มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 11
“อีตาเอ๋ย กล้าว่าฉันเหรอ” เดียวเต้นผาง ไล่ทุบตีเอ๋ยด้วยความโมโห แต่เขาหลบหลีกพร้อมกับยั่วเย้าอย่างอารมณ์ดี แล้วดึงเธอมากอดไว้ทั้งตัว เลยโดนกระทืบเท้าอย่างแรงจนร้องลั่น
“โอ๊ย! เจ็บนะเดียว”
“สมน้ำหน้า นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าได้ประมาทผู้ที่อ่อนแอกว่าง่ายๆ” พูดจบเดียววิ่งขึ้นบันไดไป เอ๋ยส่งเสียงไล่หลังอย่างมาดหมาย
“อย่าให้ถึงทีของเอ๋ยบ้างก็แล้วกัน”
เมื่อเปิดประตูเข้าห้องอาม่า เดียวชะงักกับบรรยากาศวังเวง ภายในห้องเหมือนไม่มีใครอยู่มานาน เธอกะพริบตาถี่ๆ พร้อมกับได้ยินเสียงอาม่าดังขึ้น
“อาเดียว...ตึ่งโป๊ะ”
“อาม่าไปไหนมาคะ”
“ไม่ขำอีกแล้ว หมู่นี้ลื้อเส้นลึกลงไปตั้งเยอะรู้ตัวหรือเปล่า แต่ก่อนนี้พออาม่าร้องตึ่งโป๊ะลื้อจะขำเอาเป็นเอาตาย”
“อาม่ายังไม่บอกเดียวเลยว่าไปไหนมา”
“ลื้อจะหาว่าอาม่าเป็นผีอีกแล้วล่ะซี”
“บอกตรงๆนะคะว่าบางครั้งเดียวก็ไม่แน่ใจ”
“ก็แล้วแต่ลื้อ อาม่าไม่ใช่ผีละกัน”
“นึกได้แล้ว...อาม่าต้องไปกับเดียว”
“ไปทำไม”
เดียวไม่ตอบ แต่ดึงแขนอาม่าออกไปเคาะประตูห้องเรียกอาจารย์เอ๋ย เพื่อให้เขาออกมาดูอาม่า
ประตูเปิดออก เอ๋ยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเตรียมจะอาบน้ำ อาม่ากับเดียวตกใจยกมือปิดตาพร้อมกัน
“ปิดทำไม เอ๋ยไม่ได้โป๊สักหน่อย เอ๋ยกำลังล้างหน้า ได้ยินเสียงเดียวตะโกนเรียกเลยคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่ง แล้วรีบมาเปิดประตู ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่โป๊ออกมา”
“ดีมากๆเลย อั๊วไม่อยากตาเป็นกุ้งยิง”
“เดียวจะมาอาบน้ำกับเอ๋ยเหรอ”
“บ้า! ฉันจะเรียกคุณให้มาดูว่าฉันมาคนเดียวหรือมากับใคร”
เอ๋ยชะโงกออกไปมอง อาม่ายกมือกวักดุ๊กดิ๊กเป็นเชิงทักทาย
“นึกว่าใคร อาม่านั่นเอง”
อาม่าสะดุ้งเฮือก ทำไม้ทำมือชี้ตัวเองประมาณว่าเห็นตนด้วยหรือ...เมื่อเดียวตั้งคำถามเดียวกัน เอ๋ย
ไม่ตอบ แต่ย้อนถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่นว่า
“เดียวมากับอาม่าใช่ไหมล่ะ”
เดียวพยักหน้า แล้วก็รีบพาอาม่ากลับไปเพราะเอ๋ยตั้งท่าชวนเธออาบน้ำด้วยกัน
“อาม่าเห็นหรือยังคะว่าอีตาอาจารย์เอ๋ยน่ะทะลึ่งขนาดไหน”
“อาม่าว่าอีล่ำบึ้กกว่าที่คิด”
“โธ่...อาม่า”
“ลื้อก็จะไปถือสาอะไร ผัวกันเมียกันมันก็ต้องมีหยอกล้ออะไรกันบ้างเป็นธรรมดา”
“เดียวไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”
“เป็นหรือไม่เป็นลื้อก็แต่งงานอยู่กินกับอี
มาสามปีแล้ว อาม่าถามจริงๆ ลื้อมองไม่เห็นความดีของอีมั่งเลยเหรอ”
“เดียวไปอาบน้ำละค่ะ เดี๋ยวว่าจะโทร.คุยกับ
แม่หน่อย” เธอตัดบทไปดื้อๆ
ooooooo
ค่ำนั้นชาลีโทร.หาเดียว เขาอยากเลี้ยงตอบแทนเธอเรื่องเขียนงานลงวารสาร โดยขอเป็นพรุ่งนี้ 11 โมง เดียวรับนัดทั้งที่ลึกๆก็ลังเล เมื่ออาม่ารู้เรื่องก็พยายามคัดค้าน รวมทั้งเจ้าแม่ปลาหมึกที่มาเข้าฝันก็ไม่เห็นด้วย รุ่งขึ้นเดียวจึงไปปรึกษาแบม ซึ่งแบมดักคอว่า
