มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 13
“ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“แน่ใจเหรอว่าเรื่องนิดหน่อย”
“เอาเป็นว่าถ้ามันไม่นิดหน่อยเมื่อไหร่ เดียวจะบอกแม่ละกัน...เดียวรักแม่จังเลย”
“แม่ก็รักเดียวมากที่สุด”
“หากย้อนเวลากลับไปได้ เดียวจะไม่มีวันทำให้แม่เสียใจเลย”
“ย้อนไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ”
“เดียวอาจทำได้ค่ะ และเดียวจะทำทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตให้ดีที่สุด”
“พูดอะไรแปลกๆอีกแล้ว”
เดียวกอดแม่น้ำตาซึม พอหิ้วกระเป๋าเข้าไปที่ห้องพัก เธออดคิดถึงเอ๋ยไม่ได้ เพราะเมื่อไม่นานสองคนเพิ่งมานอนค้างที่ห้องนี้
แล้วอยู่ดีๆเดียวก็หิ้วกระเป๋าเดินทางกลับออกมาหาแม่กับอาจำรัส บอกว่าตนจะกลับบ้าน เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระสำคัญ สองคนซักถามนิดหน่อยแต่ไม่ว่าอะไร แถมจำรัสยังใจดีให้เดียวยืมรถขับกลับไปกรุงเทพฯด้วย
แทนที่เดียวจะกลับบ้านตัวเอง เธอกลับไปโผล่ที่บ้านแบมกับอ๋อ ขอนอนค้างและเล่าแผนการที่ตัวเองอยากง้อเอ๋ย โดยขอความร่วมมือจากสองผัวเมียเพื่อให้แผนราบรื่นด้วยการถ่วงเวลาให้เอ๋ยกลับถึงบ้านช้าที่สุดในวันพรุ่งนี้
แบมรับปากมั่นเหมาะ ขณะที่อ๋อยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้เอ๋ยมาขลุกอยู่ที่บ้านตนได้นานสองนานจนกว่าจะค่ำ แบมแนะนำให้บอกไปว่ามีเรื่องจะปรึกษา
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เออน่า เรื่องมีเยอะแยะ ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ เลือกเอาเรื่องใดเรื่องนึงก็ได้...เดียวง่วงยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นออกไปคุยกันข้างนอก พี่จะเล่าเรื่องยัยยิ้มสยองให้ฟัง”
เมื่อเดียวรู้ว่ายิ้มกับทวีออกจากซีซั่นไปแล้วก็ตกใจไม่น้อย พูดจากใจว่านึกถึงที่เขาเคยทำกับตนแล้วก็อยากจะสมน้ำหน้า แต่พอคิดถึงที่อาม่าหยกเคยสอนก็เลิกคิดอย่างนั้น อาม่าสอนว่าไม้ล้มอย่าข้าม และไม่ให้เหยียบย่ำซ้ำเติมใคร ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นศัตรูก็ตาม
“สาธุ” แบมพนมมือท่วมหัว
“พี่แบมไปนอนกับลูกกับสามีเถอะ เดี๋ยวเดียวก็จะเข้านอนเหมือนกัน”
“คิดออกแล้วเหรอว่าจะง้อเอ๋ยยังไง”
“ก็พอออกแล้ว ถ้าคราวนี้ยังขืนงอนอีก เดียวจะตัดหางปล่อยวัดให้รู้แล้วรู้รอด”
แบมฟังแล้วหัวเราะถูกอกถูกใจ
ooooooo
เพียงเช้าวันถัดมาที่แบมกับเดียวไปถึงหน้าออฟฟิศ ป้ามอลลี่ก็วิ่งหน้าตื่นมาบอกทั้งคู่ว่ายิ้มกลับมาทำงานใหม่ สองสาวตกใจรีบเดินเข้าด้านในด้วยความประหลาดใจ
ยิ้มกำลังคุยกับปานและวรรณด้วยสีหน้าสีตาปกติ โดยพูดให้คนอื่นได้ยินกันทั่ว
“ฉันไม่ได้บอกใครว่าจะออกนี่ แค่ลาพักร้อน ฉันส่งจดหมายมาก่อนหน้านี้แล้ว”
“แต่ยิ้มเก็บข้าวของไป...”
