มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 13
“จะทำได้จริงรึ”
“ต้องได้อยู่แล้วเพราะเดียวรักเอ๋ย เดียวจึงจะไม่ทำอะไรให้เอ๋ยเสียใจอีก”
เอ๋ยยิ้มแย้มมีความสุข ดึงเดียวมากอดอย่างทะนุถนอม
“ความสบายใจของเอ๋ยคือความสบายใจของเดียว เดียวยังอยากเห็นรอยยิ้ม ยังอยากได้ยินเอ๋ยสอนเวลาเดียวพูดผิด เดียวจะทำทุกๆวันของเราให้ดีเพื่อวันต่อๆไปในอนาคตของเดียวจะได้มีเอ๋ย”
เดียวเงยหน้าขึ้นมอง ขณะที่เอ๋ยก้มลงมามองเช่นกัน นัยน์ตาของทั้งสองที่สบกันต่างเต็มไปด้วยความรักและความอ่อนหวาน
“แล้วเรื่องของคุณชาลี เดียวขอย้ำอีกครั้งว่าเขาจะไม่มีวันเป็นอะไรได้มากกว่าเพื่อน”
“เอ๋ยรู้...และเอ๋ยก็ต้องขอโทษที่หึงจนหน้ามืดตามัวไม่ฟังคำอธิบายจากเดียว และสำหรับคุณดารา...”
“เดียวก็รู้...เดียวรู้ทั้งนั้นแหละ แต่เดียวก็หึงจนหน้ามืดตามัวเหมือนกัน”
เอ๋ยก้มต่ำลงมาเหมือนจะจูบ แต่เดียวเบี่ยงหน้าหนี ตั้งคำถามว่าห้าลบสี่เหลือเท่าไหร่ เอ๋ยทำหน้างงๆเพราะตามไม่ทัน
“เฉลย...ห้าลบสี่ก็เท่ากับนี่ไง” เดียวชูนิ้วก้อยยื่นไป เอ๋ยหัวเราะพลางยกนิ้วก้อยมาเกี่ยว เดียวสรุปทันทีว่า “ห้าลบสี่ก็เท่ากับเราคืนดีกันแล้วนะ”
เขาและเธอสบตากันด้วยความรักและความเข้าใจ...ตกดึกเอ๋ยจูงมือเดียวเดินมาส่งหน้าห้องอาม่า เธอขอบคุณเขาพร้อมกับหอมแก้มไปหนึ่งที
“เอ๋ยอยากนอนเป็นเพื่อนเดียว”
“ก็บอกแล้วว่าวันนี้เป็นวันเบาๆของเดียว”
“เฮ้อ! เกลียดจังเลย ไอ้วันเบาๆเนี่ย”
“ใจเย็น อาทิตย์หน้ามีวันหยุดยาว เราจะไปเที่ยวด้วยกัน”
“ฮันนีมูนด้วยใช่ไหม” เอ๋ยพูดนัยน์ตาวิบวับ เดียวอายจัดไล่เขาไปนอนได้แล้ว แต่เขายังอ้อยอิ่ง ถามเธอว่าอยากไปภูเขาหรือทะเล
“ยังคิดไม่ออก ไปนอนได้แล้วค่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานกันแต่เช้า”
เอ๋ยรวบตัวเธอเข้ามากอดจูบ เดียวรีบผลักเขาออกเมื่อเห็นว่าชักจะเนิ่นนานไป
เข้านอนได้ไม่ทันไร เดียวฝันเห็นอาม่านั่งหน้าเศร้า เธอเล่าว่าคืนดีกับเอ๋ยแล้ว อาม่าก็นิ่งเงียบ แล้วยังลุกเดินออกประตูไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เช้าขึ้นเดียวเล่าความฝันให้เอ๋ยฟังและบ่นว่าแปลกมาก อาม่าไม่ยอมพูดแถมยังเดินหายไปเฉยๆ
“อาม่าคงมาเยี่ยมเดียวเพราะคิดถึง”
“เดียวคิดว่าอาม่าอยากจะบอกอะไรเดียวสักอย่าง แต่ทำไมไม่บอกก็ไม่รู้”
“ไม่มีอะไรหรอก...กินข้าวเถอะ สายกว่านี้ออกไปกลัวรถติด”
เอ๋ยป้อนเดียว สองคนผลัดกันป้อนอย่างมีความสุข แล้วพอออกมาส่งเดียวเพื่อให้เธอออกไปก่อน เอ๋ยกอดเดียวและบอกให้จำไว้ว่าเขารักเธอมากที่สุดในชีวิต เดียวสะดุดหู รู้สึกแปลกๆ ถามเขาว่าทำไมพูดอย่างนั้น
“ก็เอ๋ยกลัวเดียวลืมนี่”
เดียวสบตาเอ๋ย น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความตื้นตัน “เดียวไม่มีวันลืม...ไม่มีวัน”
