คมแฝก
ตอนที่ 4
กัลป์สบตาอัญชันแล้วขยุ้มดินข้างตัวกำหนึ่งยื่นให้เธอ ถามเสียงเรียบ
“แล้วแผ่นดินนี้ล่ะอัญชัน...แผ่นดินนี้มันควรเป็นของใคร...ของแสน ราชสีห์ หรือว่าของคนไทยทุกคน...”
องอาจกับเพลิงหนีพวกแสนไปตั้งหลักที่ร้านกาแฟของปานกับแจ้ ทั้งคู่ตัดสินใจจะไปกบดานที่อื่นเพราะไม่อยากให้ครอบครัวปานเดือดร้อน ตะเภาไม่สนใจเรื่องความปลอดภัยเวลานี้แต่อยากรู้เรื่องกัลป์มากกว่า
เพลิงหึงมากเพราะตะเภาเอาแต่ถามเรื่องกัลป์ สั่งเสียงเข้มให้เธอเลิกพูดชื่อกัลป์อีก ตะเภาไม่เชื่อแถมยั่วโมโหด้วยการเรียกชื่อกัลป์อีกหลายครั้งจนเพลิงทนไม่ไหวกระชากตัวมาใกล้
ตะเภาตกใจแหวลั่น “เฮ้ยอย่านะ เอาจริงเหรอ”
“ก็อยากท้าทำไม ลูกผู้ชายอย่างฉัน ฆ่าได้หยามไม่ได้”
“ก็ฉันเป็นน้องพี่กัลป์นี่ ทำไมจะพูดชื่อพี่กัลป์ไม่ได้”
เพลิงไม่สนโน้มตัวจะจูบ ตะเภาเบี่ยงตัวหนีจนเสียหลักล้มไปจูบกับเขาจริงๆ ตำรวจหนุ่มในคราบคนขับรถชอบใจมากแต่พยายามตีหน้านิ่งจะขอโทษ แต่ไม่ทันได้อ้าปากก็ถูกตะเภาชกหน้าเสียก่อน...
ooooooo
อัญชันต้องคิดหนักถึงคำขอร้องของกัลป์ แม้จะตระหนักถึงอันตรายของแสน แต่ยังทำใจให้เชื่อไม่ได้ สุดท้ายเมื่อทนอึดอัดใจไม่ไหวจึงไปเผชิญหน้ากับพี่ชายคนเดียวถึงบ้าน
แสนกำลังเมายากล่อมประสาทซึ่งเขาเสพติดไม่ให้เห็นภาพหลอนในอดีต เมื่อถูกอัญชันยัดเยียดข้อหาขนอาวุธสงครามและทำร้ายชาวเมืองพลก็ตอบโต้อย่างดุเดือด
“พวกมันโกหก! อาวุธสงครามที่ไหนกัน ยาเสพติดที่ไหนกัน พี่เป็นพลเมืองดีนะอัญชัน ไม่ใช่ผู้ก่อการร้าย ใครกันที่มันใช้ระเบิดอยู่โครมๆหวังจะฆ่าพี่ พี่กับลูกน้องมีแค่อาวุธใช้ป้องกันตัวเท่านั้นเอง”
อัญชันมองมาแบบไม่เชื่อ เธอเคยได้ยินกับหูเมื่อหลายวันก่อนว่าเขามีแผนขนอาวุธจากชายแดน แสนเห็นสายตาน้องสาวก็เริ่มอึกอักแก้ตัวแบบขอไปที
“พวกมันไม่พอใจที่เห็นพี่มีอำนาจต่างหาก พวกมัน อิจฉาที่พี่อยู่เหนือกว่าพวกมัน แม้แต่พวกตำรวจก็ใส่ร้ายพี่ น้องอย่าลืมสิว่าไอ้กัลป์เคยเป็นตำรวจมาก่อน มันเป็นพวกเดียวกัน!”
“พี่จะให้ฉันเชื่ออย่างนั้นจริงเหรอ”
แสนบีบบ่าอัญชันแน่น ฤทธิ์ยากล่อมประสาททำให้เขาอารมณ์รุนแรงกว่าปกติ “น้องพี่...พวกมันฆ่าพ่อของเรา และอีกไม่ช้ามันจะพรากเราจากกัน แต่พี่ไม่ยอม...พี่จะไม่ยอมให้ใครมาพรากอัญชันไปจากพี่เป็นอันขาด!”
อัญชันหวาดกลัวท่าทางของพี่ชาย พยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ก็ถูกเขากอดไว้แน่น “ตระกูลราชสีห์เหลือเราแค่สองคนเท่านั้น โลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วอัญชัน ไม่ว่าไอ้หน้าไหน ก็ตามที่คิดร้ายต่อพวกเรา...พี่จะฆ่ามัน...ฆ่ามัน!”
ท่าทางแปลกๆของแสนทำให้อัญชันสับสน พี่ชายแสนดีของเธอกลายเป็นผู้ชายอีกคนที่เธอไม่รู้จัก ไหนจะคำพูดของกัลป์ที่ตอกย้ำให้เธอได้คิดตลอดว่าแสนไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ไม่ใช่แค่อัญชันที่ต้องประสาทเสีย แสนก็เก็บเรื่องน้องสาวคนเดียวไปฝันร้ายถึงคำสั่งเสียของพ่อก่อนตาย
“อย่าให้อัญชันหนีไปได้เหมือนกับแม่ของมัน อัญชันต้องเป็นของแกกับพ่อไปตลอดชีวิต ใครก็ตามที่คิดพรากอัญชันไปจากแก...มันต้องตาย!”
