ปีกหงส์

ทินภัทรไม่ได้สะใจแม้แต่น้อยที่ได้แก้แค้นให้น้องสาว ยิ่งเห็นลินินนอนนิ่งสีหน้าช้ำใจก็ยิ่ง สงสาร แต่พอนึกถึงภาพน้องสาวที่ตายไปความแค้นประดังเข้ามาอีกครั้ง ด่าว่าเธอสาดเสียเทเสีย

“คุณตอบมาตามตรงดีกว่าว่าคุณเกลียดฉันเพราะอะไร คุณทำเหมือนจงใจย่ำยีฉันเพราะแค้น ฉันไปทำอะไรให้บอกมา ฉันอยากรู้” ลินินพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

“ถามซ้ำซากทั้งที่ควรรู้ตัวเองว่าทำอะไรไม่ดีลงไปบ้าง ลองคิดถึงพฤติกรรมทั้งหลายที่คุณทำกับพวกผู้ชายของคุณว่าทำแล้วไปกระทบอะไรใครเขาบ้าง”

ป่วยการจะคิดเพราะคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ลินินจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “ปรางยังรักคุณและคุณก็รักเธอ คุณมาที่นี่เพราะห่วงใยปราง คุณเอาเธอคืนไปซะฉันจะพูดกับแมคให้”

“นี่อยากจะได้นายแมคตัวสั่น แล้วเอาผมกับปรางมาอ้างมาบังหน้า มารยาหญิงตื้นๆ ดราม่าใสซื่อโง่ๆ หลอกใครก็ได้ยกเว้นผม”

ลินินไม่อยากพูดกับคนพาล รวบผ้าห่มมาห่อตัวลุกหนีเข้าห้องน้ำ เมื่อได้อยู่ลำพังคนเดียว เธอร้องไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น ไม่เคยเสียใจอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต ทุบอ่างล้างหน้า

“ทำไม...ทำไมๆ”

มีเสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น ทินภัทรตะโกนถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เธอไล่ตะเพิดเขาไปให้พ้น เขาแค่อยากรู้ว่าเป็นอะไรไหมเพราะถ้าเป็นเขาจะได้ตอบแทนที่เธอเคยช่วยดูแลเขา เธอตวาดแว้ดไม่ต้องมาตอบแทนอะไรเธอไม่ต้องการ เขาอยากรู้ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการอะไร

“ไปให้พ้น อย่ามาให้เห็นหน้าอีก” ลินินเกรี้ยวกราดใส่ทั้งที่ในใจรู้สึกตรงกันข้าม...

ผ่านไปพักใหญ่หลังจากได้อาบน้ำอาบท่า ลินินรู้สึกดีขึ้นหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวม เอาหูแนบกับประตูห้องน้ำเพื่อฟังเสียงในห้องนอน เงียบไม่มีการเคลื่อนไหว เธอค่อยๆแง้มประตูดูภายในห้องนอนว่างเปล่า เดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นไม่เห็นแม้เงาของทินภัทร กลับไปที่ห้องนอนหยิบชุดนอนมาสวมแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง อยากให้เขามาอยู่ใกล้ๆเหลือเกิน...

ทินภัทรไม่มีความสุขแม้แต่น้อยนั่งซึมอยู่ในห้องพักของตัวเองหยิบรูปถ่ายของอรนุชขึ้นมาดู

“พี่แก้แค้นให้น้องซ้ำอีกครั้ง แค่นี้เธอยังช้ำไม่พอ พี่ต้องทำให้มากกว่านี้” ทินภัทรว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ภายในขึ้นมาโทร.หาลินิน เธอคิดว่าเป็นแมคจึงปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น เสียงเรียกเข้ายังดังต่อเนื่อง เธอตัดสินใจรับสาย ปรากฏว่าทินภัทรโทร.มาขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเธอ ขอให้เธออภัยให้ สัญญาจะไม่ทำอย่างนั้นอีก ลินินใจอ่อนยวบเมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของเขาน้ำตารื้นขึ้นมา

“ผมทำเลวกับคุณไว้มากไม่ต้องอภัยให้ผมก็ได้ แต่ผมจะขอร้องให้คุณยกโทษให้แบบนี้ไปเรื่อยๆ จะทำทุกอย่างที่ทำแล้วทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ขอแค่บอกมาว่าต้องการให้ผมทำอะไร”

“เอ่อ ฉัน...ไม่รู้” ลินินตอบไปสะอื้นไป

“กู๊ดไนต์ ฝันดีนะครับ”

หญิงสาวรับคำ ถือสายค้างอยู่อย่างนั้นทั้งที่ทินภัทรวางสายไปแล้ว เผลอยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตายังคลอเบ้า

ooooooo

ลินินยังฝันหวานถึงเสียงราตรีสวัสดิ์รื่นหูของทินภัทร มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ รีบวิ่งไปหยิบมาดู ใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นว่าปั้นปึ่งโทร.มา ลนลานรับสายแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ดีใจที่รับสาย ผมมาขอโทษด้วยตัวเอง จะเปิดโอกาสให้คนเลวๆคนนี้แก้ตัวไหมครับ พลีส” ทินภัทรยืนอยู่หน้าห้องสีหน้าลำบากใจที่ต้องเดินตามแผนแก้แค้นลินินต่อไป จังหวะนั้นประตูแง้มออก เขารีบผลุบเข้าข้างในเห็นลินินนั่งอยู่บนโซฟายังมีคราบน้ำตาไหลเป็นทาง เดินไปนั่งข้างๆเช็ดน้ำตาให้

“ผมดีใจที่ให้ผมเข้ามาขอโทษด้วยตัวเองอยากด่าอยากตบอยากทำอะไรทำเลยครับ ผมมาให้เอาคืนแล้ว”