ดวงใจในไฟหนาว

หลังหาทางนัดหมายเปรมจิต เยี่ยมยุทธก็แวะไปหาเปลวจิตแพทย์หนุ่มประจำตัวที่เมืองไทย ครั้งนี้ไม่ได้ขอให้สั่งยาแต่อยากให้สะกดจิตเรียกความทรงจำในอดีต

เยี่ยมยุทธเล่าว่าเขามีประสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับไฟ สมัยเรียนหนังสือต่างประเทศเขาเห็นไฟไหม้ต่อหน้าต่อตาแต่ไม่กล้าไปช่วยใคร กลับวูบดื้อๆ

“ผมจำอะไรไม่ได้เลย ตอนผมเด็กผมแค่ไม่ชอบมองไฟกองโตๆ ไม่ชอบอ่านข่าวไฟไหม้”

“แล้วถ้าดูกองไฟมันจะเป็นยังไงครับ”

“จะมีเสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นมาในหัว ทั้งๆที่แถวนั้นไม่มีเด็ก”

เปลวจดบันทึกอาการของเยี่ยมยุทธโดยเฉพาะสีหน้าและท่าทางเจ็บปวดเมื่อพูดถึงอดีตเกี่ยวกับไฟ

“เกิดมาผมไม่เคยจู่ๆเป็นลม ผมเลยเริ่มตระเวนหาจิตแพทย์ตั้งแต่ตอนนั้นจนไปเจอหมอสะกดจิตคนหนึ่ง ...ผมบำบัดแค่ครั้งเดียวภาพอดีตของผมถูกกระตุ้นขึ้นมา หลังจากนั้นความทรงจำมันก็ไหลมาเอง”

“การสะกดจิตครั้งนั้นฟื้นความจำในวัยเด็กของคุณงั้นเหรอ”

“ผมเป็นเด็กกำพร้าโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมเคยคิดว่าพ่อกับแม่ผมคงเป็นแค่วัยรุ่นใจแตกที่ทิ้งผมไป แต่การสะกดจิตครั้งนั้น...”

เยี่ยมยุทธไม่ได้เล่าต่อ แต่สีหน้าเคร่งเครียด อาการกำมือแน่นเหมือนโกรธใคร ทำให้เปลวจับสังเกตและจดบันทึกอย่างละเอียด เดาว่ามีบางเรื่องที่คนไข้หนุ่มจงใจปกปิดแต่เขาจะไม่ซักไซ้เวลานี้

เปลวคาดเดาไม่ผิด เยี่ยมยุทธกำลังจมดิ่งกับอดีตของตนอีกครั้ง...หลังการสะกดจิตครั้งแรก เขาเดินทางกลับเมืองไทยทันทีเพื่อหาข้อมูลจากหนังสือพิมพ์เก่าๆ จนเจอข่าวเกี่ยวกับเหตุเพลิงไหม้บ้านของหนึ่งในหุ้นส่วนของธนาคารธนานุวัตรซึ่งตำรวจคาดการณ์ว่าอาจไม่ใช่อุบัติเหตุ!

เยี่ยมยุทธตามหาประวัติครอบครัวหุ้นส่วนคนนั้นแต่ไม่พบเบาะแสอะไร นั่นทำให้เขาสติแตกและวางแผนทุกอย่างเพื่อวันนี้...วันที่เขาจะได้ตามหาความจริงจากเจ้าของธนาคารคนปัจจุบัน

ooooooo

เยี่ยมยุทธไปพบเปรมจิตตามนัด คราแรกประธานธนาคารสาวใหญ่เกือบไม่ให้พบ แต่ดาวเหนือขอร้องและอ้างเรื่องปิ่นมุกเกือบกระโดดตึกตายถ้าไม่ได้คบกับเยี่ยมยุทธ

เปรมจิตอ่อนใจกับความดื้อรั้นของลูกสาวต้องยอมให้เยี่ยมยุทธเข้าพบเพื่อหาทางรับมือโดยมีพีระตามประกบ ดาวเหนือไปรอรับเยี่ยมยุทธที่หน้าตึกแต่กลับถูกเขาค่อนแคะเรื่องเครื่องแต่งกายของเธอจนทนไม่ไหว

“ใช่...ฉันมันเป็นแค่คนใช้! ฉันมีหนี้สิน เงินเดือนชักหน้าไม่ถึงหลัง ฉันไม่มีปัญญาซื้อชุดหรูราคาแพงเหมือนพวกเทวดานางฟ้าอย่างคุณหรอก”

“แล้วไปทำงานจิตอาสาให้เด็กพวกนั้นมานานเท่าไหร่แล้ว อีกหน่อยคุณก็เบื่อแล้วก็ต้องทิ้งพวกเขาไป”