มนตร์กาลบันดาลรัก

โรสถามประชดว่ากี่ปี เดียวบอกหนึ่งเดือน แต่โรสก็ยังว่านานเกินไป

“แต่ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง”

“ขอบคุณมากค่ะคุณโรส ขอบคุณมาก”

เดียวกระตือรือร้นกลับออกไป แต่พุุ่มนี่สิจ๋อยสนิท เพราะโดนโรสพูดรู้ทันและคาดโทษไปตามระเบียบ

ooooooo

วิธูโกหกเอ๋ยและคนอื่นๆว่าจะกลับไปหาแม่ที่ป่วยอยู่ต่างจังหวัด ทั้งที่ความจริงเขาไม่ได้ไปไหนและกำลังโดนตามทวงหนี้ไม่เว้นวัน ขนาดขมิ้นกับพวกแม่ค้าในโรงเรียนยังซุบซิบนินทา เพราะสภาพวิธูโทรมมาก ชวนให้คิดไม่ได้ว่าติดอบายมุข

ดาราได้ฟังขมิ้นตั้งข้อสังเกตเรื่องนี้ก็นำมาเล่าต่อให้เอ๋ยฟัง เอ๋ยเป็นห่วงวิธูมากตัดสินใจลองไปดูที่คอนโด โดยที่ดาราก็ไปด้วยเพราะเกรงจะเกิดอันตรายกับเอ๋ย

ปรากฏว่าเจอวิธูอยู่ห้องจริงๆ เขาต้อนรับทั้งสองคนอย่างไม่เต็มใจ เอ๋ยถามเรื่องอาการป่วยของแม่เขานิดหน่อย ก่อนจะเปิดโอกาสให้เขาพูดมาตามตรง เผื่อจะช่วยเหลือกันได้ ขณะที่ดาราดักคอว่าเขาไม่ได้หกล้ม แต่วิธูก็ปฏิเสธอยู่ดี

“ไม่มีอะไรจริงๆ ถึงหากจะมี...ผมก็จัดการทุกสิ่งทุกอย่างได้เอง พรุ่งนี้ผมจะไปทำงาน...ขอโทษด้วย

ที่ทำให้วุ่นวาย” วิธูลุกเดินไปเปิดประตูให้ทั้งคู่ แล้วยังบอกเอ๋ยด้วยว่าเงินที่ขอยืมมาไม่ได้ลืม ตนจะหามาใช้คืนให้โดยเร็วที่สุด

ดาราเพิ่งรู้เรื่องยืมเงิน จึงถามเอ๋ยขณะนั่งรถออกมาด้วยกัน แล้วก็ขออนุญาตพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยถ้าหากคำพูดของตนจะทำให้เขาไม่พอใจ เพราะเขากับวิธูสนิทกันมาก

“คุณจะพูดอะไร”

“คุณเอ๋ยคิดว่าเงินค่าทัศนศึกษาที่หาย...คุณวิธูจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยไหมคะ”

เอ๋ยนิ่งอึ้ง เหมือนคำพูดดารามากระทบสิ่งที่ตัวเองหวั่นอยู่ลึกๆ

“คุณก็คิดเหมือนกัน” ดาราพึมพำเบาๆ

“แต่ผมก็ยังหวังว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น”