มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 11
“ถ้ารู้สึกผิดก็ตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม โทร.ไปปฏิเสธเลย”
“แต่เดียวรับปากเขาไปแล้วนี่”
“แล้วแกก็อยากจะเจอเขาด้วย”
“คือ...เดียวอยากรู้ให้แน่ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเขา เดียวจะได้ตัดสินใจ”
“ยังจะต้องตัดสินใจอะไรอีก แกหมดโอกาสตัดสินใจไปนานแล้ว ถ้าจะเปรียบไป ชาลีก็เหมือนความฝัน แต่เอ๋ยคือความจริง คือชีวิตจริงของแก”
“ทั้งสองคนคือความฝันของเดียวทั้งคู่ ยังไม่มีใครเป็นความจริง”
“ไม่เข้าใจ”
“ไม่มีใครเข้าใจหรอกค่ะ ว่าแต่พี่แบมไปเป็นเพื่อนเดียวนะคะ”
แบมเต็มใจอย่างมากเพราะไม่ต้องการให้เดียวกับชาลีพบกันสองต่อสอง แต่ชาลีพอเห็นแบมก็อึดอัดอย่างเห็นได้ชัด จะพูดอะไรกับเดียวก็ต้องระวังเป็นพิเศษ
แบมรู้ทันความรู้สึกนึกคิดของเดียวและชาลีจึงพยายามเตือนสติด้วยการพูดอ้อมบ้างตรงบ้าง จนในที่สุดสองคนก็ตกลงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป
ก่อนกลับแบมเปิดโอกาสให้สองคนคุยกันตามลำพังตรงลานจอดรถ โดยตัวเองขอไปเข้าห้องน้ำ
“ผมต้องขอโทษที่ทำให้คุณเดียวต้องลำบากใจ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ เพราะคุณชาลีไม่ได้ทำอะไรผิด ส่วนนึงเป็นเพราะเดียววางตัวไม่ดีเอง เลยทำให้คุณชาลีเข้าใจไปอย่างนั้น”
“ครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน พอคุณเดียวพูดถึงปาฏิหาริย์ แล้วยังบอกว่าที่อยู่กับคุณเอ๋ยเป็นเพราะสถานการณ์บังคับ ผมเลยคิดว่าตัวเองยังมีความหวัง เพราะก่อนหน้านี้หมดหวังไปแล้ว”
“เดียวพูดไม่ชัดเจนเอง...เรื่องของเอ๋ยกับเดียวมันซับซ้อนเกินกว่าที่ใครฟังแล้วจะเข้าใจ”
“แต่ผมคิดว่าถ้าเราซื่อสัตย์กับตัวเอง ความรักก็ไม่ใช่เรื่องซับซ้อนนะครับ มันเป็นความรู้สึกที่ตรงไปตรงมา คุณเดียวบอกว่าไม่ได้อยากอยู่กับคุณเอ๋ยตั้งแต่แรก และทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าสถานการณ์บังคับ แต่ที่เห็นคุณเดียววันนี้ ผมเชื่อว่าต่อให้ใครเอาปืนมาจี้บังคับให้คุณสองคนแยกจากกัน คุณเดียวจะไม่มีวันยอม”
เดียวยิ้มสบายใจ ชาลีมองเธออย่างแสนเสียดาย แต่ก็ต้องหักห้ามใจ
“ขอบคุณที่คุณชาลีไม่โกรธเดียวค่ะ”
“เพื่อนจะโกรธเพื่อนได้ยังไงล่ะครับ”
“มาแล้วๆ” แบมส่งเสียงมาแต่ไกล
ชาลีบอกลาสองสาวและไม่ลืมนำถุงคุกกี้มาให้เดียว บอกว่าหลานของตนฝากมา เดียวรับไว้ด้วยรอยยิ้มและคำขอบคุณ...
ooooooo
บ่ายนั้น บังคมเรียกโรส ทวี และสาธิตมาที่ห้องประชุม เขาถามโรสเรื่องเขมินทร์ว่าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว
“กำลังติดตามอยู่ค่ะ”
คำตอบนั้นของโรสทำให้ทวีกับสาธิตจับจ้องเธอด้วยแววตาเยาะหยัน
“คราวก่อนถาม คุณก็ตอบประมาณนี้ ผมคิดว่าเราใช้เวลากับเรื่องของเขามานานพอสมควรแล้ว”
“ผมเห็นด้วยครับ ถ้าตอนนี้คุณเขมินทร์ยังไม่ใจอ่อน เราก็ยอมถอยดีกว่า ตื๊อมากๆเขาอาจจะรำคาญแล้วก็นึกดูถูกเราได้”
