มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 12
“แล้วเขาเห็นเดียวหรือเปล่า”
“เรื่องอะไรจะให้เห็น ฮึ! อุตส่าห์มัดช่อกุหลาบสีชมพูไปง้อ เลยเขวี้ยงมันทิ้งซะเลย”
“เขาอาจจะกำลังคุยธุระกันก็ได้”
“ธุระอะไรจะต้องคุยใกล้ชิดสนิทสนมกันถึงปานนั้น”
“แล้วทีเรากับชาลีล่ะ”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนยังไง”
“พูดไปพี่แบมก็ไม่เข้าใจหรอก มันซับซ้อนยิ่งกว่าซับซ้อน”
“แกก็พูดได้แค่เนี้ย”
“พี่แบมก็เอาแต่เข้าข้างเขา กู๊ดไนต์ค่ะ” เดียววางสายอย่างหงุดหงิด
แบมถอนหายใจดังเฮือก อ๋อกำลังทำงานอยู่หันกลับมาซักถาม พอได้ยินแบมบอกว่าเดียวกับเอ๋ยจะหย่ากัน
อ๋อตกใจแทบตกเก้าอี้ ไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้
“ต่างฝ่ายต่างโทษกันว่ามีคนใหม่”
“ไอ้เอ๋ยไม่มีแน่ มันไม่ใช่คนเจ้าชู้”
“แต่เดียวยืนยันว่ามี ชื่อครูดาราเป็นเพื่อนร่วมงาน”
“ผมจะถามมันดู”
“โอเค พรุ่งนี้จัดการเลย ฉันจะจัดการฝั่งนี้เอง”
แบมนัดพบชาลีในเช้าวันถัดมา บอกเรื่องที่เดียวกับเอ๋ยจะหย่ากัน ชาลีตกใจและคาดไม่ถึง ถามแบมว่า
“แล้วมันเรื่องอะไรกัน คุณเดียวน่ะรักคุณเอ๋ยมากนะครับ”
“เขาบอกคุณเหรอ”
“ถึงไม่บอกตรงๆผมก็รู้สึกได้ วันนั้นเธอเคลียร์
กับผมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง วันที่พี่แบมมาทานข้าวด้วยนั่นแหละครับ...ตอนที่พี่แบมไปเข้าห้องน้ำ”
“พี่จำได้...เอาอย่างนี้ เราต้องจับสองคนนี้ให้มาทำความเข้าใจกันให้ได้ ชาลีจะร่วมมือด้วยหรือเปล่า”
“ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งเลยครับ”
ฝั่งแบมสำเร็จไปด้วยดี แต่ฝั่งอ๋อที่นัดกินข้าวกับเอ๋ยท่าทางจะเหลวเป๋วเพราะเอ๋ยใจแข็งมากและงอนยิ่งกว่าผู้หญิง พูดแต่จะหย่าท่าเดียว เมื่ออ๋อกลับมาเล่าให้แบมฟัง แบมเลยวางแผนส่งชาลีไปหาเดียวถึงบ้านในวันหยุด
เสียงออดหน้าบ้านดัง เดียวดีใจนึกว่าเอ๋ยกลับมาง้อ แต่พอเห็นเป็นชาลีก็ประหลาดใจ เชิญเขาเข้าบ้านและออกตัวว่าไม่มีอะไรจะเลี้ยงนอกจากน้ำเปล่า
“ไม่เป็นไรครับ ปลาหมึกนั่นน่ารักดีนะครับ”
“เป็นบางครั้งค่ะ บางครั้งแย่” พูดไปแล้วเห็นชาลีชะงัก เดียวรู้สึกตัวรีบแก้ “พูดเล่นน่ะค่ะ เวลาเดียวไม่เป็นอะไร มัน...เอ๊ย...ท่านก็น่ารักดี แต่เวลาหงุดหงิดขึ้นมาก็นึกอยากจะจับไปปิ้งกิน คุณชาลีชอบกินปลาหมึกไหมคะ”
“ชอบมากครับ แต่ต้องระวัง กลัวคอเลสเทอรอล แล้วนี่คุณเอ๋ยไม่อยู่เหรอครับ”
เดียวอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนจะยอมรับว่าเขาไม่อยู่
ชาลีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เปรยว่า
“เอ...วันหยุดอย่างนี้ไม่น่าทิ้งภรรยาไว้ที่บ้านคนเดียว”
เดียวไม่ตอบ แต่น้ำตารื้นขึ้นมาขณะเมินมองไปทางอื่น ชาลีสบโอกาสถามว่ามีอะไรกันหรือเปล่า เท่านั้นเองเดียวหยิบทิชชูซับน้ำตาเพราะคำถามนั้นกระแทกใจ
“ผมเป็นสาเหตุใช่ไหม”
