ปีกหงส์

ทินภัทรต้องออกแรงวิ่งตามไปรวบตัวไว้ แต่เสียหลักล้มกลิ้งไปด้วยกัน เธอจะดิ้นหนี เขาขู่ถ้าไม่หยุดดิ้นมีเจ็บ แล้วแบกเธอพากลับกระท่อม เอาเชือกมามัดมือสองข้าง ปลายเชือกอีกด้านมัดข้อมือข้างหนึ่งของเขาไว้กันเธอหนี เธอขอร้องให้ปล่อยจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออก

“ไม่มีปัญหา ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ได้สบายมาก”

“เลวบ้าโหดเหี้ยม” ลินินด่าเป็นชุด พยายามแกะเชือกออกพลาดไปโดนแผลมีดบาดที่มือทินภัทรถึงกับร้องโอ๊ยลั่น สองคนปะทะคารมกันเช่นเคย เขามันเขี้ยวขโมยหอมแก้มเธอรัวๆแล้วลอยหน้าใส่ เธอทำอะไรไม่ได้เพราะมือสองข้างถูกมัด ได้แต่ร้องกรี๊ดๆ เขาแก้วหูแทบแตกสั่งให้หยุดร้อง จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อนจะหนาวตาย

“ไม่ให้เปลี่ยน” ลินินยืนกราน เขาไม่สนใจแก้เชือกที่มัดไว้กับข้อมือเขาไปผูกกับเสาเรือน จากนั้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ในเป้สัมภาระมาจัดการเปลี่ยนเสื้อให้เธอจนได้

ooooooo

แจ้งความเสร็จ แม้นกับปรางทิพย์เดินลงจากโรงพักจะกลับบ้าน แมคตามมาด้านหลังตะโกนขู่ปรางทิพย์ว่าเรายังไม่จบกันแค่นี้ แม้นหันไปเตือนเขาอย่าลืมสัญญาที่เซ็นไว้ต่อหน้าร้อยเวรเมื่อครู่นี้

“ใครถามแก นังแม้น”

แม้นไม่สนใจแมคชวนปรางทิพย์กลับ จังหวะนั้นเจ้าแสงแก้วเดินเข้ามาพอดี แมคเปลี่ยนท่าทีเป็นสุภาพ เจ้าแสงแก้วทักทายสองสาวเสร็จก็ถามแมคว่าทุกอย่างโอเคแล้วใช่ไหม

“กว่าจะโอเคก็เกือบโดนจับเข้าห้องขัง ผมคงแพ้ทางพวกงูเห่า”

เจ้าแสงแก้วเชื่อคำโป้ปดของแมคจึงมองปรางทิพย์กับแม้นเป็นทำนองทำไมถึงร้ายนัก

ปรางทิพย์เดาสายตาเธอออกรีบขอตัวกลับก่อน แล้วผละไปกับแม้น แมครีบบอกเจ้าแสงแก้ว

“ผมขับรถให้เจ้ากลับคุ้มเองครับ รถผมทิ้งไว้ที่นี่พรุ่งนี้ผมค่อยมาเอา”

“เกรงใจค่ะ ฉันขับเองได้ รบกวนกันวันนี้สองครั้งแล้วนะคะ”

“ผมถือเป็นหน้าที่ ผมทำให้เจ้าต้องขับรถออกมาเอง มืดอย่างนี้มันอันตรายครับ” แมคพูดเสียงดังเพื่อให้ปรางทิพย์กับแม้นได้ยิน ทั้งคู่อดเป็นห่วงแทนเธอไม่ได้ว่าจะหลงกลคนเจ้าเล่ห์อย่างแมค...

คืนข้างแรมกลางป่า แถมยังมีนกกลางคืนส่งเสียงร้องยิ่งทำให้บรรยากาศชวนสยองจนลินินไม่กล้านอน นั่งซุกอยู่มุมห้องโดยที่มือสองข้างยังคงถูกมัด ปลายเชือกอีกข้างโยงกับข้อมือทินภัทร ครั้นมีเสียงอะไรกุกกัก เธอสะดุ้งโหยงมองตามเสียง สีหน้าหวาดหวั่น ทินภัทรนึกสนุกขึ้นมา แกล้งแหย่

“พระจันทร์กำลังจะตั้งตรงหัวบอกเวลาเที่ยงคืน ได้เวลาวิญญาณร้ายสัมภเวสีออกหาเหยื่อ รีบนอนซะ”

“ไม่” ลินินปฏิเสธเสียงเข้มทั้งที่กลัวจับใจ

“ตามใจ ผมจะนอนผมเจ็บแผล สู้กับคนหัวดื้อมาทั้งวันแล้วเพลียมาก...มีอะไรห้ามปลุกนะ” ทินภัทรล้มตัวลงนอน ลินินมองอย่างหวาดหวั่น ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะทำอย่างไร แต่ยังปากดี

“เชอะ ใครอยากปลุกให้มารังควาน”

“เก่งให้ตลอดเถอะนะ เจออะไรเห็นอะไรอย่าโวยวายอย่ามาดึงเชือกให้ผมตื่นก็แล้วกัน”...

ในขณะที่ลินินนั่งซุกตัวขวัญผวาอยู่ในกระท่อมกลางป่า แมคเดินตามแผนหลอกเจ้าแสงแก้วให้หลงคารมขั้นต่อไป ระหว่างขับรถมาตามทางมุ่งสู่คุ้มเจ้า เขาฟ้องเจ้าแสงแก้วว่าโดนแม้นกับปรางทิพย์ใส่ร้ายรังแกแถมเรียกตำรวจมาจับ ทั้งที่เขาแค่มาขอดูข้อมูลในมือถือของลินินว่าติดต่อใครบ้างเท่านั้น

“แล้วทำไมสองคนนั้นถึงทำร้ายคุณแมคคะ”