คมแฝก

คำขอร้องทั้งน้ำตาของอัญชันทำให้กัลป์ใจอ่อนยวบ ลดท่าทีแข็งกร้าวและยอมพักรักษาตัวให้หายจากอาการบาดเจ็บที่ข้อมือ รองเพชรถูกนำตัวกลับพระนครวันต่อมา พร้อมกับที่แสนส่งเซ่งไปเก็บค่าคุ้มครองจากพวกชาวบ้าน

เซ่งเดินกร่างเข้าไปในเมืองไล่เก็บค่าคุ้มครองจากพวกชาวบ้าน เพลิงหรืออินทรีย์ตามประกบไม่ห่างและเริ่มใจไม่ดีเมื่อเซ่งทำท่าเหมือนจะพึงใจในตัวตะเภา

เพลิงพยายามเบี่ยงเบนความสนใจเซ่งแต่ตะเภากลับไม่ให้ความร่วมมือ ด่าสาดเสียเทเสียจนเซ่งของขึ้นจะฉุดเธอจริงๆ เพลิงเลยต้องแกล้งอาละวาดประกาศลั่น

“นายแสนมีคำสั่งว่าจากนี้ไปร้านกาแฟของพ่อปานต้องจ่ายค่าคุ้มครองเหมือนร้านอื่นๆ ที่ผ่านมานายแสนเคยเมตตาคนในร้านแต่พวกแกดันสะเออะไปช่วยไอ้กัลป์ ดังนั้นพวกแกต้องจ่ายค่าคุ้มครองเป็นสองเท่า”

ตะเภาช็อกมาก เจ็บใจแทบกระอัก คว้ามีดเล่มเล็กจะไปแทงเซ่ง เพลิงต้องรีบตะครุบตัวไว้แล้วขู่

“ถ้าร้านแกไม่จ่ายค่าคุ้มครอง นังหมวยนี่จะโดนฉุดไปขายซ่อง...จำเอาไว้!”

ท่าทีเปลี่ยนไปของเพลิงราวกับเป็นคนละคนทำให้พวกชาวบ้านแปลกใจมากแต่ไม่มีกล้าคัดค้านหรือค้นหาสาเหตุเพราะเชื่อว่าเพลิงคงพ่ายแพ้ต่ออิทธิพลของแสนเหมือนคนอื่นๆ

อัญชันหนักใจมากทั้งเรื่องกัลป์กับเพลิง แต่ไม่ทันได้คิดหาทางแก้ไข ดอกไม้ก็โผล่มาทำให้เธอยุ่งยากใจมากขึ้นด้วยการแกล้งแดกดันให้เธอรู้สึกผิดเรื่องกัลป์

ดอกไม้รู้มาว่าอัญชันแอบพบกัลป์ แม้จะรู้สถานการณ์ของเขากับตัวเองดีแต่อดหึงหวงไม่ได้ต้องไปดักรออัญชันที่บ้านและแสร้งชวนคุยตามประสาเพื่อนเก่า

“ฉันเป็นห่วงพี่กัลป์ คิดว่าเธอคงจะมีข่าวอะไรให้ฉันรู้บ้าง”

“ก็ยังบาดเจ็บอยู่...โดยเฉพาะข้อมือของเขา”

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันก็ฝากให้เธอดูแลเขาแทนฉันด้วย”

อัญชันมองมาเหมือนไม่อยากเชื่อแต่ดอกไม้ก็ไม่ยี่หระ “เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่เธอเคยเป็นทั้งเพื่อนรักและคนรักของพี่กัลป์ นอกจากฉันก็คงไม่มีใครหวังดีกับพี่กัลป์เท่าเธออีกแล้ว”

“เธอหมายความว่ายังไง”

ดอกไม้เหยียดยิ้มราวจะสมเพชชะตากรรมตัวเอง “ก็เพราะเธอคือ อัญชัน ราชสีห์...ที่รักและหยิ่งในเกียรติยศของลูกผู้หญิง ฉันมั่นใจว่าเธอไม่มีวันทำเรื่องไม่เหมาะสมแน่นอน ที่เธอเป็นห่วงและไปดูแลพี่กัลป์สามีฉันก็เพราะความเป็นเพื่อน...เพื่อนรักที่ตายแทนกันได้...ฉันพูดถูกรึเปล่า”

สีหน้าอึ้งๆของอัญชันทำให้ดอกไม้ลอบยิ้มร้าย หยิบของบางอย่างจากถุงกระดาษที่พกมาด้วย

“ผ้าพันคอผืนนี้...ฉันถักตั้งแต่วันที่รู้ว่าพี่กัลป์กลับมา ฝากเอาไปให้เขาด้วย ส่งให้ถึงมือพี่กัลป์และบอกเขาด้วย...ไม่ว่าวันคืนจะผ่านไปนานแค่ไหน ภรรยาคนนี้ยังรักและห่วงใยเขาเสมอ ไม่เคยลืมวันเก่าๆที่เราเคยอยู่ด้วยกันเลย...ฉันยังรอพี่กัลป์กลับมา”

ปั่นหัวจบดอกไม้ก็กลับเรือนใหญ่ของแสน ทิ้งอัญชันทรุดนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกผิดที่แทรกแซงความรักระหว่างกัลป์กับดอกไม้...