มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 13
“พอแล้วทวี! ถ้ายังขืนวุ่นวายไม่รู้จักจบจักสิ้น ผมจะไล่คุณออกโดยไม่จ่ายเงินชดเชย รปภ.พาคุณทวีไปเก็บข้าวเก็บของ แล้วเชิญออกไปนอกบริษัท”
รปภ.หิ้วปีกทวีไป ทวีหงุดหงิดสุดๆแต่ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวไม่ได้เงินชดเชย ขณะที่คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์ต่างซุบซิบกันเซ็งแซ่
ทวีกลับมาเก็บของอย่างหงุดหงิดกระแทกกระทั้น เท่านี้ยิ้มที่นั่งรออยู่ก็พอจะเดาเรื่องได้
“ผมจะไม่อยู่ไอ้บริษัทสรรค์สื่อเลวนี่ต่อไปแล้ว และขอสาปแช่งให้มันพินาศล่มจม ให้ไม่มีคนซื้อ ให้หนังสือในเครือบริษัทนี้เจ๊งทุกฉบับ ขอให้เจ๊งๆๆ”
“นี่หมายความว่า...”
“พวกมันรวมหัวกันเล่นงานเรา ไอ้เขมินทร์ที่บอกว่าจะไม่ให้สัมภาษณ์ แต่มันก็สับปลับยอมให้สัมภาษณ์ในที่สุด”
“ไม่น่าเป็นไปได้ หรือว่าเขาโกหก”
“ผมไม่รู้” ทวีเก็บข้าวของเสร็จเดินไปที่ประตูแล้วหันมาบอกยิ้ม “คุณก็เหมือนกัน พวกมันไม่เอาคุณไว้ทำซากอะไรหรอก ไปเก็บข้าวเก็บของได้แล้ว”
ยิ้มหน้าซีดใจเสียยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ขณะเดียวกันพุ่มกำลังอกสั่นขวัญผวาเมื่อโดนโรสถามว่าชอบทำงานที่นี่ไหม และเคยคิดจะออกไปทำงานที่อื่นหรือเปล่า พุ่มยืนยันว่าตนชอบทำงานที่นี่มากที่สุดในโลกและอยากทำงานที่นี่ไปจนตาย
“ถึงแม้คู่หูเราเขาจะออกไปแล้วน่ะเหรอ”
“ค่ะ คู่หูหาง่ายกว่างานเยอะ...คุณโรสคะ อย่าไล่พุ่มออกไปไหนเลยนะคะ”
“แล้วเธอทำผิดอะไรหรือเปล่าล่ะ”
“ถ้าจะผิดก็คงตรงที่คบเพื่อนผิดนี่แหละค่ะ แต่ต่อไปนี้...”
“อย่าโทษคนอื่น เธอไม่ใช่เด็กๆที่จะถูกชักชวนได้ง่ายๆ ทุกอย่างเธอตัดสินใจเองได้ทั้งนั้น ไม่ได้มีใครเขาเอาปืนมาจ่อหัวเธอสักหน่อย อายุขนาดเธอจะทำอะไรต้องให้ยุติธรรม มีเหตุมีผล คนอื่นเขาถึงจะนับถือ อย่าเห็นแก่ตัว หวังแต่ประโยชน์ และที่สำคัญ...อย่าคิดแต่เอาดีใส่ตัว”
พุ่มร้องไห้บอกว่าตนสำนึกผิดแล้ว โรสตัดสินใจให้โอกาส พุ่มดีใจมากโผเข้ากอดเจ้านายทันที แต่โรสแกะมือออกและสำทับอย่างเย็นชา
“ฉันให้โอกาสเธอ แต่ห้ามสอพลอ เพราะฉันเกลียดที่สุด ไปตั้งอกตั้งใจทำงานได้แล้ว เพราะนั่นคือสิ่งที่ฉันใช้ตัดสินคน”
พุ่มรับคำเสียงแผ่ว เช็ดน้ำตาแล้วกลับไปนั่งทำงานเงียบๆ ส่วนปานกับวรรณลิ่วล้อของยิ้ม พอรู้ว่ายิ้มต้องออกจากงาน สองสาวก็ทำตัวเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสี บอกยิ้มที่มาชวนให้ออกด้วยกันว่าพวกตนไม่สะดวก เพราะยังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ ยิ้มโกรธมากด่าลั่นว่าทั้งคู่คบไม่ได้ แล้วสะบัดบ๊อบจากไปโดยมีเสียงแบมเยาะหยันไล่หลังอย่างสะใจ
ooooooo
