ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 1
ลินจงเสียใจ สิ้นหวัง ไปที่ริมสระบัวพยายามผูกคอตัวเองกับต้นไม้แต่ไม่สำเร็จร่วงลงมา เธอพยายามอีกครั้ง พลันก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงทารกร้อง ลินจงมองไปรอบๆไม่เห็นมีใครจึงเดินตามหา
ลินจงแหวกใบบัวในสระจนพบทารกที่สายสะดือยังไม่แห้งร้องไห้อยู่ในกะละมังที่ลอยอยู่ในสระ ตัวแดงเป็นจ้ำไปหมด ลินจงอุ้มทารกขึ้นมาปัดมดแมลงที่ไต่ตอมออก พยายามหาผ้าคลุมทารกไว้ แล้ววางที่ริมถนนในจุดที่คิดว่าคนจะเห็นได้ชัดเจน บอกทารกผู้ไร้เดียงสาว่า
“ฉันช่วยได้เท่านี้แหละ หนูไม่น่ามาเจอฉันเวลานี้เลย ฉันขอให้มีคนมาเจอหนูเร็วๆนะ”
ลินจงกลับไปหมายจะแขวนคอตายอีกครั้ง แต่เสียงร้องไห้ของทารกทำให้เธอเดินกลับมาคอยดูว่า
จะมีใครมาเจอทารกไหม ใจก็ภาวนาให้มีคนเดินมาและทารกร้องดังกว่านี้ แต่เสียงร้องของทารกกลับเบาลงอย่างหมดแรง ลินจงตัดสินใจมาอุ้มทารกเดินฝ่าความมืดไปยังแสงสว่างที่อยู่ข้างหน้า บอกกับทารกในอ้อมกอดว่า
“เราสองคนไม่ควรจากโลกนี้ไปเพราะคนเลว เรายังมีโอกาสมีชีวิตอยู่ ฉันไม่ควรตัดโอกาสของหนูและตัวเองในการเริ่มต้นชีวิตใหม่”
ooooooo
ลินจงกลับไปทำงานที่ซ่องป้าอบอีกครั้งพร้อมทารกที่เธอตั้งชื่อให้ว่า “ปัทม์” โดยเอาปัทม์ไปเลี้ยงที่ซ่อง ขณะที่ตัวเองทำงานก็ให้ปัทม์เล่นไปตามประสากับแก้วเด็กหญิงในวัย 5 ขวบเท่ากัน เมื่อเธอทำงานเสร็จจึงพาปัทม์กลับบ้าน
แต่คืนนี้ลินจงยังทำงานไม่เสร็จจึงให้ปัทม์รอ จนดึกลินจงออกมารับปัทม์กลับบ้าน ปัทม์นอนหลับอยู่ที่โซฟา ลินจงจึงอุ้มกลับไป
วันต่อมาลินจงเอาเงินค่าเช่าห้องไปให้เจ๊นาง
เจ๊ขอบใจ พูดอย่างหวังดีว่าลินจงก็เหนื่อยมากแล้วไม่น่าจะรับภาระเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงเลย เพราะถ้าวันนึงปัทม์รู้ว่าลินจงไม่ใช่แม่จริงๆจะทำยังไง
“ฉันเชื่อว่าสิ่งที่ฉันเลี้ยงเขามาตลอด 5 ปีเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะรับมือกับเรื่องนั้นได้”
เจ๊นางยกมือท่วมหัวสาธุ ถามลินจงว่าเลี้ยงปัทม์ในซ่องถ้าโตมามันจะเป็นอะไรได้ ลินจงขอบใจเจ๊นางแต่ไม่ต้องห่วงตนกับลูกหรอก เจ๊นางแนะว่า “จริงๆแกควรมีลูกเป็นของตัวเองนะ”
“อย่าเลยเจ๊ ถ้าลูกมันจะมีพ่อเลวแบบไอ้สถิต สู้ฉันไม่มีเลยดีกว่า”
“เรื่องของเอ็ง เจ๊แนะนำแล้วนะ”
เจ๊นางมองสถิตที่เมานอนกอดขวดเหล้าอยู่หน้าบ้าน แล้วเดินไป
ooooooo
