ตอนที่ 1
“พ่อฉันติดเหล้า แม่ฉันบ้าทำบุญ เก้าขวบฉันถูกทิ้งไว้ที่บ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีข้าว ฉันก็เลยไปขอข้าวที่มูลนิธิกิน พอโตขึ้นฉันก็เลยไปทำงานให้ ฉันเองไม่ต่างจากเด็กกำพร้าพวกนั้นหรอก ฉันจะทิ้งเขาทำไม!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตัดพ้อของดาวเหนือทำให้เยี่ยมยุทธแอบรู้สึกผิด ก่อนกลบเกลื่อนอาการด้วยการกดลิฟต์ค้างและแกล้งจับก้นเธอ ดาวเหนือเดือดจัดตบหน้าเขาฉาดใหญ่ เยี่ยมยุทธหน้าชาแต่ไม่วายแหย่
“แค่จะบอกว่าเด็กกำพร้าวัยอนุบาลเอาน้ำแข็งใส่เสื้อ เด็กประถมจับก้นพี่เลี้ยง คุณเคยเจอมาหรือยัง...”
ดาวเหนือต้องข่มใจไม่ให้เอาเรื่องเยี่ยมยุทธ เธอพาเขาเดินตามทางบนชั้นของเปรมจิตผ่านห้องอนุสรณ์ของธนาคาร เยี่ยมยุทธตื่นเต้นและหมายมั่นปั้นมือจะหาโอกาสค้นห้องนี้ให้ได้เพื่อพิสูจน์ความเชื่อของเขาว่าตระกูลศิลาทองไม่ใช่ผู้ก่อตั้งธนาคารตระกูลเดียวตั้งแต่แรก
เยี่ยมยุทธเคยพยายามซักประวัติธนาคารจากปิ่นมุก แต่เพราะไฮโซสาวมีปมเรื่องทรัพย์สมบัติของแม่เลยต่อต้านทุกทางและยื่นคำขาดกับเขาไม่ให้พูดเรื่องธนาคารอีกถ้าอยากคบกันต่อ
การได้มาเห็นห้องอนุสรณ์ครั้งนี้ทำให้เยี่ยมยุทธมีความหวังและคิดหาทางมาค้น แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นเขาต้องเผชิญหน้าเปรมจิตประธานธนาคารธนานุวัตรคนปัจจุบันเสียก่อน
เยี่ยมยุทธไม่ยี่หระท่าทางเย็นชาของเปรมจิตแถมเสนอตัวมาทำงานวิเคราะห์การตลาดให้ธนาคารโดยไม่เอาเงินเดือนเพราะเป็นความฝันตั้งแต่เด็ก พีระแปลกใจมากแต่ไม่ทันซักเปรมจิตที่ง่วนกับคอมพิวเตอร์ก็โพล่งขึ้น
“คุณโกหก! คุณชอบเล่นหุ้นกลุ่มอสังหา กลุ่มโลจิสติกส์ แต่กลุ่มธนาคารคุณเล่นน้อยมาก ที่สำคัญคุณไม่เคยถือหุ้นธนานุวัตรเลย เอาที่ไหนมาพูดว่าเป็นความฝัน”
“คุณเจาะข้อมูลผม!”
“เราทำงานธนาคารนะคุณ รู้เส้นทางเงินเราก็รู้จักคนคนนั้น”
เปรมจิตย้อนนิ่งๆก่อนตบโต๊ะเสียงดัง
“คุณโกหกเพื่อจุดประสงค์อะไร ต้องการเข้ามาทำงานที่ธนานุวัตรเพื่ออะไร”
“ก็ปิ่นมุกไงครับ ผมอยากทำให้เธอประทับใจ อยากให้คุณประทับใจ ก็คุณปฏิเสธผมก็อยากหาวิธีเอาใจคุณ”
“ฉันไม่เชื่อ! คนทำงานธนาคารคือคนประเภทที่ปิ่นมุกเกลียดที่สุด คุณเป็นแฟนเธอไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง ดาวเหนือ...พาเขาออกไป คุณพีระออกประกาศไป...ห้ามผู้ชายคนนี้เข้ามาในส่วนออฟฟิศของเราอีกเด็ดขาด!”
ooooooo










