มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 14
“อาม่าบอกแล้วว่าไม่ให้นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวดึกๆดื่นๆ”
“เพิ่งจะสามทุ่มเองค่ะ”
“สามทุ่มก็ดึกแล้ว ไหน...ลื้อไปไหนมา”
“ไปบ้านแม่ค่ะ”
“ดีแล้ว...แวะไปหาอีบ่อยๆ”
“เดียวก็อยากจะไปบ่อยๆ แต่เดียวไม่ค่อยว่าง แม่ก็ไม่ค่อยว่าง งานดีทั้งแม่ทั้งลูก”
“อย่าอ้างว่าไม่ว่าง คนเราจะทำงานวันละ 24 ชั่วโมงมันทั้งปีทั้งชาติเชียวเหรอ”
เดียวมองหน้าอาม่าแล้วหัวเราะ “อาม่าไม่เคยเปลี่ยนเลยทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต”
“พูดแปลกๆอีกแล้ว วันนี้ลื้อพูดแปลกๆ อาม่าไปสวดมนต์ดีกว่า ปิดประตูหน้าต่างให้หมดนะ”
“ค่ะ อาม่าหยก”
อาม่าเดินออกไป แล้วเดียวก็ลงนั่งเอนตัวพิงพนักหลับตาลง นึกถึงตอนที่พูดต่อหน้านางฟ้าอาม่าที่ร้าน
ซีแซ่บเว่อร์ว่า “เดียวจะเอาเขากลับคืนมาให้ได้”
แล้วนางฟ้าอาม่าเสริมว่า “ต้องโดยเร็วด้วย ทุกอย่างมันมีกำหนดเวลาของมัน ถ้าลื้อกับอาจังเอ๋ยยังไม่เข้าใจกันภายใน 7 วัน 7 คืน พวกลื้อจะต้องแคล้วคลาดกันไป”
“โอ๊ย! อาม่า 7 วัน มันจะไปทันอะไร”
“7 คืนด้วย”
“ก็นั่นแหละค่ะ”
“เพราะอาจังเอ๋ยอีไม่ใช่สเปกลื้อ ถ้าอาม่าไม่ส่งลื้อไปอนาคต สองตาลื้อก็ไม่แลอี สเปกลื้อต้องอาคุงชาลี”
“เดียวกำลังจะไปพบเขาเหมือนกัน เดียวอยากไปพบเขาเพื่อดูว่าความรู้สึกเดิมๆของเดียวจะยังคงเหลืออยู่บ้างไหม”
“ตามใจลื้อ แต่อย่าลืมว่าลื้อกับอาจังเอ๋ยมีเวลาแค่ 7 วัน กับ 7 คืน”
“7 วัน กับ 7 คืน...ต้องพอสิน่า”
หลับตานึกย้อนเหตุการณ์ที่ร้านอาหารแล้ว เดียวเดินมาหยิบรองเท้าที่เหลืออยู่ข้างเดียว พูดขึ้นขำๆ
“รองเท้าข้างเดียว...ให้เข้าใจกันให้ได้ในระยะเวลาที่กำหนดอย่างกับซินเดอเรลล่าแน่ะ แต่ก็ยังดีกว่าที่ไม่ได้ให้เวลาแค่ 2 ยาม”
ทางฝ่ายหนุ่มเอ๋ยที่กลับไปบ้านก็อดนึกถึงผู้หญิงหน้าตาดีที่ทำตัวแปลกๆคนนั้นไม่ได้ เขาครุ่นคิดเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน สุเมธลอบมองลูกชายนั่งถอนใจหลายเฮือกก็อดลุกมาถามไม่ได้ว่าเป็นอะไร
“เอ๋ยกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง วันนี้เอ๋ยเห็นคนคนนึง แล้วเอ๋ยก็รู้สึกว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิงครับ”
“แปลว่าแกชอบเขา”
“ไม่ใช่...คือผู้หญิงคนนั้นน่าจะสติไม่ดีครับ เขามากระชากไหล่เอ๋ย แล้วพูดเหมือนเอ๋ยนอกใจเขา”
“แผนลึกซึ้งมาก”
“จำคนผิดครับ”
“พ่อก็ไม่เห็นว่าเขาบ้าตรงไหน”
“แต่เขานั่งพูดอยู่คนเดียว”
“งั้นบ้าแน่ เลิกคิดถึงคนบ้าได้เลย” สุเมธหัวเราะหึๆ เอ๋ยถอนใจเบาๆ สีหน้าและแววตายังครุ่นคิด
ooooooo
เช้าวันถัดมา เดียวตื่นนอนลงมาใส่บาตรกับอาม่า เสร็จแล้วดูแลเรื่องอาหารการกินให้อาม่าก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียนปราชญาวิทย์ตามหัวใจของตนเรียกร้อง
