ไฟหิมะ
ตอนที่ 12
“ไอ้หิน! ทำไมแกคิดแบบนี้ นี่ไม่ใช่ไอ้หินที่ฉันรู้จัก”
“หินที่แกรู้จักมันตายไปแล้ว...ตอนนี้ฉันจะทำทุกอย่างที่ได้เงิน แกกลับไปซะ”
“ฉันไม่กลับจนกว่าแกจะกลับไปกับฉัน น้ำเป็นห่วงแกมาก น้านีย์ก็เริ่มถามหาแก ฉันกับน้ำไม่รู้
จะแก้ตัวแทนยังไงแล้ว”
“ก็บอกไปว่าฉันติดทำงานที่ต่างจังหวัด”
“ตกลงว่าแกจะไม่กลับกับฉันจริงๆใช่ไหม”
หินไม่ตอบแถมยังจะเดินหนี เผือกโมโหมากกระชากเขาแล้วคว้านวมมาใส่มือพร้อมตั้งเงื่อนไข
“ถ้าแกแพ้ฉัน แกต้องกลับไปหาน้านีย์”
หินปฏิเสธและไล่เผือกกลับไป แต่เผือกไม่ฟังแถมพุ่งเข้าใส่รัวหมัดไม่ยั้ง หินเอาแต่หลบหลีกไม่ตอบโต้ สุดท้ายเผือกก็เป็นฝ่ายเหนื่อยหอบและโดนผลักล้มลงอย่างง่ายดาย
“กลับไปซะ อย่ามาที่นี่อีก ที่นี่ไม่ใช่ที่ของแก” หินพูดจบก็เดินหนีไปทิ้งเผือกนั่งจุกแทบลุกไม่ขึ้น
อยู่ตรงนั้น
ooooooo
ค่ำนั้นคิมหันต์ตกใจมากหลังรู้จากลูกน้องว่า
นลินหายไป เขาพยายามตามหาแต่ไม่พบ โทร.หาเธอก็ปิดเครื่องติดต่อไม่ได้
“แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงดูแลไม่ได้วะ” คิมหันต์โวยวายซัดหน้าลูกน้องสุดแรงก่อนจะสำทับอย่างดุดันว่า ถ้าตามหานลินไม่เจอตนเล่นงานเขาถึงตายแน่
ขณะที่พี่ชายกำลังร้อนใจ นลินอยู่ในผับท่ามกลางเสียงเพลงอึกทึกและนักเที่ยวมากหน้าหลายตาที่ส่งเสียงลั้นลากันสุดเหวี่ยง นลินเสียใจที่โดนน้ำตัดขาดความเป็นเพื่อนแล้วยังโดนคิมหันต์ผลักไสอย่างไม่ไยดีซ้ำอีก
นลินนั่งน้ำตาซึมโดยไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาของภาสกร สักครู่พนักงานนำแก้วเครื่องดื่มมาวางบนโต๊ะ
“ฉันไม่ได้สั่ง”
“มีคนสั่งมาให้คุณครับ”
พนักงานผละไป นลินแปลกใจหันมองรอบตัวแต่ไม่พบใครที่น่าจะเป็นคนสั่งเครื่องดื่มมาให้ เธอหยิบแก้วขึ้นมาดมได้กลิ่นแอลกอฮอล์เตะจมูก แต่ก็ตัดสินใจดื่มทั้งที่ไม่เคยลิ้มลองของแบบนี้มาก่อน
“ดื่มให้เมาไปเลยก็ดี...จะได้ลืม”
ภาสกรอยู่ในมุมมืดแอบมองนลินดื่มเหล้าแก้วนั้นด้วยความพอใจก่อนจะหันไปส่งแบงก์ห้าร้อยเป็นค่าจ้างให้พนักงานแล้วหันกลับมาจ้องนลินตาเป็นมันมีแผนร้ายอยู่ในใจ...
กว่านลินจะกลับเข้าบ้านก็รุ่งเช้าอีกวัน คิมหันต์ซึ่งรอคอยน้องสาวทั้งคืนด้วยความเป็นห่วงแทบจะขยุ้มคอคาดคั้น
“ลินหายไปไหนมาทั้งคืน”
“พี่คิมจะสนทำไมในเมื่อพี่คิมบอกว่าต่อไปนี้
ลินจะไปไหน ไปกับใคร หรือไปทำอะไร ก็ตามสบาย”
“พี่ขอโทษ ที่พี่พูดกับลินไปแบบนั้นเพราะพี่กำลังโมโห”
“พี่คิมก็เป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าลินจะรู้สึกยังไง พอทำลงไปแล้วก็จะมาขอโทษทีหลัง รู้ไหมคำขอโทษของพี่คิมมันสายเกินไป”
