มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 13
“ฉันเป็น บก.ซีซั่น ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออก”
“แน่ใจเหรอคะว่าคุณโรสยังคงเป็น บก.ซีซั่นอยู่ ในเมื่อตามข้อตกลงกับคุณบังคมและคุณทวี...คุณโรสจะต้องกระเด็นจากสรรค์สื่อดีอยู่แล้ว หรือคุณจะเบี้ยวข้อตกลง ถ้าเป็นอย่างหลัง ยิ้มเชื่อว่าคุณบังคมกับคุณทวีต้องไม่ยอมแน่”
“นั่นสินะ คุณบังคมอาจจะยอม แต่คุณทวีไม่ยอมแน่...ว่าแต่เธอเถอะ พอฉันออกไปเธอจะทำงานกับ บก.ที่เป็นคนของเขาได้ยังไง เขาต้องจ้องจะไล่เธอออกอยู่แล้ว”
ยิ้มตอบคำถามโรสอย่างเย้ยหยันราวกับเป็นคำถามโง่ๆ
“น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าไงคะ บก.คนใหม่ยังไงก็ต้องพึ่งพาหัวหน้ากองคนเก่าแน่นอน แล้วเขาก็คงไม่กล้าไล่ใครออกทั้งที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งหรอก ส่วนคุณทวีนั่นเป็นพวกสร้างภาพ เพราะงั้นถึงจะได้เป็น บก.บริหารแล้ว เขาก็ยังไม่กล้าไล่ยิ้มออกหรอกค่ะ ไม่งั้นยิ้มจะทำให้ทุกคนเชื่อว่าเขาเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก”
ยิ้มลุกขึ้นด้วยท่าทีไม่แยแสโรสผู้กำลังจะกลายเป็นอดีต บก.บริหาร พูดด้วยความหยิ่งผยอง
“งานนี้คุณโรสคงต้องไปจากซีซั่นก่อน อ้อ! รวมถึงหลานสะใภ้ของคุณด้วย”
“เดียวเกี่ยวอะไรด้วย”
“ลืมเรื่องคนที่ทำให้คุณกระเด็นจากเก้าอี้ได้ยังไงคะคุณโรส ในเมื่อเดียวสัมภาษณ์คุณเขมินทร์ไม่ได้ เขาก็คงไม่อยากอยู่ในที่ที่ไม่มีกะลาคุ้มหัว เขาถึงได้เที่ยวร่อนจดหมายสมัครงานไปทั่ว อย่างที่ยิ้มเคยบอกไงคะ”
“ก็พอจะรู้บ้าง และรู้ด้วยว่าที่เดียวหางานใหม่เป็นแค่การแสดงละคร”
ยิ้มเบิกตากว้าง แต่แล้วก็หัวเราะเย้ยหยัน “ยิ้มไม่เชื่อ ยังไงๆยิ้มก็ไม่เชื่อ”
“แน่ใจเหรอ”
โรสเปิดเผยความจริงว่าตนคือคนที่สั่งให้เดียวทำทีเป็นเขียนจดหมายสมัครงานใหม่ โดยให้ทำยังไงก็ได้ที่ให้รู้มาถึงหูยิ้ม
“นี่หมายความว่าเป็นแผนของคุณกับนังหลานสะใภ้”
“พูดจาให้สุภาพหน่อย”
“ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าคุณเขมินทร์ยอมให้สัมภาษณ์ คุณบังคมเป็นคนพูดในที่ประชุมเองว่าคุณ...”
“ถ้าฉันไม่โกหกคุณบังคม ฉันจะจับเหยื่อได้เหรอ”
ยิ้มขบกรามแน่น จ้องมองโรสอย่างเกลียดชัง
“หลอกจับเหยื่อได้ทั้งตัวเล็ก ตัวใหญ่ คุ้มจะตาย และตอนนี้คุณบังคมก็รู้เรื่องเขมแล้ว ยกเว้นคุณทวี เธอจะอาสาไปบอกเขาแทนฉันหน่อยได้ไหมล่ะว่าเขาเองนั่นแหละที่จะเป็นคนออกไปจากสรรค์สื่อดี”
“นังงูพิษ!”
“เพิ่งรู้เหรอ บางคนเขาเรียกฉันว่านังปิศาจด้วยซ้ำไป”
ยิ้มแค้นแสนแค้น สะบัดหน้าเดินกระทืบเท้าออกไป พวกพุ่มที่กำลังคอยอยู่อย่างกังวลรีบถามยิ้มทันทีว่าโรสว่าอย่างไรบ้าง ต้องกระเด็นออกไปทั้งสองคนอาหลานใช่ไหม...แต่ไม่ได้คำตอบ เพราะยิ้มเดินลิ่วไปจากตรงนั้น จุดหมายคือห้องทำงานของทวี
