กุหลาบเกราะเพชร

เลิกเวรแล้วนัธมนกำลังจะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้า ชยธรขับรถมาจอดเทียบอาสาไปส่งถึงที่ เธอไม่รอให้ชวนซ้ำเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเลย ทั้งคู่ไม่ทันเห็นชัชกับปอมที่ซุ่มดูอยู่ขี่มอเตอร์ไซค์ตาม...

ฝ่ายเตชิตนั่งเฝ้าไข้จนหลับ เสียงหวอรถตำรวจที่ดังแว่วเข้ามาปลุกให้เขารู้สึกตัวตื่น เห็นกัญญาวีร์ลืมตามองเขาอยู่ท่าทางยังมึนๆ ถามว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วขยับจะลงจากเตียง แต่เกิดวิงเวียนหน้ามืดจะล้ม

เขารีบประคองเธอไว้ ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เธอสงสัยนี่เราเป็นอะไรกันหรือเปล่า

“ผมเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบชีวิตคุณครับ...”

เตชิตพูดไม่ทันจบกัญญาวีร์หลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา...

ค่ำวันเดียวกัน ครั้นหมดหน้าที่เฝ้าไข้ เตชิตกลับห้องพักตัวเอง หยิบกุญแจมือที่เหลือเพียงข้างเดียวเพราะถูกแรงระเบิดทำให้ขาดจากที่คล้องติดกับกัญญาวีร์

มองไปมองมาแล้วอดคิดถึงเธอไม่ได้...

กัญญาวีร์เองก็คิดถึงเตชิตจนเก็บเอาไปฝันเห็นเขาก้มลงมาจูบปาก แถมมีเสียงเขาร้องปลุกให้ตื่น เธอจึงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ยกข้อมือตัวเองมาดูเห็นรอยแดงเพราะถูกกระชากกุญแจมือ เสียงเรียกของเตชิตยังดังก้องอยู่ในหูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น กานดาที่หลับฟุบกับเตียงพลอยตื่นไปด้วยถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอไม่ตอบอะไรกลับถามถึงสารวัตรคนนั้น

“เมื่อกลางวันเขามาเยี่ยม เรายังเบลอๆอยู่มั้งเห็นหมอบอกหลับๆตื่นๆ”

“เตชิต” กัญญาวีร์พึมพำจบจับรอยแดงที่ข้อมือตัวเอง กานดาหยิบกุญแจมือที่เหลือเพียงข้างเดียวส่งให้บอกว่านี่เป็นที่ระลึก กระเด็นไปคนละทางจนโซ่ขาดติดมือมา โชคดีที่ไม่เป็นอะไรกัน เธอจับริมฝีปากตัวเองพร้อมกับถามถึงเตชิตเป็นอย่างไรบ้าง

“ไม่เป็นไรหรอก ดีนะเขาผายปอดเป็น ไม่งั้นน้าจะกำพร้าหลานซะก็ไม่รู้”

กัญญาวีร์เผลอเม้มปากตัวเอง มองกุญแจมือที่อยู่ในมือตัวเองอดคิดถึงสารวัตรคนนั้นไม่ได้...

เตชิตเองนอนมองกุญแจมืออีกข้างเผลอเม้มปากคิดถึงตอนผายปอดให้กัญญาวีร์เช่นกัน

ooooooo

พิพัฒน์ไม่พอใจมากเมื่อรู้จากชัชกับปอมว่านักฆ่าหญิงที่ส่งวรมันไปฆ่าปิดปากยังไม่ตาย หันไปตำหนิวรมันที่ทำงานพลาดปล่อยให้มันเอาฟันออกจากปากได้ก่อนที่จะกดระเบิด ความจริงตนน่าจะฝังชิปไว้ในลูกตานังนั่นเหมือนเขาจะได้ควักออกมาง่ายๆไม่ได้

“ผมมีค่าเกินกว่าที่ท่านจะระเบิดทิ้ง”

“พิสูจน์ให้ฉันเห็นหน่อยสิ หามันให้เจอ  ปิดปากซะ แล้วก็อย่าให้เสียงดังเหมือนคราวก่อน เข้าใจไหม”