ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "เพชร"

จิตราหาว่าเพชรทำร้ายตารงค์ลูกชายตน ย่าพุดพูดอย่างเยือกเย็นว่าถ้ามันเป็นความผิดของเพชรตนก็ขอโทษด้วย ต่อไปจะไม่ให้หลานไปยุ่งกับลูกชายแม่จิตอีก จิตราบอกถ้าจะให้ดีก็อย่ายุ่งกับพี่อ่องด้วย คนเรามันต่างชั้นกันก็ต้องต่างคนต่างอยู่

“ได้จ้ะ ถ้าแม่จิตต้องการแบบนั้นก็ได้ทุกอย่างเลยจ้ะ คราวหน้าคราวหลังแม่จิตจะได้ไม่ต้องเสียเวลาลดตัวมาเหยียบบ้านสกปรกๆแบบนี้อีก” จิตรากระแทกเสียงว่านึกว่าตนอยากมาเหยียบนักรึไง “จ้ะ ถ้าไม่ชอบก็กลับไปได้ตลอดเวลานะจ๊ะ แล้วปิดประตูให้ด้วยนะ กลอนที่หน้าบ้านมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

พอจิตรากระแทกกระทั้นกลับไป เพชรบอกย่าว่า “ย่าครับ เพชรไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ”

“ย่ารู้ว่าเพชรเป็นคนยังไง”

“แต่ทำไมย่าถึง...”

“เพราะย่าไม่สนใจแม่จิตน่ะสิ ย่ารู้ว่าเขาไม่ชอบเรา เพราะฉะนั้นทุกสิ่งที่เขาคิดเขาทำเกี่ยวกับเรามันก็จะมีแต่อคติมาบังตาบังใจตลอดเวลา เราแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว อีกอย่างย่าก็ไม่ได้เป็นพวกโขนพวกละครสักหน่อย”

เพชรกับหนูพิมมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แล้วหันมองย่าเชิงถาม ย่ายิ้มอธิบายให้หลานฟังว่า

“ก็พวกโขนพวกละครเขามีหน้าที่เต้นไปรำไปตามคำร้องคำบอกของคนอื่นใช่ไหมล่ะ แต่เราไม่ใช่นะลูก เราเป็นคน มีชีวิตเป็นของตัวเอง เพราะฉะนั้นเราต้องกำหนดชีวิตตัวเอง จะดีจะชั่วเราต้องกำหนดเอง อย่าให้ใครหรืออะไรมาเป็นสิ่งกำหนดชีวิตของเรา จำเอาไว้นะลูก”

เพชรกับหนูพิมพยักหน้าอย่างเข้าใจคำสอนของย่า

ooooooo

เพราะไกรสรกินเหล้าหัวราน้ำมาเป็นเวลานาน คืนนี้จึงอ้วกเป็นเลือดทั้งที่ขวดเหล้ายังคามือล้มพิงรั้วโรงเรียนหมดสติไป ภารโรงสมมาเจอจึงไปบอกอ่อง อ่องไปบอกย่าพุดกับเพชรที่บ้าน

เมื่อพาไกรสรส่งโรงพยาบาลอยู่ในห้องอนาถา มีย่ากับหนูพิมในสภาพมอมแมมเพราะวุ่นมาทั้งคืนนั่งซบกันมองไกรสรที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

เพชรกับอ่องไปคุยกับหมอ ออกจากห้องหมอ อ่องบอกเพชรว่า

“ไม่ต้องกลัวนะเพชร อายังอยู่ ยังไงอาก็ไม่ปล่อยให้พ่อเอ็งเป็นอะไรไปแน่นอน แค่อาการแรกของพิษสุราเรื้อรัง ยังไงเราก็ต้องหาทางช่วยกันรักษาพ่อเอ็งให้หายให้ได้...ไปหาย่ากันเถอะ แกคงอยากรู้อาการของพ่อเอ็งแล้วล่ะ”

อ่องโอบไหล่เพชรไปอย่างให้กำลังใจ

อ่องหาทางช่วยเพชรกับย่าพุด ไปหาครูหมายเล่าเหตุการณ์และอาการของไกรสรให้ฟัง ครูหมายถามว่า ไกรสรต้องอยู่โรงพยาบาลกี่วัน อ่องบอกว่าเบาะๆก็ 3-4 วัน

“โธ่...แล้วอย่างนี้น้าพุดจะทำยังไงล่ะ ค่ามดค่าหมอมันจะหมดไปอีกเท่าไหร่” สร้อยกังวล

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่น้าพุดแกสั่งเด็ดขาด ไม่ให้ข้ายุ่งเรื่องนี้เพราะแกไม่อยากให้จิตเขาไม่สบายใจ เอ็งช่วยหน่อยได้ไหมวะครู เอาเงินข้าไปแล้วบอกว่าเป็นเงินเอ็ง”