ปีกหงส์

เธอดีใจเกินกว่าจะพูดอะไรได้แต่ส่ายหน้า ทินภัทรดึงเธอมาอิงกับอกลูบผมเธอด้วยความรักใคร่ บอกว่าทนเห็นเธอใกล้ชิดกับผู้ชายอื่นไม่ได้ ลินินอยากรู้ว่าเขาเลิกเกลียดเธอแล้วหรือ เขาไม่เคยเกลียดเธอแม้แต่น้อย ใจเขาหวั่นไหวตั้งแต่แรกเจอเธอแล้ว แต่ที่ทำนิ่งเพราะอายและตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นหน้า ทำให้เขาหาทางออกด้วยการทำอะไรบ้าๆบอๆ ทั้งที่ในใจของเขารู้สึกตรงข้ามกับการกระทำ เธอพึมพำไม่อยากจะเชื่อ

“เชื่อผมเถอะ ขอได้ไหม ขออย่าคบใครอีกนอกจากผม ขอให้มีแค่ผม”

“แต่คุณเป็นคนบอกว่าฉันมักมาก คุณทำใจได้แล้วเหรอ”

“ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมรู้ว่าผมมีคุณ ต้องการคุณและต้องการให้คุณมีผม ไม่ต้องรับปากผมตอนนี้ก็ได้” ทินภัทรทำเหมือนทะนุถนอมเธอสุดฤทธิ์ จนเธอเคลิ้มลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจไปสิ้น “ผมอยากให้คุณนอนหลับฝันดีและฝันถึงผม ฝันอยู่ข้างๆผมจะได้ไหม”

“ค่ะ” ลินินซุกหน้ากับอกทินภัทรหลับตาพริ้มสุขใจสุดๆ เขาบอกให้จับมือก็ทำตาม บอกให้จูบมือเขาด้วย เธอทำให้ไม่มีอิดออด และเขายังขอให้เธอจูบเพื่อให้อภัยเขา เธอประคองใบหน้าเขาไว้ จูบหน้าผากก่อนไล่มาจูบปาก เขาจูบเธอตอบขอบคุณที่ให้อภัยเขา...

ด้านปรางทิพย์ถูกแมคไล่มานอนที่โซฟา ซึ่งนอนไม่สบายทำให้นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายทั้งคืนกว่าจะข่มตาหลับได้เกือบรุ่งเช้าก็เลยตื่นสาย แมคแต่งตัวเสร็จแล้วเห็นเธอยังไม่ตื่น เอาน้ำใส่แก้วมาเทราดหัว เธอสะดุ้งตื่นลุกพรวด ต่อว่าเขาเอาน้ำมาราดหัวเธอทำไม เขาโวยนี่จะแปดโมงแล้วยังไม่ลุกขึ้นมาทำหน้าที่ที่ต้องทำอีก เธอแก้ตัวว่าเมื่อคืนนอนดึกแถมแพ้ท้องมากอีกด้วยแทบไม่ได้นอนเลย

“อย่ามาอ้างให้เห็นใจ นั่นไม่ใช่ลูกของฉัน ลูกของไอ้ทินภัทร จะให้มาสงสารไม่มีทาง อย่าหวัง”

“ขอตัวนะคะ ฉันจะไปดูแลเสื้อผ้า จะให้โทร.สั่งอะไรมาทานคะ”

แมคเอ็ดเสียงเขียวไม่เห็นหรือว่าเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว และจะลงไปกินข้างล่างไม่อยากกินตรงหน้าเธอ เดี๋ยวจะมาอาเจียนรดกันอีก ปรางทิพย์ตัดพ้อจะให้เธอทำอย่างไรเขาถึงจะพอใจ เขาตอบโดยไม่ต้องคิดว่าไม่มีวันและเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกด้วย แล้วทำท่าจะดีดหน้าผาก เธอเบี่ยงตัวหลบ

“นี่ถ้าบอสไม่สั่ง ฉันดีดหน้าผากเธอกะโหลกยุบไปแล้ว เซ็งโว้ย...อย่าไปนัดกับไอ้ทินภัทร แอบไปหาที่พลอดรักที่ไหนกันอีกล่ะ” พูดจบแมคเดินออกจากห้องพัก ปรางทิพย์มองตามน้ำตาไหล

ooooooo

ทินภัทรนอนกอดลินินตั้งแต่เมื่อคืนจนเช้า หยอดคำหวานว่าอยากนอนกอดเธอไว้แบบนี้ตลอดเวลา

“เราจะกลายเป็นคนไม่มีงานการทำนะคะ”

“ก็ใจผมมันเรียกร้อง ผมบังคับใจยากเหลือเกินเวลาใกล้คุณ ผมเลยทำตัวบ้าๆบอๆมาตลอด...ผมจะมาหาคุณทุกวันทุกคืนจะได้ไหม”

ลินินไม่ขัดข้องมาได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ แต่ตอนนี้สายแล้ว กลับห้องพักของเขาดีไหม เดี๋ยวใครมาเห็น เขาถามว่าอายหรือถ้าใครจะมาเห็น

เธอไม่อายแต่มันดูไม่เหมาะสม เขาเข้าใจเธอดีอยากให้เขาคุกเข่าบอกรักและขอแต่งงานไหม เธอแล้วแต่เขา ส่วนเธอขอแค่เขายอมเป็นเพื่อนไม่เกลียดกันก็พอใจที่สุดแล้ว

“คุณคือเมียผม เมียที่ไหนไม่เรียกร้อง ไม่อยากให้ผัวบอกว่ารัก”

“ฉันมีความสุขมาก ณ ตอนนี้ แต่ฉันไม่รู้อนาคตว่าฉันจะลงเอยยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขอเริ่มต้นว่าอย่าเกลียดฉันเพราะฉันฝังใจมาตลอดว่าคุณเกลียดฉัน”

“คิดมาก คิดไปเอง ผมจะพิสูจน์ให้ดูว่ามันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”