มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 12
เดียวทอดถอนใจยาวก่อนถามเจ้าแม่ว่า “แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปคะ”
“ก็คงต้องติดตามตอนต่อไปนะ ท่านผู้ชม” เจ้าแม่เล่นลิ้นแล้ววูบหายไป
เดียวพลิกตัวลืมตาตื่น ลุกขึ้นนั่งทบทวนความฝันก่อนจะลุกเดินไปยืนตรงหน้าต่างมองออกไปด้านนอกด้วยความคิดถึงอาม่า...เธอเหงาและว้าเหว่มาก อาม่าจากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่สำหรับเอ๋ยที่จากไปเพราะความเข้าใจผิด เธออยากให้เขากลับมาหา และอย่าทิ้งเธอไปไหนอีก...
หลายวันผ่านไป เดียวไปทำงานแบบซังกะตาย ชีวิตอ้างว้างโดดเดี่ยว เอ๋ยก็เช่นเดียวกัน มาสอนหนังสือในช่วงเปิดเทอมใหม่ด้วยใจที่ห่อเหี่ยว ทำไปตามหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
เย็นวันหนึ่งขณะเลิกงาน แบมบอกเดียวว่าเสาร์นี้ตนจะขอยืมบ้านจัดงานวันเกิดให้เอ๋ย ปกติเราเคยจัดงานเลี้ยงวันเกิดเล็กๆให้ทั้งเดียวทั้งเอ๋ยที่บ้านทุกปี ปีนี้เลยวันเกิดเอ๋ยมาหลายวันแล้วเดี๋ยวจะน้อยใจ
“เขาคงไม่มาหรอกค่ะ”
“ต้องมาสิ ยังไงอ๋อก็ต้องลากมาให้ได้”
“ก็เอาสิคะ แต่เดียวคงไม่อยู่ เดียวว่าจะไปหาแม่”
“แม่เดียวก็มา”
“อะไรนะคะ”
แบมไม่ทันตอบ เสียงป้ามอลลี่ดังโหวกเหวกมาก่อนตัว เดียวหันไปเห็นป้าเข็นกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามา
แบมรีบบอกว่าป้ามอลลี่จะไปช่วยเดียวจัดบ้าน
“พอตอนเช้าป้ามอลก็มาทำงานกับคุณเดียว พอตอนเย็นเลิกงานก็กลับไปค่อยๆเก็บกวาดบ้านคุณเดียว ถึงวันเสาร์ทุกอย่างก็เรียบร้อย”
“โอเคไหมเดียว”
“คุณชาลีรู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะ”
“ชาลีนั่นแหละตัวดีเลย ทั้งหมดนี่เป็นแผนของเขา”
“ดูเหมือนเดียวไม่มีค่า ต้องตามง้อผู้ชายยังไง
ก็ไม่รู้”
“เราเป็นฝ่ายผิดนี่”
“เดียวไม่ผิด”
“เออ! ไม่ผิดก็ไม่ผิด”
“เขาเรียกง้ออย่างมีชั้นเชิงค่ะ อาจารย์เอ๋ยน่ะเป็นผู้ชายที่สุดแสนจะ perfect ผู้หญิงจ้องจะเขมือบกันตาเป็นมัน ถ้าคุณเดียวปล่อยไป มีหวังตะครุบกันแทบไม่ทันเลยค่ะ เชื่อคุณแบมแล้วก็เชื่อป้ามอลเถอะนะคะ”
เดียวถอนใจแล้วก็นิ่งเงียบไป...
ooooooo
เลิกงานนานแล้วแต่ยิ้มยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับออกจากออฟฟิศ จนกระทั่งเห็นทวีออกไปกับสาธิต เธอกระวีกระวาดเดินตามไปเรียกทวีบอกว่าต้องการคุยด้วย แต่สาธิตไม่เกี่ยว
สาธิตไม่พอใจ บ่นนิดหน่อยก่อนเดินแยกไป
ส่วนยิ้มชวนทวีไปหาที่คุยกันเงียบๆ ซึ่งเป็นมุมกาแฟภายในออฟฟิศนั่นเอง
ยิ้มชงกาแฟให้ทวีหนึ่งแก้วก่อนเปิดฉากธุระ
ของตนอย่างตรงไปตรงมา
“มะรืนนี้ก็ครบกำหนดที่คุณโรสกับเดียวให้สัญญาไว้กับคุณบังคมแล้ว ยิ้มก็เลยมาเตือนคุณทวีเรื่องตำแหน่ง บก.ซีซั่นอีกครั้งนึงค่ะ”
