ปีกหงส์

เที่ยงแล้วทินภัทรยังไม่กลับจากหาของป่า ลินินไม่อยากให้ตัวเองเป็นกังวลมากไปจึงหาอะไรมาทำฆ่าเวลา โดยเอาเสื้อผ้าไปซักที่ลำธาร ซักเสร็จ เอาไปตากบนโขดหินชะเง้อคอยาวรอเขากลับ

จังหวะนั้นมีเสียงคล้ายคนเหยียบใบไม้ เธอดีใจนึกว่าเป็นเขา หันขวับไปมองต้องตกใจที่เห็นขิ่นยืนแบกเป้สัมภาระอยู่ เธอจำเขาไม่ได้คิดว่าเป็นคนร้ายรีบวิ่งไปที่กระท่อมคว้าปืนกลับมาสั่งให้เขาหยุดอยู่ตรงนั้น ขิ่นพยายามอธิบายว่าตัวเองมาดี เอาของมาส่งให้ทินภัทร เธอไม่ไว้ใจสั่งให้เขาวางของไว้แล้วกลับไป เขาไม่กลับจะอยู่รอเจ้านาย ลินินโยนเชือกให้เขาสั่งให้มัดตัวเองไว้กับต้นไม้ ขิ่นยืนนิ่ง ไม่ยอมขยับ

“ทำตามที่บอกไม่งั้นฉันยิง” ลินินขู่ลั่น

ขิ่นรีบทำตามแต่โดยดี ลินินเดินเข้าไปผูกเชือกให้แน่นเพื่อความแน่ใจ จากนั้นมัดมือเขาไว้อีกชั้นหนึ่ง ขิ่นยืนยันว่าตัวเองมาหาทินภัทรจริงๆ เท้าความว่าเคยเจอเธอที่ไร่บนดอยแต่เธอคงจำเขาไม่ได้ ลินินไม่พูดอะไรด้วย เงยหน้ามองท้องฟ้าเห็นบ่ายคล้อยก็ยิ่งเป็นห่วงทินภัทร เดินไปก่อกองไฟ ขิ่นอาสาจะทำให้ เธอส่ายหน้าหาว่าเขาคิดจะหลอกให้เธอแก้มัด ขิ่นบอกว่าในเป้มีแก๊สกระป๋องสำหรับเตาแก๊สจะไม่ได้ต้องเสียเวลาก่อไฟ

“หุบปาก” ลินินสั่งเสียงเข้ม แล้วก่อไฟต่อ

ไม่สนใจขิ่นอีก...

เจ้าแม่ดีใจในที่สุดเจ้าแสงแก้วก็รู้เช่นเห็นชาติแมค เตือนเธออย่าลืมขอบคุณปรางทิพย์ด้วยที่มาบอกความจริงให้รู้ แล้วถามถึงเรื่องทินภัทรจะว่าอย่างไร เธอตั้งใจว่าเขากลับมาเมื่อไหร่เธอจะคืนแหวนและบอกเลิกกับเขาเพราะรู้แล้วว่าเรื่องของความรักแย่งชิงกันไม่ได้ รักอยู่ที่ใจไม่ใช่การกระทำ แล้วเล่าให้ท่านฟังถึงเรื่องผ้าปูที่นอนซึ่งทินภัทรหวงมากเก็บไว้อย่างดีในห้องนอน ท่านสรุปว่าผ้าผืนนั้นต้องมีความหลังฝังใจเขาอยู่

“ยังไม่หมดค่ะ คือ เอ่อ ผ้าผืนนั้นมีคราบเลือดแห้งติดอยู่สองหยด”

เจ้าแม่สีหน้านิ่ง รับรู้ว่านั่นหมายความว่าอย่างไร...

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาของทินภัทร ขิ่นยังคงถูกมัดติดกับต้นไม้เริ่มเป็นห่วงเจ้านายไม่ต่างจากเธอเช่นกัน ขอร้องให้เธอปล่อยตนจะได้ไปตามหาเจ้านาย เธอตวาดแว้ด

“ไม่ เดี๋ยวเขาต้องกลับมา” ลินินพูดไม่ทันขาดคำ ฝนเทกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา เธอรีบเข้าไปหลบฝนในกระท่อมไม่ฟังเสียงขิ่นที่ตะโกนขอร้องให้เธอแก้มัด...

ฝนยังคงเทลงมาไม่ขาดสาย ลินินมองออกมาจากหน้าต่างกระท่อมเริ่มใจคอไม่ดีกลัวทินภัทรจะทิ้ง ระหว่างนั้นมีแสงจากไฟฉายส่องฝ่าสายฝน เธอดีใจมากมั่นใจต้องเป็นเขารีบวิ่งไปหา ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นทินภัทรเดินมาล้มฟุบเนื้อตัวเปรอะไปด้วยเลือด ขิ่นบอกให้เธอแก้มัดตนเร็วๆ เธอตั้งสติได้ฉวยมีดวิ่งไปตัดเชือกให้ แล้วบอกให้ขิ่นพาทินภัทรเข้าไปในกระท่อม

ขิ่นพยายามห้ามเลือดโดยมีลินินคอยเป็นลูกมือ แต่อาการของทินภัทรหนักแถมยังเสียเลือดมาก เธอตัดสินใจจะพาเขาไปหาหมอ จากนั้นเธอกับขิ่นช่วยกันเอาใบตองมาคลุมตัวทินภัทรไม่ให้เปียกฝนแล้วประคองขึ้นจักรยานช่วยกันจูงไปที่รถซึ่งขิ่นจอดทิ้งไว้ตรงชายป่า ไม่นานนักทั้งหมดก็มาถึงรถ ขิ่นประคองเขาไปขึ้นรถโดยให้นอนหนุนตักลินิน เธอลูบใบหน้าและเนื้อตัวเขาที่เต็มไปด้วยรอยเขี้ยวกับเล็บเสือ

“ทูนหัว อย่าทิ้งลินินไป ทูนหัว ให้ลินินเป็นแทนคุณได้ไหม” ลินินคร่ำครวญทั้งน้ำตา...