ไฟหิมะ
ตอนที่ 1
ติ๊ยาอึ้งไปอึดใจหนึ่งก่อนแถต่อ “ก็ถ้าคุณไม่ขับไล่ตามฉัน ฉันก็คงไม่เร็วเกินหรอกใช่มั้ย”
หินส่ายหน้าระอา ติ๊ยาฉุนสีหน้านั้นมากเลยแกล้งหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมาจะเช็ดรองเท้าคู่แพงอีก
“นั่นผ้าเช็ดหน้าผม”
“อ้าวเหรอ” พูดจบเธอทั้งเช็ดทั้งถูอย่างมันมือ
หินเริ่มโกรธและความปากหมาก็เริ่มมา “จะห่วงทำไมรองเท้า เอาอย่างอื่นให้สะอาดก่อนมั้ย เช่น นิสัย”
ติ๊ยาชะงักกึกก่อนฮึ่มฮั่ม “จะเอาใช่มั้ย” แล้วลอยหน้าลอยตาใส่ “ห่วงสิยะ ไม่ห่วงได้ไง จะมีผู้หญิงสักกี่คนบนโลกที่ไม่ห่วงรองเท้าส้นสูงสวยๆคู่ละหลายหมื่นแบบนี้ ตายละ ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่ ใครได้คุณเป็นแฟนนี่ซวยตาย”
“ผมแต่งงานแล้ว”
“คุณพระ!! น่าสงสารที่สุด ผู้หญิงคนไหนนะต้องตกนรกตั้งแต่ยังไม่ตาย”
เผือกขำพรวดอย่างกลั้นไม่อยู่ หินโกรธหญิงสาวมากขึ้นเสียงใส่
“คุณไม่มีสิทธิ์พาดพิงถึงภรรยาผม สงสารตัวเองก่อนดีกว่า ถึงจะไม่เจอปริมาณแอลกอฮอล์แต่ก็ต้องตรวจปริมาณสารเสพติด ถ้าเจอล่ะตกนรกแน่ๆ” พูดเสร็จก็คว้ากระปุกเก็บฉี่ยื่นใส่หน้า ติ๊ยาอยากจะด่านึกคำด่า
ไม่ออก ได้แต่กระชากกระปุกจากมือเขาแล้วเดินตามตำรวจหญิงไป
ooooooo
กว่าจะเสร็จเรื่องก็เข้าสู่เช้าวันใหม่ เผือกเดินบ่นกับหินลงมาจากโรงพักในสภาพง่วงนอนสุดๆ
“โอ๊ย...เช้าอีกจนได้ จากนี้ก็ต้องเข้าหน่วย
ต่อเลย...เฮ้อ!” บ่นเสร็จเหลือบไปเห็นสามสาวกับทนายเดินลงมา เผือกถึงกับจ้องพวกเธอตาค้าง “แม่เจ้า เมื่อคืนว่าสวยแล้ว เช้าตรู่ยิ่งดูสวยแจ่มยิ่งกว่า”
หินส่ายหน้าเอือมระอาเผือก พอติ๊ยาเห็นคู่ปรับก็ปรี่เข้ามาหาเพราะยังแค้น ยิ้มใส่หินอย่างกวนๆ
“บอกให้รู้ไว้ ฉี่ฉันไม่ม่วง เสียใจด้วยนะคะที่ฉันไม่ตกนรกอย่างที่คุณหวัง...ไปพวกเรา กลับสวรรค์กันเถอะพวกเราแก๊งนางฟ้า” พอจะออกเดินก็นึกได้ เปิดกระเป๋าหยิบผ้าเช็ดหน้ายัดใส่มือเจ้าของและตามด้วยยื่นเงินหนึ่งพันบาท โดยจีบปากว่า “ขอโทษด้วยที่ไม่มีเศษแบงก์ย่อย”
“หมายความว่าอะไร”
“ค่าซักแห้งไง หรือจะซื้อใหม่ซะเลยก็น่าจะพอมั้ง เพราะดูๆแล้วผ้าเช็ดหน้าของคุณก็ไม่น่าจะเกิน 80”
“อย่าตีราคาอะไรมั่วๆดีกว่า เพราะดูๆจากลักษณะนิสัยของคุณแล้วก็ไม่น่าจะประเมินอะไรได้ ยิ่งสมองนี่ยิ่งไม่น่าจะคิดได้ว่าอะไรมีคุณค่า ไม่น่าจะรู้ว่าอะไรสูงอะไรต่ำ”
ติ๊ยาหงายเงิบ เผือกอ้าปากเหวอไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้จากปากหินมาก่อน
“นาย...นี่นายด่าฉัน”
“ด่าตรงไหน ผมพูดอะไรหยาบคายตรงไหนไม่ทราบ มีตรงไหนไหมครับคุณทนายที่หยาบคาย”
