เส้นสนกลรัก

“ใครกันแน่ที่เป็นตัวการปั่นหัวยายแจ๊ว ปลุกระดมชาวบ้านให้เกลียดคุณโขง” เปิ้ลโต้ตามองไปทางชัย

ชัยอ้างว่าตนปกป้องชาวหนองตาคำด้วยกัน ดำโทษยายไรว่าทำเสียแผนหมด ยายไรโต้ว่ายายแจ๊วเอาปลาร้ามาสาดใส่ตนก็ต้องแก้แค้น แล้วตะโกนให้ยายแจ๊วโดดลงมาเลย...

โขงให้แป๊ะรีบโทร.แจ้งผู้กองกำชัย และบอกสวัสดิ์ให้หาผ้าผืนใหญ่ๆมาขึงรอไว้เผื่อฉุกเฉินแล้วโขงก็วิ่งไปปีนเสาสัญญาณตามยายแจ๊วขึ้นไปท่ามกลางความตกใจของทุกคน

ผู้กองกำชัยติดต่อขอเบาะลมยางจากพื้นที่ใกล้เคียง เจียรไนยก็ติดต่อนักจิตวิทยานัดไปเจอกันที่เกิดเหตุ ทุกคนทำงานอย่างเร่งรีบ

โขงตามขึ้นไปหว่านล้อมยายแจ๊ว ส่วนข้างล่างก็เอาผ้านวมผืนใหญ่มาขึง ยายหวานบอกว่าผืนแค่นี้คนตกลงมาไม่น่าจะรอด ยายไรที่รู้นิสัยยายแจ๊วดีถามทุกคนที่เตรียมการกันว่า

“พวกเอ็งจะวุ่นวายทำไมวะ ข้าจะบอกความจริงให้ ไอ้แจ๊วมันไม่กล้าโดดร้อก มันขี้กลัวจะตาย ออกแนว ขี้ขลาดมากกว่า” แล้ววิ่งไปป้องปากตะโกน “เฮ้ย ไอ้แจ๊ว ...แน่จริงมึงโดดลงมาสิวะ โดดเลยๆๆ”

พอดีเมษา นักจิตวิทยามาถึง ถามสวัสดิ์ว่ายายแจ๊ว อยู่บนนั้นนานแค่ไหนแล้ว

โขงปีนขึ้นใกล้แล้วบอกว่ายายแจ๊วตั้งใจดี หวังดีกับน้อยหน่า ถูกยายแจ๊วย้อนว่า

“มึงจะเข้าใจอะไรวะ มึงไม่เคยมีลูก มึงไม่เคยเลี้ยงใคร ไอ้พวกที่ด่ากูก็เหมือนกันลูกเต้าไม่มีทั้งนั้น แล้วมาด่ากูหาว่ากูเลี้ยงลูกไม่ดี มึงลองมาเป็นกูดูบ้างไหม กว่ามันจะเกิด กว่ามันจะโต กูต้องเสียสละอะไรไปเท่าไหร่ คิดว่าเป็นแม่เป็นยายมันง่ายเหรอวะ”

“นั่นสิครับ ยายแจ๊วต้องเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้น้อยหน่า ยายดูแลน้อยหน่าอยู่คนเดียว หน้าที่นี้มันหนักจริงๆ ยายแจ๊วคงเหนื่อย...แต่ถ้ายายแจ๊วไม่อยู่ น้อยหน่ากลับมาจะอยู่กับใครล่ะ”

“มันยังจะกลับมาอีกเหรอวะ” ยายแจ๊วมองโขงอย่างสับสน ส่วนเมษาก็ตะโกนบอกยายแจ๊วว่าตนอยู่ข้างยายแจ๊ว มีปัญหาอะไรให้มาคุยกับตน

ยายแจ๊วมองลงมาเห็นคนข้างล่างตัวนิดเดียวจึงรู้ว่าตัวเองปีนขึ้นมาสูงมาก มือเท้าเริ่มอ่อน เมื่อโขงชวนให้ลงไปคุยกันข้างล่างก็บอกเสียงสั่นว่า

“กู...กูลงไปไม่ได้...ขากูมันสั่น...กูลงไม่ได้”

“ยายแจ๊ว อย่ามองลงไปข้างล่าง” โขงขยับเข้าไปประคองยายแจ๊ว “เราจะลงไปด้วยกัน ไม่ต้องกลัวนะ”

ชัยกับดำสังเกตการณ์อยู่ ดำบอกว่าถ้าโขงพายายแจ๊วลงมาได้มันต้องกลายเป็นฮีโร่แน่ ชัยจึงตะโกนยุยายแจ๊วอย่าเชื่อโขงทั้งหมดนี่เป็นแผนของมัน มันเป็นตัวอันตราย ยายแจ๊วได้ยินจะผละจากโขงทำให้โขงเซและยายแจ๊วก็ทำท่าจะตก โขงรีบคว้าไว้ ขาเลยหลุดจากที่ยืน

โขงห้อยต่องแต่งในสภาพที่มือหนึ่งเกาะเสาอีกมือกอดยายแจ๊วไว้ คนข้างล่างตกใจ แป๊ะบอกว่าแค่ผ้ารองรับน้ำหนักไม่ไหวแน่ เหมียวตะโกนว่าใครมีฟูกมีหมอนให้ขนมารองข้างใต้ ทุกคนวิ่งไปบ้านตัวเองเอาฟูกเอาหมอนมาวางเรียง

“คุณโขงอย่าเพิ่งตกลงมานะ” เหมียวตะโกนพลางบอกชาวบ้านที่ขนฟูกขนหมอนมาให้วางเรียงกัน

แต่โขงก็ล้าแล้ว มือหลุดจากเสาแต่ยังกอดยายแจ๊วไว้พยายามเอาหลังลงเพื่อยายแจ๊วจะได้ไม่เจ็บมาก ร่างโขงกับยายแจ๊วร่วงลงมาบนผืนผ้านวมที่เพิ่งขึงเสร็จเพียงเสี้ยววินาที!

ooooooo

โขงกับยายแจ๊วถูกนำส่งสุขศาลาโดยรถพยาบาลที่ผู้กองกำชัยนำมา โขงหลับตาเหมือนหมดสติ ทั้งสองมีที่บล็อกคอ เหมียว แป๊ะและสวัสดิ์วิ่งตามเตียงโขงไปด้วยความเป็นห่วง