หนึ่งด้าวฟ้าเดียว
ตอนที่ 5
แมงเม่าคาดว่าขุนโจรคงได้อยู่ครองรักกับสาลิกาอีกคราใช่หรือไม่ ขันทองส่ายหน้ายิ้มเศร้าขณะเล่าต่อไปว่า
“ขุนโจรเพียรอยู่นานปี จึงรู้ว่าเมียของตนเป็นข้าหลวงอยู่ในวังเจ้าฟ้าพระองค์หนึ่ง ขณะกำลังคิดหาทางช่วย เมียของขุนโจรก็ต้องโทษว่าวางยาสมเด็จเจ้าฟ้าและฆ่าตัวตายเสีย ส่วนพ่อแม่กับครอบครัวของนางก็พลอยต้องโทษประหารไปด้วยไม่ผิดกับที่ทำไว้กับพ่อของขุนโจรเลย ส่วนตัวขุนโจรนั้น...อีกไม่กี่ปีถัดมาก็ถูกคนหักหลังจนตายตามไปอีกคน...”
เล่าเรื่องจบ ขันทองพูดถึงทหารสองคนว่า
“วันนี้...ฉันเห็นทหารสองคนนั้นมีพิรุธนัก ดูไปแล้วคงตั้งใจจะทำร้ายเจ้าเป็นแน่ ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าบอกฉันได้หรือไม่ว่าไปทำกระไรมาถึงได้ถูกปองร้ายเอาเช่นนี้”
แมงเม่าอึ้งเมื่อถูกถามปมสำคัญ พอตั้งสติได้
เชื่อว่าที่ตนถูกปองร้ายเพราะเรื่องกลักนั่นเป็นแน่ คิดจะเล่าให้ขันทองฟัง พลันก็นึกถึงคำเตือนของม่วงที่ว่า...
“จำไว้นะเจ้าแมงเม่า อย่าเล่าเรื่องกลักนี้ให้ผู้ใดฟังเป็นอันขาด เราไม่รู้ว่าเรื่องที่แท้จริงเป็นอย่างไรออกญาที่ตายอาจจะเป็นคนดีหรือไม่ก็บอกไม่ได้ ฉะนั้น ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าใดก็ยิ่งดีเท่านั้น ไม่อย่างนั้นอาจจะนำภัยไปสู่ผู้อื่นโดยไม่ตั้งใจก็เป็นได้”
คิดถึงคำเตือนของม่วงแล้ว แมงเม่าตัดสินใจปิดบังเรื่องกลักไว้เพราะไม่อยากให้ขันทองเป็นอันตราย บอกว่าตนไม่เคยกระทำกระไร ที่มาทำร้ายตนอาจผิดตัวหรือประสงค์ต่อทรัพย์ของตนก็เป็นได้
แมงเม่าหันหลังให้ไม่กล้าสบตาขันทองเกรงหลุดพิรุธ ขันทองเงียบไปไม่ซักถามต่อ แต่คิดหาทางที่จะทำให้แมงเม่ายอมบอกความจริงเรื่องนี้กับตน
ooooooo
รุ่งขึ้นแมงเม่าไปกราบกรมขุนวิมลแต่เช้า ท่านสวมกอดแมงเม่าด้วยความดีใจที่ปลอดภัยกลับมา คุณท้าวโสภาถามว่า ได้ยินว่าหลวงศรีขันทินเป็นคนฆ่าทหารหน่วยหน้าสองคนที่คิดร้ายกับเจ้าหรือ
“เรื่องจะเป็นมาอย่างไรเอาไว้ค่อยเล่าก็ได้ ตอนนี้ไปพักผ่อนให้สบายก่อนเถิด นอนกลางป่ามาทั้งคืนลำบากเจ้านัก”
กรมขุนวิมลเดินพาแมงเม่าเข้าข้างใน คนอื่นต่างแห่ตามไปด้วยความดีใจที่แมงเม่าปลอดภัย
สายวันเดียวกัน...พระยาพลเทพกำลังโมโห
เป็นฟืนเป็นไฟที่ขุนแผลงฤทธิ์มารายงานเรื่องขันทองฆ่าทหารสองคน ด่าไอ้หน้าโง่โดนคนไม่ชายไม่หญิงฆ่าเอาได้ เสียชาติเกิดนัก พลันก็ระแวง สั่งเข้มว่า
“เออ...ท่านขุนอย่าลืมไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้สาวมาถึงพวกเราได้ล่ะ”
ขุนแผลงฤทธิ์บอกว่าอย่ากังวลเลย กรมเวียงคาดว่ามันอยากได้ทรัพย์ของนังลูกเศรษฐีแลตนก็ได้ให้เงินทองแก่ลูกเมียสองคนนั้นแล้วพอสมควร พวกมันไม่กล้าซัดทอดว่าทำงานรับใช้ท่านเจ้าคุณดอก แต่ติงเรื่องเจ้าจอมเพ็ญแท้ง พระยาพลเทพถามทันทีว่า เจ้าจอมเพ็ญรู้หรือไม่ว่ามาจากความผิดพลาดของเรา
“ไม่ขอรับ คุณพระนายเองก็ไม่รู้ คิดว่าเป็นเหตุบังเอิญ แต่กระผมก็เกรงว่าจะโยงกันได้จึงปิดเรื่องที่เราฆ่านังลูกเศรษฐีผิดพลาดไม่ให้คุณพระนายรู้ขอรับ”
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าจอมเพ็ญก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง หากหมดความสำคัญอย่างไรก็ต้องเขี่ยทิ้งจากกระดานอยู่ดี เพียงแต่ตอนนี้ยังมีคุณกับเราอยู่ ก็จำต้องรักษาไว้ก่อน ก็เท่านั้นเอง” พระยาพลเทพยิ้มร้าย
