มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 12
“กินที่โรงแรมที่เราไปกินกันทุกปีไง อย่าบอกนะว่าเดียวลืมวันเกิดเอ๋ย”
เดียวชะงัก เบิกตากว้างแล้วทำกลมกลืน “วันเกิดคุณ...อ๋อ...ใช่ๆ วันเกิดคุณฉันจะลืมได้ไง ไม่มี้...ไม่ลืม”
“แต่เมื่อกี้...”
“ฉันก็แกล้งทำเป็นงงไปงั้นแหละ แหม...ใครจะกล้าลืมวันเกิดคุณ จำได้ขึ้นใจเลย”
เอ๋ยยิ้มร่าเข้ามาจับมือเดียวด้วยความเต็มตื้น “ขอบใจนะเดียว”
“ขอบอกขอบใจอะไร ปล่อยมือได้แล้ว ฉันจะได้ไปอาบน้ำแต่งตัวให้สวยเชี้ยบ”
เอ๋ยปล่อยมือ แต่ดึงถุงขนมมา “นี่ของขวัญวันเกิดเอ๋ยใช่ไหม บอกแล้วว่าไม่จำเป็น แค่เอาตัวเดียวผูกโบเป็นของขวัญก็พอ”
เดียวพยายามจะดึงคืนแต่เอ๋ยไม่ยอม ทึกทักว่าเป็นของขวัญที่เธอจะให้ แต่พอเปิดถุงเห็นกระดาษโน้ตมีชื่อเนยกับนายหลานสองคนของชาลี เอ๋ยชะงัก หน้าเปลี่ยนสีทันที
“ฟังฉันก่อน...”
เอ๋ยสบตาเดียวเยือกเย็น แล้วน้ำเสียงก็เย็นชาเช่นกัน “ทำไมเดียวถึงไปเจอไอ้ชาลีนั่นมา”
“ก็...เอ่อ...ก็เราทำงานด้วยกันก็ต้องเจอกันบ้างสิ แล้วคุกกี้นั่นหลานเขาก็แค่ฝากมาให้ ไม่มีอะไรหรอกน่า” พูดพลางเอื้อมมือไปจับแขนเอ๋ย แต่เขาเบี่ยงหลบทันที
“ไม่มีอะไรงั้นเหรอ ผมก็อยากจะเชื่อเหมือนกัน ถ้าคุณไม่ทำตัวมีพิรุธบ่อยๆ”
“พิรุธ?”
“เดียวเองก็รู้อยู่แก่ใจ...คุณไม่ยอมนอนกับผม
ก็เพราะไอ้หมอนั่น”
“เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว”
“พอทีเถอะเดียว ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ความจริงที่ผ่านมาผมก็น่าจะรู้ตัวว่าที่คุณทำเย็นชากับผมเพราะอะไร แต่ผมมันโง่เอง”
นัยน์ตาและสีหน้าเอ๋ยเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เดียวนิ่งงัน พยายามจะอธิบายแต่แววตาเขาทำให้พูดไม่ออก เอ๋ยขบกรามแน่น โยนกล่องคุกกี้ไปบนโซฟาแล้วหันหลังเดินขึ้นไปข้างบนเงียบๆ เดียวเม้มปาก
มองตามน้ำตาคลอ
เอ๋ยเข้ามาในห้อง ปิดประตูปัง ถอดเสื้อสูทเหวี่ยงไปบนเตียง แล้วเดินกลับไปกลับมาด้วยความรู้สึกพลุ่งพล่าน ในที่สุดก็เดินมาทิ้งตัวลงบนเตียง กุมขมับด้วยความเจ็บปวดชอกช้ำ
เวลานั้นที่ห้องอาม่า เดียวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับตักอาม่าที่นั่งบนเตียง ท่านลูบผมหลานรักอย่างปลอบโยน
“เดียวรู้ คราวนี้เขาโกรธเดียวจริงๆ โกรธมากๆด้วย เขาไม่เคยแทนตัวเองว่าผมเลย...เขาเรียกตัวเองว่าเอ๋ยตลอด เอ๋ยกับเดียว แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นคุณกับผมไปแล้ว หน้าเดียวเขาก็ไม่อยากจะมอง”
“แล้วลื้อบอกอีหรือยัง”
“บอกว่าอะไรคะ”
“ก็บอกว่าอาเดียวรักอาจังเอ๋ยไง”
“รักเหรอคะ”
“ก็ถ้าไม่รักเรื่องอะไรลื้อจะมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรยังงี้เรอะ”
“เขาคงไม่เชื่อเดียว...เดียวแสดงท่าทางรังเกียจเขาอยู่หยกๆ แล้วอยู่ดีๆก็บอกว่ารักเขา ใครที่ไหนจะเชื่อ เดียวเองยังไม่เชื่อเลยว่าตัวเองรักเขา รักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
