มนตราลายหงส์

พัสกรฟังแล้วเศร้า บอกกับวิทยาในทีวี “ผมไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกครับ...” แต่วิทยาในทีวียังคงพูดต่อไปว่า...

“เรื่องเงินสดกับทองคำ พ่อรู้ว่าพัสไม่อยากได้ แต่พ่อไม่ได้ให้พัสเอาไปเที่ยวหรือกว้านซื้อคอนโด พ่ออยากให้พัสใช้เงินก้อนนี้แทนพ่อ ใช้เพื่อสร้างหงส์เหิน... อย่าลืมนะพัส หงส์เหินไม่ใช่ของพัสคนเดียว แต่เป็นความฝันของภากร เป็นความภูมิใจของพ่อ แล้วก็เป็นความหวังของเด็กๆที่รักการเต้นทุกคนในประเทศไทย...ไม่ว่าใครจะว่ายังไง หรือต่อให้มีอุปสรรคใดๆก็ตาม เข้มแข็งไว้นะพัส อย่าละทิ้งความฝัน อย่าลอยแพความหวัง แล้วก็อย่าให้ใครมาเหยียบย่ำความภาคภูมินี้เป็นอันขาด...”

พัสกรมองภาพวิทยาที่ยิ้มค้างปิดท้ายไว้ ซาบซึ้งจนอยากร้องไห้แต่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ เขายืนนิ่งอยู่หน้าจอทีวีที่มีรูปวิทยาค้างอยู่ ถามว่า

“ผมควรสอนเต้นให้เด็กๆต่อไปใช่ไหม...”

“ใช่ เพราะมันเป็นความฝัน ความหวังของทุกคน” แหวนพลอยที่ยืนลุ้นอยู่โพล่งขึ้น พัสกรนิ่งไปพักหนึ่งแล้วตัดสินใจประกาศอย่างมุ่งมั่นว่า

“ฉันจะเปิดโรงเรียนหงส์เหินอีกครั้ง!!!”

“เย้!!! แหวนพลอยนึกแล้วว่าคุณพัสกรต้องกลับมา ในที่สุดหงส์ก็ทะยานเหินขึ้นฟ้า เปิดเลย...เปิดเลยค่ะ แหวนพลอยขอช่วยเต็มที่ สุดใจขาดดิ้นไปเลย!!”

แหวนพลอยดีใจมาก พัสกรมองแล้วยิ้มอย่างมีกำลังใจขึ้น

ooooooo

วันต่อมาพัสกรคุยกับขวัญกมลที่คอนโดของเธอ ขวัญกมลพูดกลัวๆว่า

“หงส์เหินเป็นจุดหมายของพัส เป็นความฝันเป็นทุกอย่าง ขวัญควรสนับสนุน ส่งเสริม ให้กำลังใจ แต่พัสก็รู้ว่าขวัญทำแบบนั้นไม่ได้เพราะอะไร เพราะขวัญไม่อยากให้พัสเจ็บอีก” ขวัญกมลจับมือพัสกรบีบแน่น “พัสต้องเจ็บเวลาที่มีคนอื่นต้องมารับเคราะห์แทนพัสไม่ใช่เหรอคะ”

พัสกรถามว่า เธอคิดว่าจะมีใครมาทำร้ายเราอีกใช่ไหม ขวัญกมลพูดอย่างรักและห่วงใยว่า

“สำหรับขวัญ ขวัญกล้าพูดแบบเห็นแก่ตัวที่สุดว่า ใครหน้าไหนจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่พัสของขวัญต้องปลอดภัย แต่ประเด็นคือ...มีคนไม่อยากให้พัสไปถึงจุดหมายอันนี้นะคะ มันจะเป็นใครก็ตาม เป้าหมายมันคือชีวิตพัสนะคะ ...ไม่ใช่ใครอื่น”

แม้จะฟังความห่วงใยจากขวัญกมลที่ตนเองอาจถึงแก่ชีวิต แต่พัสกรก็มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยวไม่หวั่นไหว

ในจำนวนเด็กที่มาเรียนเต้น แตงกวาเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ พัสกรจึงไปชักชวนให้มาเรียนอีก แต่แม่ของแตงกวาไม่ยอมให้มาเรียนกลัวลูกจะได้รับอันตราย