ไฟหิมะ
ตอนที่ 12
ระหว่างที่ติ๊ยาหลับอยู่คนเดียวภายในห้อง หินแอบเข้ามาโดยไม่มีใครรู้เห็น เขาตรงขึ้นไปบนห้องเธอเป็นจังหวะที่เธอลุกขึ้นจะหาน้ำกิน แต่มึนงงทรงตัวไม่อยู่เกือบล้มถ้าหินเข้ามาประคองไม่ทัน
“คุณหิน...”
หินไม่พูดอะไรแต่อุ้มเธอขึ้นมา ติ๊ยาตกใจโวยวายทันที
“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ทำไม? รังเกียจผมมากรึไง ผมมันจน ผมมันไอ้กระจอก ไม่มีเงินประเคนให้คุณเป็นร้อยล้านพันล้านใช่ไหม”
“เลิกแดกดันฉันซะที ฉันพยายามบอกคุณแล้วว่าฉันมีความจำเป็น แต่ฉันพูดไม่ได้”
“ความจำเป็น? อะไรคือความจำเป็นของผู้หญิงหน้าเงิน”
ติ๊ยาโกรธมากเงื้อมือจะตบแต่หินไม่กลัวแถมท้าทาย
“ตบสิ ตบอีก เถียงไม่ออกก็ตบอีกได้เลย”
ติ๊ยาตบหน้าเขาหลายครั้งแต่ก็โดนเขาเอาคืนด้วยการระดมจูบไม่ยั้ง เธอดิ้นรนหลุดจากอ้อมแขนเขาแล้วตบซ้ำไปอีกฉาดเต็มๆ หน้า
“หยาบคาย ทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง”
“ต้องจ่ายให้คุณ 500 ล้านอย่างไอ้คิมถึงจะทำได้ใช่มั้ย ผมหยาบได้ยิ่งกว่านี้เพราะผู้หญิงอย่างคุณแค่เงินก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีเกียรติมีศักดิ์ศรีอะไร”
“คุณหิน...ฉันเกลียดคุณ”
“เกลียดผม...แล้วรักไอ้คิมใช่มั้ย”
หินกระชากติ๊ยามาจูบอีก ติ๊ยาผลักไสจนอ่อนแรงหมดสติไปในที่สุด หินตกใจและเป็นห่วงรีบอุ้มเธอไปนอนบนเตียง แววตาที่มองเธอยังมีความห่วงหาอาทรอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับบ่นตัวเอง
“ผมนี่โง่จริงๆ แค่ได้ยินว่าคุณไม่สบายก็รีบมาหา มาให้คุณด่า”
เมื่อนึกถึงติ๊ยาบอกว่าเธอเกลียดเขา หินลุกพรวดอารมณ์พลุ่งพล่าน
“คุณเกลียดผม...ต้องเลวแต่รวยล้นฟ้าอย่างไอ้คิมคุณถึงจะรักใช่ไหม ได้!! รอดูได้เลย ผมจะเลว ผมจะรวยให้คุณดู” พูดจบหินผลุนผลันออกจากห้องไปทันที
ooooooo
ตั้งแต่วันที่หายไปทั้งคืนแล้วกลับบ้านในตอนเช้า นลินกลายเป็นคนหมองหม่นเหม่อลอย ไปทำงานที่ร้านก็ไม่มีสมาธิจัดดอกไม้ โดนหนามกุหลาบตำมือสะดุ้งร้องโอ๊ย จนลูกน้องคิมหันต์ที่มาเฝ้ารีบวิ่งเข้ามาถาม
“เป็นอะไรครับคุณนลิน”
“ไม่มีอะไร นายกลับไปได้แล้ว”
“ไม่ได้ครับ คุณคิมสั่งให้ผมดูแลคุณ”
“ฉันบอกให้กลับก็กลับไปสิ ฉันจะบอกพี่คิมเอง”
ลูกน้องคิมหันต์กลับไปได้ไม่นาน นลินรับสายจากใครคนหนึ่งด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ บอกว่าวันนี้ตนไม่ว่าง แต่พอได้ยินเขาพูดมา เธอมีอาการหวาดกลัวตอบกลับไปว่า
“เลิกขู่ซักที ฉันจะออกไป...เจอกันที่เดิม”
นลินตัดสายน้ำตาคลอ หันกลับมาเห็นจักรยืนอยู่ข้างหลังก็สะดุ้งตกใจ
“คุณร้องไห้ทำไม”
“เปล่าค่ะ แค่ฝุ่นเข้าตา”
“ไหน...ให้ผมดูซิ”
