ไฟหิมะ

จักรจะเข้ามาจับไหล่นลิน จู่ๆ เธอกรีดร้องลั่นสองมือฟาดเขาพัลวันทั้งที่หลับตา

“อย่านะ อย่าทำอะไรฉันนะ ออกไปๆ ฉันกลัวแล้ว ...ฉันกลัวแล้ว”

“เฮ้ย...คุณหนู คุณหนูใจเย็น กลัวผมทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ นี่ผมเอง”

นลินลืมตาได้สติ ร้องไห้โฮโผกอดเขาแน่น จักรงุนงงทำตัวไม่ถูก ค่อยๆลูบหลังเธอจนสงบลง หลังจากนั้นก็ไปชงชาร้อนมาให้

“จิบชาร้อนๆหน่อยสิคุณ เผื่อจะดีขึ้น”

นลินมองเขาตาลอย จักรแอบเขินทำเสียงแข็งใส่

“ทำไม? นึกว่าคนหล่อๆรวยๆอย่างผมจะทำอะไรไม่เป็นรึไง โธ่...ก็แค่ชงชา ผมยังกล้าชงแล้วทำไมคุณไม่กล้าชิม”

นลินไม่พูดอะไรสักคำ หยิบถ้วยชาขึ้นจิบ

“เป็นไง ไม่แพ้ฝีมือชงกาแฟของคุณหนูฝึกงานใช่มั้ย”

เธอไม่ตอบ น้ำตาไหลเหมือนมีเรื่องสะเทือนใจที่พูดออกมาไม่ได้

“พูดแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้ด้วย แค่แหย่เล่น ไม่ได้ว่าอะไรสักคำนะ” เธอส่ายหน้าปาดน้ำตาป้อยๆ จักรยิ่งงงไปกันใหญ่ “นี่ตกลงคุณเป็นอะไร คุณแปลกๆมากเลยรู้ตัวไหม”

“รู้ค่ะ ฉันรู้ตัวดี ฉันรู้ ฉันมันไร้ค่า ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”

“ทำไมถึงพูดอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นกับคุณ บอกผมได้นะ”

“ไอ้จักร!!” เสียงคิมหันต์ดังลั่น เขาพุ่งมากระชากจักรแล้วชกเปรี้ยงเต็มหน้าและจะซ้ำอีกถ้านลินไม่เข้ามาขวางไว้

“พี่คิมหยุด! หยุดได้แล้ว พอได้แล้ว พอซะที แค่นี้ยังไม่สะใจพี่คิมอีกเหรอ”

คิมหันต์ไม่สนใจคำพูดน้องสาว ชี้หน้าจักรดุดันเอาเรื่อง “คราวก่อนยังไม่เข็ดใช่มั้ย รีบไสหัวออกไปเลยนะ ถ้าฉันเห็นแกมายุ่งกับน้องสาวฉันอีก ฉันเอาแกตายแน่”

“ผมไปก่อนนะครับคุณลิน แล้วผมจะมาหาคุณอีก”

“ไอ้จักร...” คิมหันต์เข่นเขี้ยว นลินทนไม่ไหวแผดเสียงใส่พี่ชายแล้วหันมาเร่งจักรให้รีบไป

หลังจากจักรกลับไปแล้ว คิมหันต์อาละวาดนลินอย่างไม่พอใจ

“ลินก็ด้วย ที่ไล่ลูกน้องพี่กลับไปก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย ลินทำตัวแบบนี้ได้ยังไง มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ”

“มากเกินไป? แค่นี้มันไม่มากเกินไปหรอกค่ะ แค่นี้มันยังน้อยมากค่ะ พี่คิมก็กลับไปได้แล้ว ลินบอกให้กลับไป กลับไปสิ” นลินโวยวายแล้วผละไปทั้งน้ำตา คิมหันต์หันรีหันขวางกวาดดอกไม้ทิ้งระเนระนาดด้วยความโมโห

ooooooo

เช้าวันนี้ติ๊ยานั่งเหม่อเขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมกิน ประเสริฐนั่งอยู่ด้วยเรียกลูกหลายครั้งกว่าจะรับคำ

“ทำไมไม่ทานข้าวล่ะลูก หมู่นี้ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่”