่เคยเห็น คิดแผนบางอย่างออก ถามเพชรว่ากลัวโบ้จริงหรือ เพชรบอกว่าเปล่า

“งั้นทำไมเอ็งไม่กล้าสู้กับมันวะ”

“ผมรับปากกับครูหมายไว้แล้วว่าจะไม่ใช้วิชาของครูไปมีเรื่องกับใคร”