ไฟหิมะ

“หยุด! ฉันบอกให้หยุด”

“คุณพ่อครับ...”

“ฉันไม่ใช่พ่อแก”

“คุณประเสริฐครับ ผมขอความกรุณา ขอให้ผมได้พบคุณติ๊ยา...ผมขอเวลาไม่นาน”

“วินาทีเดียวฉันก็ไม่ให้”

“ผมแค่อยากจะขอถามคุณติ๊ยาเพื่อความแน่ใจ”

“งั้นฉันจะตอบแกแทนติ๊ยาได้เลยว่า ให้แกรีบไสหัวไปซะ ติ๊ยาไม่มีวันรักแก ไม่มีวันจะรอแก”

“ไม่จริง เราสองคนรักกันนะครับ”

“อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีกเด็ดขาด”

หินคุกเข่าวิงวอนเสียงเครือ “ขอแค่ให้ผมได้รักคุณติ๊ยา ขอแค่นี้ได้ไหมครับ”

“รัก? นี่แกคิดว่าแกเป็นใคร ดูสารรูปแกตอนนี้สิ ยิ่งกว่าหมาข้างถนน ถ้าแกรักติ๊ยาจริงแกต้องปล่อยติ๊ยาไป แกต้องไม่ฉุดติ๊ยาไปลำบากกับแก ตั้งแต่เกิดมาติ๊ยาไม่เคยตกระกำลำบาก อยากได้อะไรฉันหามาให้เขาได้ทุกอย่าง แล้วแกล่ะ น้ำหน้าอย่างแกจะมีอะไรให้ลูกสาวฉันได้”

“ผมมีความรักให้คุณติ๊ยา ผมรักคุณติ๊ยา ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณติ๊ยามีความสุข”

“ความรัก ความสุข กะไอ้แค่ความรักฉันก็ให้ลูกสาวฉันได้ แต่ความสุขแกจะให้ลูกสาวฉันมีความสุขได้ยังไงถ้าไม่มีเงิน”

“เงินไม่ได้ทำให้คนเรามีความสุขได้เสมอไป

นะครับ”

“ทำได้สิ เงินนี่แหละทำให้คนเรามีความสุข ตอนฉันไม่มีเงินฉันทุกข์แสนสาหัสขนาดไหน ฉันจำไม่ลืม ตอนนี้ฉันลุกขึ้นยืนได้แล้วแกอย่ามาทำให้ฉันต้องล้มลงไปอีก อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับติ๊ยาและคุณคิม”

“หมายความว่า...”

“ใช่...คุณคิมเขาช่วยให้ฉันกับติ๊ยากลับมาสุขสบายได้อีกครั้ง แล้วแกล่ะ อย่างแกอย่าว่า 500 ล้านเลย แค่ 500 บาทยังไม่น่าจะมี”

“500 ล้าน” หินทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อ ติ๊ยาตะโกนลงมาทั้งที่ยังโดนสารภีกอดรัดไว้

“คุณหิน ฟังฉันก่อนนะ ฟังฉันก่อน ฉันจะลงไปหาคุณเดี๋ยวนี้”

สารภีเห็นท่าไม่ดีว่าต้านไม่ไหวแน่ รีบวิ่งไปขวางประตูและขอร้องคุณหนูของตนอย่าลงไปเลย พร้อมกันนั้นประเสริฐก็แผดเสียงลั่นบ้าน

“ติ๊ยา...ถ้าลงมาพ่อจะยิงมันจริงๆ”

ติ๊ยาชะงักกึกแล้ววิ่งกลับมาที่หน้าต่างตะโกนเสียงสั่น “พ่อ...อย่านะคะ อย่าทำอะไรคุณหินนะคะ”

“ที่แท้...ก็เพราะเงินของไอ้คิม” หินพึมพำอย่างเจ็บปวด

“รู้แล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีก แล้วก็จำใส่กะโหลกไว้ด้วย ฉันไม่มีวันยอมให้ลูกสาวฉันต้องไปกัดก้อนเกลือกินกับแกแน่นอน ไอ้กระจอก”

หินเจ็บปวดแสนสาหัสกับคำพูดของประเสริฐ เขาเงยหน้ามองติ๊ยาด้วยความร้าวรานก่อนจะตัดใจเดินออกไปไม่เหลียวหลังกลับมาแม้ติ๊ยาจะร้องเรียกเขาสุดเสียงก็ไร้ผล

ooooooo