ปีกหงส์

หนึ่งทุ่มตรง ทุกอย่างถูกเตรียมไว้พร้อม รอเพียงทินภัทรเท่านั้น ลินินจุดเทียนไขบนโต๊ะที่จัดไว้อย่างสวยงามเป็นพิเศษ อาหารหน้าตาน่ากินวางอยู่เต็มโต๊ะ เธอนั่งยิ้มฝันหวานว่าคืนนี้เขาจะขอเธอแต่งงาน

สามทุ่มผ่านไปยังไม่เห็นแม้เงาของชายคนรัก ลินินเริ่มนั่งไม่ติดคว้ามือถือขึ้นมาโทร.หา แต่ไม่มีใครรับสาย ลองโทร.อีกครั้ง คราวนี้ถูกตัดสายทิ้ง เริ่มเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา เธอหยิบโทรศัพท์ภายในต่อไปที่ห้องพักของเขา ไม่มีใครรับเช่นกัน คิดไปต่างๆนานาหรือเขาไม่สบายมาก เธอทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว เอาคีย์การ์ดสำรองมาเปิดห้องพักของเขา พบเพียงห้องว่างเปล่าข้าวของของเขาหายไปหมด

“อะไรกันน่ะ” ลินินไม่เฉลียวใจเลยว่านี่คือการแก้แค้น คิดแค่ว่าเกิดเรื่องไม่ดีกับทินภัทร...

ทินภัทรนั่งเศร้าอยู่ที่คอนโดฯหรูของตัวเอง นึกถึงแต่ลินินป่านนี้คงตกใจและช้ำใจเพราะการกระทำของเขา สะบัดหัวไล่ความคิดนี้ทิ้ง คว้ามือถือขึ้นมาโทร.กลับบ้านที่เชียงใหม่ บอกกับมยุรีที่เป็นคนรับสายให้บอกแม่ของเขาด้วยว่าเขาจะกลับบ้านพรุ่งนี้แล้ววางสาย พยายามไม่คิดถึงลินินแต่ทำไม่ได้...

เที่ยงคืนผ่านไป ลินินยังคงนั่งมองอาหารไม่ไหวติง เทียนไขไหม้จนหมดแท่ง ไวน์หมดไปหนึ่งขวด แต่ไม่มีวี่แววของทินภัทร เธอมโนเอาเองว่าเขามาแล้วและขอชนแก้วกับเธอ ครั้นมองอีกทีกลับเจอแต่ความว่างเปล่าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น เธอตระหนักแล้วว่าโดนหลอก ทั้งโกรธ น้อยใจเสียใจและเมาปนเปกันไปหมด

“คุณหลอกฉัน...ทำไมๆๆๆ” ลินินกวาดข้าวของบนโต๊ะทิ้งลงพื้นกระจายเกลื่อนห้อง เดินเซไปที่ห้องน้ำ เปิดฝักบัวอาบน้ำรดตัวเองหวังให้น้ำล้างความเสียใจ...

ดึกแล้ว ทินภัทรข่มตาหลับไม่หลง คิดถึงแต่ใบหน้าของลินิน พร่ำขอโทษที่ต้องทำแบบนี้กับเธอ

ooooooo

ลินินนั่งใต้ฝักบัวที่เปิดน้ำอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้า ร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาให้ร้องได้อีก กลั้นใจลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออกคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมแล้วเดินโผเผออกจากห้องน้ำ

ด้วยพิษไข้จากการเปียกน้ำมาทั้งคืนทำให้เธอเห็นภาพหลอนว่าทินภัทรนั่งเอนหลังรออยู่บนเตียงนอน ดีใจมากผวาไปหา ครั้นเอื้อมมือไปจับ เขากลับหายวับไปมีเพียงเตียงเปล่าๆ พยายามตะกายไปดูอีกด้าน พลัดตกเตียงสลบไปเลย...

ที่ห้องทำงานของลินิน ผู้จัดการโรงแรม เลขาฯและแมคนั่งรอบอสจนเก้าโมงครึ่งยังไม่เห็นแม้เงา ทั้งที่ปกติถ้านัดกันแล้วเธอจะไม่เคยผิดนัด แมคเริ่มเป็นกังวลลองโทร.ไปที่ห้องพักก็เงียบ โทร.เข้ามือถือก็ไม่มีใครรับสาย ตัดสินใจโทร.ไปหาแม่บ้านขอคีย์การ์ดสำรองห้องของลินิน เลขาฯทักท้วงบุกเข้าไปแบบนั้นจะดีหรือ

“ดีหรือเลวผมไม่สนใจ ผมห่วงบอส”...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ทินภัทรกำลังจะไปที่สนามบินเพื่อขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่ เฝ้าคิดถึงแต่ใบหน้าของลินิน คว้ามือถือขึ้นมาจะโทร.หา ครั้นนึกถึงภาพเธอยิ้มระรื่นอยู่กับเสี่ยบัณฑูรและสิโรจน์ก็เปลี่ยนใจเก็บมือถือใส่กระเป๋าอย่างเดิม ถอนใจหนักใจที่ตัวเองไม่อาจตัดใจจากเธอได้...

เนื่องจากถูกคาดโทษไว้ทำให้แมคก็ไม่กล้าเข้าห้องลินินเพียงลำพัง จึงพาปรางทิพย์มาด้วยยกให้เป็นกองหน้าเปิดห้องของลินินเข้าไปดูพบเธอนอนหมดสติอยู่ข้างเตียง ปรางทิพย์ถลาเข้าไปจับตัวดูพบว่าเป็นไข้สูงตัวร้อนจี๋ แมคตกใจมากรีบเข้าไปประคอง พร้อมกับสั่งให้ปรางทิพย์โทร.ตามรถพยาบาล...