พันธกานต์รัก

นภชลเห็นพันธกานต์บาดเจ็บเพราะตัวเองก็ได้สติ ทิ้งปากกาจะวิ่งไปดู แต่ทองเอกคว้าแขนไว้ ขอร้องให้ออกไปก่อน เธอเห็นพระพายที่แสดงท่าทางสนิทสนมกับพันธกานต์ก็สติแตกขึ้นมาอีก ตวาดลั่น

“ปล่อยมือเธอออกจากพี่พันเดี๋ยวนี้...บอกให้ปล่อยไง” ไม่พูดเปล่านภชลจะเข้าไปเล่นงานพระพายอีก ทองเอกจับแขนเธอไว้แน่นโดยมีพันธกานต์เข้ามาช่วยจับอีกแรงหนึ่ง สั่งให้พอได้แล้ว แต่เธอไม่ฟัง เขาจึงผลักเธอออกไปอย่างแรงจนล้มก้นจ้ำเบ้า นภชลมองพันกานต์อย่างไม่เข้าใจทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้ นังนี่พยายามจะแย่งเขาไปจากเธอเขาก็เห็น พันธกานต์ขอร้องให้พอได้แล้ว

“พี่พันจำไม่ได้ใช่ไหมคะว่าชลเป็นใคร ชลคือคนที่พี่พันบอกให้รออยู่ที่นี่ไงคะ ก่อนที่พี่พันจะไปเรียนต่อที่อเมริกา พี่พันบอกทุกคนไปสิคะว่าเรารักกันแค่ไหน” นภชลพร่ำเพ้อ พันธกานต์ยิ่งงงหนักไม่รู้เรื่องอะไรด้วย นภชลช็อก กรีดร้องออกมาราวกับคนบ้า คร่ำครวญทั้งน้ำตา ไหนเขาบอกว่ารักเธอคนเดียว

ทันใดนั้น ภาพความจริงที่ถูกซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของความทรงจำก็ปรากฏขึ้น ตอนนั้นเธอซึ่งยังเป็นนักศึกษา เอาผ้าพันคอมาให้พันธกานต์ที่กำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วหันหลังจะไปเพราะเขินจัด เขาดึงแขนเธอไว้ถามว่าชอบเขาหรือ นภชลตื่นเต้นมากพูดอะไรไม่ออก

“ถ้าใช่ล่ะก็ช่วยไปไกลๆหน้าฉันด้วย การที่ฉันช่วยเธอเพราะฉันสงสารน่ะ แค่สภาพเธอตอนนี้ก็น่าสงสารอยู่แล้ว ถ้าขืนต้องมีประวัติโดนข่มขืนอีก ถ้าเป็นฉันคงฆ่าตัวตายแน่ๆ” พูดจบพันธกานต์คืนผ้าพันคอให้ นภชลยังช็อกที่โดนปฏิเสธซึ่งหน้าก็เลยไม่ได้รับ เขาปล่อยผ้าพันคอลงพื้นก่อนจะเดินจากไป เธอมองตามหัวใจสลาย ยิ่งเห็นผู้คนแถวนั้นจ้องมองเป็นตาเดียวกันพลางซุบซิบนินทาเธอถึงกับสติแตก

ภาพความจริงที่ปรากฏขึ้นทำให้นภชลรับสภาพไม่ไหวร้องกรี๊ดๆคลุ้มคลั่งอย่างหนัก นพดลพรวดพราด เข้ามาในห้องเห็นลูกคุมสติไม่ได้ รีบควานหายาในกระเป๋าถือของเธอจะเอาให้กินแต่เธอเป็นลมหมดสติไปก่อน เขาทิ้งขวดยาวิ่งไปรับร่างลูกไว้ได้ทัน ทองเอกจะเข้าไปช่วยเขาตวาดใส่ไม่ต้องมายุ่ง แล้วพยุงลูกออกไป ทองเอกมองตามสงสัยนภชลเป็นอะไรกันแน่

จากนั้นไม่นาน นพดลพานภชลที่ยังไม่ได้สติไปหาจิตแพทย์ประจำตัวเธอ สั่งให้หมอเอาพันธกานต์ออกไปจากความทรงจำของเธอให้ได้ แต่คราวนี้หมอไม่สามารถจะช่วยเหลืออะไรได้อีก เขาไม่พอใจต่อยหมอจนล้มไปชนกับนภชลที่เพิ่งฟื้นคืนสติ เธอมองหมออย่างเย็นชาก่อนจะชวนพ่อกลับแล้วเดินออกไปเลย