ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

ปี 2515 ปัทม์อายุ 17 แล้ว ลินจงยังทำงานอยู่ที่ซ่องป้าอบ ปัทม์ขี่จักรยานมารับแม่กลับบ้านเหมือนทุกวัน คืนนี้เห็นแม่เดินคุยกับขจรออกมาเครียดๆและยังเห็นแก้วที่โตมาด้วยกันในซ่องด้วย

ปัทม์ถามแก้วว่ามาทำงานที่นี่แล้วเหรอ ทำไมไม่ทำอย่างอื่น

แก้วถามว่าจะให้ตนทำอะไร ตนโตมากับที่นี่เห็นแม่ทำงานมาตลอด ปัทม์ถามว่าแล้วแม่ไม่ด่าหรือ

“ด่าอยู่ 3 วัน สุดท้ายก็ต้องยอม ไม่งั้นจะหาเงินที่ไหนมารักษาแม่ที่เป็นซิฟิลิสระยะสุดท้ายล่ะ”

“แกก็ยังเสี่ยงมาทำงานแบบนี้เนอะ”

แก้วถามว่าชีวิตอย่างตนมีอะไรให้เลือกบ้างล่ะ ปัทม์บอกว่าที่จริงแก้วยังมีทางเลือกอีกเยอะ พอดีแม่เล้าที่ยืนอยู่กับชายกลัดมันกวักมือเรียก แก้วจึงขอตัวไปทำงานก่อน ครู่หนึ่งลินจงเดินออกมาบอกปัทม์ให้กลับไปก่อนเพราะแขกจะพาไปดื่มอะไรข้างนอกต่อ

ปัทม์ติงว่าที่จริงแม่ก็ปฏิเสธเขาได้ ลินจงบอกว่าเขากระเป๋าหนักแม่ไม่อยากเสียโอกาส

“แต่อาขจรเขาเป็นแฟนอาวิไลเจ้าของบ้านเช่าที่เราอยู่ไม่ใช่เหรอแม่”

“คิดว่าแม่จะไปแย่งแฟนเขาเหรอ แม่ไม่ทำอย่างนั้นหรอก มันคืองาน เขาเป็นลูกค้า อย่าคิดมากเลย”

ลินจงกอดปัทม์แล้วเดินไปหาขจรพากันเดินหายไป ปัทม์มองตามนิ่ง แววตาครุ่นคิด

แม้ปัทม์จะเติบโตมาในสภาพที่ไม่ดี แต่ด้วยจิตสำนึกดี จึงคิดหาทางทำงานหาเงินช่วยแม่

คืนนี้ปัทม์ไปเที่ยวงานวัดกับเพื่อนสามคน เพื่อนทั้งสามพากันเหล่สาวแซวกระเซ้ากันอย่างคึกคะนอง แต่พอเดินผ่านร้านขายน้ำ ปัทม์มองอย่างสนใจแล้วเดินแยกไป บอกเพื่อนๆให้เดินกันไป ตนจะแวะร้านนี้ก่อน

ป้าแป้นขายน้ำมือเป็นระวิงอยู่คนเดียว ปัทม์ยืนมองจนลูกค้าซาลงจึงถามป้าว่าทำคนเดียวเหนื่อยไหม ป้าบ่นว่าเหนื่อย ลูกๆหายหัวไปหมดไม่มาช่วยขายเลย ปัทม์ถามว่าป้ารับคนช่วยงานไหม

“ไอ้อยากน่ะก็อยาก แต่จะจ่ายให้แกเท่าไหร่ดี”

“แล้วแต่ป้าครับ ผมแค่อยากทำงานหาเงินช่วยครอบครัว” ป้าแป้นถามว่าเงินเล็กน้อยจะไปช่วยอะไรได้ “ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยครับ”

ป้าแป้นบอกงั้นทำเลย ทำยังไงก็ได้ให้คนมาซื้อน้ำ ปัทม์ดีใจมากเข้าไปช่วยป้าแป้นทันที หยิบเก้าอี้หลังร้าน คว้าขวดน้ำและไม้ข้างๆขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ เคาะขวดน้ำให้คนหันมองแล้วตะโกนเชิญชวน...

“น้ำจ้าน้ำ น้ำหวานน้ำเย็นดื่มแล้วชื่นใจ คนขายหน้าตาดี มาซื้อกันเร็วจ้า...”

ป้าแป้นยิ้มชอบใจถามว่าชื่ออะไร พอปัทม์บอกชื่อ ป้าก็บอกอย่างใจกว้างว่า

“ถ้าวันนี้ขายได้กำไรเยอะ ฉันจะแบ่งให้แกนอกเหนือจากค่าจ้าง”