มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 14
เดียวเข้ามาในห้องก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่ได้พบเอ๋ยที่โรงเรียน นั่นคือการพบกันครั้งแรก ซึ่งเธอพูดกับตัวเองว่า
“เราพบกันครั้งแรกเหมือนเทพนิยายอย่างที่เอ๋ยบอกจริงๆ เดียวตามหาเอ๋ยพบแล้ว และจะไม่ยอมเสียเอ๋ยไปเด็ดขาด”
ooooooo
เรื่องมีคนแปลกหน้ามาบอกว่าเป็นเมียอาจารย์เอ๋ยรู้ถึงหูดารา เธอเกรงว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ได้ขมิ้นกับพวกแม่ค้าในโรงเรียนช่วยถามให้ ซึ่งเอ๋ยตอบชัดเจนว่าเหลวไหล
รุ่งขึ้นเดียวไปทำงาน พุ่มรีบบอกให้รู้ว่าเดียวมาช้าไป ยิ้มไปสัมภาษณ์กาลรุจิแทนแล้ว
“อ๋อ...ทราบแล้วค่ะ เดียวเป็นคนบอกพี่เชนให้ยิ้มไปแทน เพราะเดียวติดธุระสำคัญ”
“งั้นเดียวก็ควรเข้าไปรายงานคุณโรสด้วย เพราะคุณโรสสั่งไว้ ดูเหมือนจะหงุดหงิดด้วยนะ”
เดียวไม่ได้ตกอกตกใจอะไรเพราะรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นแล้ว เธอเดินไปที่ห้องโรสโดยมีสายตาของแบมมองตามด้วยความเป็นห่วง
เดียวก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าผ่อนคลายไม่เคร่งเครียด โรสวางท่าเย็นชาเช่นเดิม เพิ่มเติมคือไม่พอใจสีหน้าของเดียว แล้วพยักหน้ากับเลขาซึ่งไม่ใช่พุ่ม เลขาจึงลุกออกไปอย่างรู้งาน แล้วเดียวก็เดินมาตรงหน้าโรส สีหน้าแววตาที่มองเข้าอกเข้าใจรักใคร่เหมือนญาติสนิท ทั้งที่ความเป็นจริงตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันสักนิด นอกจากเจ้านายกับลูกน้อง
แล้วโรสเปิดฉากตำหนิลูกน้องสาว...
“เลื่อนตำแหน่งตัวเองเป็นบรรณาธิการตั้งแต่
เมื่อไหร่เดียว จำไว้ฉันเท่านั้นที่มีอำนาจตัดสินใจให้ใครเป็นคนสัมภาษณ์ ไม่ใช่เธอ”
“ค่ะ” เดียวรับคำอย่างเรียบร้อย
“สถานการณ์อย่างนั้น เธอควรแจ้งผู้บังคับบัญชาเป็นอันดับแรก ไม่ใช่ให้ฉันรู้ทีหลังแม่บ้าน”
“เดียว...”
“เดียวอะไร ทำไมไม่พูดต่อ”
“เดียวขอประทานโทษค่ะ”
“ทำไมไม่เถียง ไม่อธิบายอะไร ปกติเธอชอบอธิบายนี่”
“เพราะเดียวทำผิดจริงๆค่ะ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาทำหน้าทะเล้นด้วย”
“เดียวขอประทานโทษค่ะ”
“งานนี้ถ้ายิ้มพลาด เราจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ รู้นะต้องรับผิดชอบยังไง”
“ทราบค่ะ”
โรสหงุดหงิดกับสีหน้าท่าทางสงบเสงี่ยมและเป็นมิตรของเดียวเหลือกำลัง สั่งให้ออกไปได้ เดียวยกมือไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินออกไป โรสบ่นพึมพำอย่างงงๆ
“บ้าหรือเปล่าเนี่ย”
ไม่ใช่แค่โรสที่บ่นอย่างนั้น...แบมก็เช่นกัน เธอเห็นเดียวยิ้มตลอดเวลาก็เอามือแตะหน้าผากแล้วพูดงึมงำว่า
“ตัวก็ไม่ร้อน”
“เดียวไม่ได้บ้าหรอกพี่แบม”
“แล้วเป็นอะไร แกส่งยัยยิ้มสยองไปสู่ที่ชอบ เอ๊ย! ไปทำความดีความชอบแทน แล้วยังยิ้มกริ่มแบบไม่มีอะไร พอโดนคุณโรสเรียกพบกลับอารมณ์ดี แถมพอออกมากลับดียิ่งขึ้นไปอีก หรือว่าตอนนี้แกเกิดชอบ
ถูกด่ามากกว่าถูกชม”
“ไม่ใช่หรอก เพียงแต่ในช่วง 3 วัน หรือ 3 ปีมานี่ เดียวได้บทเรียนมาเยอะมาก”
“พูดอะไรของแก”
