พันธกานต์รัก

พระพายรู้ว่าหมดทางหนี จึงคิดจะสู้ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย หันไปคว้าไม้หน้าสามที่ตกอยู่ข้างกองเข่ง แถวนั้นขึ้นมากระชับในมือ พันธกานต์โวยวายว่าคิดจะทำอะไร

“ก็สู้สิ จะรอให้มันมายิงหรือไง” พระพายตั้งท่าเตรียมสู้ พันธกานต์ตัดสินใจทำตามที่เธอแนะ แต่จะให้เอาไม้ไปสู้กับปืนก็ใช่ที่ ทั้งคู่จึงช่วยกันวางแผนเล่นงานมือปืนโดยล่อให้มันตามเสียงเรียกเข้ามือถือของพันธกานต์ไป ครั้นมือปืนหันหลังให้ เขาย่องเข้าไปทางด้านหลังเอาท่อนไม้ฟาดมือข้างที่ถือปืนทำให้ปืนกระเด็น

มือปืนจะพุ่งไปเก็บปืนแต่โดนพันธกานต์ฟาดเข้ากลางหลังก่อนจะถีบซ้ำหน้าคะมำ มือปืนเห็นท่าไม่ดีวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว พันธกานต์หันมาเห็นพระพายจะหยิบปืนก็ร้องห้ามเสียงลั่นว่าอย่า แล้วเดินไปหา

“เธอไม่ได้ไปทำอะไรกับใครไว้ใช่ไหม”

“ฮะ...จะบ้าเหรอ นี่นาย ฉันไม่ได้มีศัตรูเยอะแบบนายหรอกนะรู้ไว้ด้วย ฉันว่านายน่าจะถามตัวเอง มากกว่าว่าไปทำอะไรกับใครไว้ เขาคงแค้นมากถึงได้ส่งมือปืนมาไล่ฆ่ากันขนาดนี้”

“มีใครรู้บ้างว่าเธอจะมาหาฉันที่นี่” คำถามของพันธกานต์ทำเอาพระพายนึกถึงตอนอยู่ที่ออฟฟิศ...

ในเวลาเดียวกัน นภชลเห็นไฟในห้องทำงาน

ช่อม่วงเปิดอยู่ก็เลยเข้ามาดู เจอนพดลนั่งดูบัญชีงบดุลของบริษัทคมน์พิมุกต์ถามว่าทำไมยังไม่กลับ ท่านจะอยู่ทำงานอีกสักพัก ให้เธอกลับก่อนได้เลย ระหว่างนั้นมือถือของนพดลดังขึ้น เบอร์โชว์หน้าจอเป็นเบอร์ของมือปืนก็ชะงัก นภชลเห็นสีหน้าพ่อก็สงสัยใครโทร.มาหรือ เขาไม่อยากให้ลูกรู้ว่าส่งมือปืนไปเก็บพันธกานต์จึงโกหกว่าเป็นสายจากคุณหญิงรัตนา

มือปืนโทร.มารายงานว่าเป้าหมายหนีรอดไปได้ นพดลโกรธมากแต่ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะฝืนยิ้ม

“ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ไม่เป็นไรครับคุณหญิง เรื่องแค่นี้เอง แต่คุณหญิงเองก็น่าจะทราบดีอยู่แล้วนะครับ ว่าคนอย่างผมถ้าทำอะไรแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้สำเร็จ” นพดลว่าพลางมองนภชลไม่วางตา “เอาอย่างนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ผมจะโทร.หาคุณหญิงอีกทีแล้วกันนะครับ จะได้วางแผนร่วมกันใหม่” เขาวางสายแล้วครุ่นคิดหนักจากเหตุที่มือปืนทำงานพลาด จึงบอกกับนภชลว่าเราคงต้องเดินเกมเร็วกันแล้ว เธอแปลกใจทำไมต้องรีบด้วย

“เราไม่รู้ว่าช่อม่วงกับเจ้าพันจะกลับมาทำงานอีกเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องรีบทำทุกอย่างให้เร็วที่สุด”...

ด้านช่อม่วงรู้เรื่องที่แสนคมให้นพดลเข้ามาทำงานในตำแหน่งตัวเองก็ถามว่าไม่ได้เป็นการถาวรใช่ไหม แสนคมคิดว่าน่าจะมาช่วยแค่ช่วงที่เธอพักฟื้นเท่านั้น หวังว่าเธอคงไม่ติดขัดอะไร เธอไม่ว่าอะไรถ้านพดลตั้งใจจะเข้ามาช่วยเราจริงๆ แสนคมฟังจากน้ำเสียงของเธอก็พอจะเดาได้ว่าเธอไม่ไว้ใจนพดล

“ไม่น่าจะมีอะไรหรอก คุณอย่าคิดอะไรมากเลยนะ”

ด้วยความที่ไม่อยากทำให้สามีไม่สบายใจ ช่อม่วงจึงรับคำสีหน้ายิ้มแย้ม