มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 14
แบมโกรธมากทำท่าจะตอบโต้แต่พอดีโรสเข้ามา ยิ้มเลยหันหน้าหนีแบมไปทางโรส ตั้งคำถามที่ใครๆ ก็คาดไม่ถึง
“คุณโรสคะ ยิ้มอยากเรียนถามอะไรหน่อยค่ะ วันนี้เป็นวันที่เดียวต้องไปสัมภาษณ์คุณเขมินทร์ใช่ไหมคะ”
“ใช่” โรสตอบสั้นๆ มองยิ้มอย่างประเมินว่าจะมาไม้ไหน
“ยิ้มเชื่อว่าเดียวคงไปไม่ได้ เพราะเท่าที่ทราบคุณเอ๋ยยังโคม่า ถ้ายิ้มเป็นเดียว ยิ้มคงไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรทั้งนั้น นอกจากไปเฝ้าสามี”
“ที่เธอต้องการจะบอกคืออะไร”
“ยิ้มขออาสาไปสัมภาษณ์คุณเขมินทร์เองค่ะ”
แบมและพนักงานคนอื่นที่อยู่ตรงนั้นมีสีหน้าตกใจ จับตามองโรสว่าจะว่าอย่างไร ในขณะที่สีหน้าซึ่งเย็นชาอยู่แล้วของโรสดูเหมือนจะเย็นชาขึ้นไปอีก
“ในสถานการณ์อย่างนี้จะมีใครที่เหมาะสมมากไปกว่ายิ้มอีก จริงไหมคะ” ยิ้มพูดอย่างทะนงตัว แต่ต้องชะงักเมื่อโรสสวนกลับว่าไม่จริง “งั้นคุณโรสจะให้ใครไปคะ หรือว่าพี่แบม แต่พี่แบม...”
“ฉันจะไปเอง มีอะไรสงสัยอีกมั้ย”
ยิ้มขบกรามแน่น นัยน์ตาไม่ยอมแพ้ขณะมองตามโรสเข้าห้องไป ส่วนแบมได้ทีซ้ำเติมอย่างขำๆ
“เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่าวิมานทลายเดี๋ยวนี้เอง”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าวิมานใครจะทลายกันแน่”
ยิ้มไม่ยอมจบ ดึงดันจะเอาชนะด้วยการตรงดิ่งไปเจรจากับบังคมราวกับตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
“ในเมื่อคุณโรสต้องไปสัมภาษณ์คุณเขมินทร์ ก็แสดงว่าผิดข้อตกลง เพราะฉะนั้นคุณโรสกับเดียวต้องเป็นฝ่ายออกไป จริงไหมคะ”
“แสดงว่าคุณไม่เข้าใจ”
“คุณบังคมนั่นแหละค่ะไม่เข้าใจตามที่เราตกลงกัน...”
บังคมชักฉุน “เราน่ะใคร...คุณไม่ได้รวมอยู่ในคำว่าเราด้วยเลยนะ”
“นั่นแหละค่ะ ตามข้อตกลง...”
“ผมรู้ว่าข้อตกลงเป็นยังไง”
ยิ้มพยายามจะพูดต่อแต่บังคมชี้หน้า สั่งเฉียบ
“หยุด! คุณฟัง ปกติผมไม่เคยชี้หน้าผู้หญิงเลยนะ คุณเป็นคนแรก เพราะมันสุดจะทนจริงๆ คนอะไรเห็นแก่ตัว พูดเอาแต่ได้...เดียวเป็นคนที่ทำให้เขมยอมสัมภาษณ์ได้ ถือว่าภารกิจสำเร็จ ส่วนที่โรสจะเป็นตัวแทนเดียว เพราะสามีของเดียวเจ็บหนัก นั่นก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้”
ยิ้มสะอึกแต่ยังพยายามจะเถียงอีก บังคมเลยเล่นแรง
“แต่ว่าคุณคงไม่เข้าใจเพราะคุณไม่มีสามี และหากยังไม่เปลี่ยนนิสัยหรือทัศนคติ หรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่...คุณคงหาสามีไม่ได้ตลอดชาติ”
ยิ้มนิ่งงัน หน้าชายิ่งกว่าถูกตบ!
ooooooo
เดียวไปโรงพยาบาลแต่เช้า เข้าอยู่ในห้องไอซียูนั่งกุมมือเอ๋ยที่ยังไม่รู้สึกตัว รำพึงรำพันทั้งน้ำตา
