ไฟหิมะ
ตอนที่ 1
ขาดคำของเขา รตีของขึ้นทันที ผลักไสเขาอย่างแรงแล้วกรีดร้องอย่างรับไม่ได้
“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษอีกแล้ว รตีไม่อยากฟัง”
“รตี...อย่าโกรธผมเลยนะ คุณจะให้ผมทำยังไงก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง”
“อ๋อ รู้ตัวว่าผิดใช่มั้ย รู้ว่าผิดแล้วทำไมยังจะทำ”
“คือ...” หินหยุดไปอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง
“คืออะไร? ชีวิตนี้มันจะมีอะไรสำคัญไปกว่ากินข้าวกับเมีย”
“บังเอิญมีงาน...”
“งานอีกแล้ว!! งานๆๆๆๆ งานบ้างานบออะไร ทำงานหามรุ่งหามค่ำได้เงินเดือนจะซื้อกระเป๋าให้รตีซักใบยังไม่พอ รตีบอกแล้วใช่มั้ยให้ไปลาออกมาอยู่บ้านกับรตี ทำไมไม่ลาออกซะที”
“รตีครับ รตีก็รู้ว่าอาชีพตำรวจเป็นสิ่งที่ผมรัก”
“รักมากกว่าเมียใช่มั้ย” หินนิ่งอึ้งยิ่งทำให้รตีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทุบอกเขาระรัวพร้อมแผดเสียง “คุณรักมันมากกว่ารตี!?”
“ผมรักคุณครับ...ผมรักคุณนะรตี”
“แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับมากินข้าวกับรตี ทั้งๆที่มันเป็นวันสำคัญ...เดี๋ยวนะ คุณจำได้มั้ยเมื่อวานเป็นวันอะไร”
หินอึกอักเพราะจำไม่ได้จริงๆว่าวันอะไร แล้วก็เลือกเอาเป็น “วันเกิดคุณ”
รตีสิ้นสุดความอดทนผลักหินออกอย่างแรงก่อนจะตบจนหน้าหันแล้วจ้องซ้ำเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ หินเองก็อึ้งงันทำอะไรไม่ถูก รตีน้ำตาไหลอาบแก้ม กัดฟันพูดอย่างโกรธสุดๆ
“เมื่อวานไม่ใช่วันเกิดรตี แต่เป็นวันครบรอบแต่งงานของรตีกับคุณ”
รตีทุบตีเขาระรัว หินรู้สึกผิดเต็มประตูยอมให้เธอกระทำอย่างเต็มที่ รตีฟูมฟายน้ำตาจนเหนื่อย จากนั้นก็พรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างเจ็บปวดคับแค้นเป็นที่สุด
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณไม่เคยเห็นความสำคัญ คุณไม่เคยเห็นรตีในสายตา คุณมันก็แค่ตำรวจจนๆ แล้วรตีเป็นใคร ที่ทุกวันนี้คุณมีชีวิตสุขสบาย มีบ้านใหญ่โตอยู่ มีอาหารดีๆกินทุกมื้อเพราะใคร ไม่เคยสำนึกเลยใช่มั้ย ไป!! ไสหัวออกไปเลย จะไปไหนก็ไป ไปนอนกอดตำแหน่งผู้กองของคุณนั่นไป ไปให้พ้น!”
รตีโวยวายจนหมดแรงฟุบหน้าร้องไห้โฮกับโซฟา...หินสงสารเมียจับใจ รู้สึกผิดและเหนื่อยใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ooooooo
หน้าบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง สุนีย์กับน้ำสองแม่ลูกตั้งโต๊ะขายข้าวแกงเป็นประจำ มีลูกค้าละแวกใกล้เคียงแวะเวียนมาซื้ออย่างนี้ทุกวันในช่วงเช้า
เช้านี้น้ำดีใจที่ขายหมดอย่างเร็ว สุนีย์กระเซ้าลูกสาวยิ้มๆว่า
“ดีใจ? จะได้ไปเที่ยวไหนอีกล่ะสิ”
“เที่ยวอะไรแม่ ว่าจะไปสมัครงานจ้า”
“จ้า...แต่ยังขายไม่หมดนะจ๊ะ ยังเหลือปลาทูอีกตัวนึง”
