มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 14
“อาม่าหยกคนนี้กับคนที่บ้านเป็นคนเดียวกัน แต่อยู่คนละเวลา อาม่าที่บ้านเป็นอาม่าคนปัจจุบันที่ยังมีชีวิตอยู่ และไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาเป็นมนุษย์ปกติธรรมดาคนนึง”
“เข้าใจแล้วค่ะ อาม่าหยกที่ยืนตรงหน้าเดียว
คนนี้มาจากอนาคต”
“เป็นอาม่าที่ตายไปแล้ว”
“แต่ไม่ใช่ผี อาม่าหยกคนนี้เป็นนางฟ้า”
“ใช่ พออาม่าหยกที่บ้านตายก็จะกลายเป็นอาม่าหยกคนนี้”
“โอ๊ย! พอแล้วค่ะ เดียวปวดหัว อาม่าคะ ทำไมคืนนี้เดียวไม่ยักเห็นเบญจ”
“ก็เพราะเดียวทำงานสำเร็จแล้วไง ว่าแต่จะไม่ลองเข้าไปอุดหนุนร้านเบญจหน่อยเหรอ”
อาม่าหายไปพร้อมด้วยสีหน้าแววตาเจ้าเล่ห์ เดียวมองที่ร้านอย่างจริงจัง ต้องชะงักเบิกตากว้าง เพราะโต๊ะหนึ่งในนั้นมีเอ๋ยกับดารานั่งกินอาหารและพูดคุยกันอย่างถูกคอ
“เฮ้ย!” เดียวร้องลั่นอย่างลืมตัว คนในร้านหันขวับมามอง แต่เดียวไม่สนใจใคร ก้าวพรวดไปที่โต๊ะสามีในอนาคต กระชากไหล่เอ๋ยซึ่งนั่งหันหลังให้
“นี่! จะนอกใจฉันหรือไง”
เอ๋ยหันมามองอย่างตกใจ เช่นเดียวกับดารา คนในร้านพากันมองและซุบซิบอย่างสนใจ
“ขอโทษ...ผมรู้จักคุณเหรอครับ”
เดียวรู้สึกตัวยิ้มแห้งๆ “ขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิด” แล้วก็เดินตัวลีบไปนั่งโต๊ะว่างโต๊ะเดียวที่เหลืออยู่อย่างเก้อๆกับสายตาคนที่มองมา
“คุณเอ๋ยรู้จักเธอเหรอคะ” ดาราถามเบาๆ
“อ๋อ! ไม่ครับ...แต่เหมือนคุ้นๆกับนัยน์ตาคู่นั้นยังไงก็ไม่ทราบ”
“เธอสวยน่ารักจังนะคะ”
เอ๋ยไม่ตอบ ดาราเลยคุยเรื่องอื่นแทน เดียวจับตามองไม่พอใจ ความหึงหวงยังคุกรุ่น เมื่อเบญจเดินมาถามว่าจะรับอะไร เธอเลยสั่งเสียงค่อนข้างดังว่า อะไรที่อร่อยที่สุดในร้านก็เอามา พอสั่งเสร็จก็นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกร้วมๆ จนนางฟ้าอาม่าต้องปรากฏตัว
“ใจเย็นๆอาเดียว”
“จะให้เย็นได้ยังไงคะอาม่า”
“เบาๆหน่อย คนเขามองลื้ออยู่”
เดียวชำเลืองไปโดยรอบแล้วลดเสียงลง “อาม่าไม่เห็นเหรอว่าเขามาเดตกับยัยครูดารา”
“เห็นแล้ว แต่อาจังเอ๋ยอียังไม่รู้จักลื้อนี่”
“จริงด้วย” เดียวถอนใจเฮือก
“นั่น...นั่นเธอพูดคนเดียวใช่ไหมคะ”
เอ๋ยเห็นเหมือนที่ดาราเห็น แต่ไม่พูดอะไร ขณะที่เดียวไม่ค่อยสนใจใคร ถามอาม่าว่าทำไมตอนอยู่อนาคต เอ๋ยไม่รู้จักร้านนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าเมื่ออาเดียวมาเปลี่ยนเหตุการณ์ เหตุการณ์นึง...เหตุการณ์อีกหลายๆเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไปด้วย”
“แต่บางเหตุการณ์ก็ไม่เปลี่ยน เดียวยังคงแพ้ยิ้มตามเดิม”
“ไม่เคยมีใครได้อะไรหมด หรือเสียไปหมดหรอก”
เดียวถอนใจอีกครั้ง เอ๋ยเรียกบริกรมาเก็บเงินแล้วลุกเดินมากับดารา เดียวเบือนมาสบตาเขาแวบหนึ่ง แล้วพึมพำอย่างมาดหมาย
“เดียวจะเอาเขากลับคืนมาให้ได้”
ooooooo
เมื่อเดียวกลับมาถึงบ้านพบว่าอาม่านั่งรออยู่ อาม่าได้ยินเสียงรถถามหลานรักว่าใครมาส่ง
“แท็กซี่ค่ะ”
