เส้นสนกลรัก
ตอนที่ 5
พอพีระออกไปกับพร้อมก็พูดอย่างสะใจว่า
“ไอ้โขงมันต้องคุยกับนักจิตวิทยาจริงๆด้วยว่ะ....ฮ่ะๆๆ ให้ไอ้ชัยปล่อยข่าวไปเยอะๆ ว่าแม้แต่ที่ทำงานของมันยังต้องส่งมันไปรักษาอาการบ้าเลย น่ากลัวขนาดไหน”
โขงโทร.บอกกำชัยทันทีว่าพีระเพิ่งออกไปเมื่อกี๊นี้ นักจิตวิทยาเปิดประตูเข้ามาพอดีโขงวางสายบอกนักจิตวิทยาว่าตนพร้อมแล้ว จะเริ่มจากตรงไหนดี
“เริ่มจากเรื่องใกล้ตัวก่อนดีไหมคะ...” นักจิตวิทยามองโทรศัพท์ในมือโขงถามว่ากำลังทำอะไรอยู่
พอพีระออกมาไม่นาน พร้อมบอกว่ามีคนขับรถตาม พร้อมถามว่าขับวนดีไหม พีระนึกออกบอกว่า
“พามันไปทำบุญกับเราดีกว่า” พร้อมขับรถไปที่มูลนิธิแสงระวีตามคำสั่ง
ตำรวจนอกเครื่องแบบที่ตามมาหยิบโทรศัพท์ต่อสายทันที
ooooooo
เมื่อนักจิตวิทยาคุยกับโขงเสร็จออกมา สวัสดิ์ถามทันทีว่าโขงปกติใช่ไหม สุรารักษ์บอกว่า เล่าคร่าวๆก็ได้ เข้าใจว่ามันเป็นความลับ โขงถามว่ายังจะมีความลับอะไรอีกหรือ คอยฟังกันซะขนาดนี้พูดเลย
“การที่คนเรามีปมเลวร้ายในอดีต ไม่ได้แปลว่าโตขึ้นมาเขาจะต้องเกเรเป็นอันธพาลหรือว่าเก็บกดจนกลายเป็นคนโรคจิต มันขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูด้วย เหยื่อความรุนแรงหลายรายก็สามารถเปลี่ยนสิ่งเลวร้ายที่เขาเจอ เป็นพลังในการดำเนินชีวิต หรือช่วยเหลือคนอื่นต่อไปถ้าสังคมรอบข้างช่วยกันเสริมแรงบวกให้เขา ไม่ใช่จับผิดหรือว่าซ้ำเติม”
นักจิตวิทยาพูดตามหลักการยิ้มๆ แต่เจียรไนยฟังแล้วหน้าจ๋อย นักจิตวิทยาบอกนารีว่า
“คุณโขงเขาตั้งใจทำงานมากนะคะ แม้ว่าจะใจร้อนไปหน่อย แต่ก็เพราะเขาจริงจัง อยากให้งานสำเร็จ”
นารีบอกว่าเรื่องนั้นพอรู้อยู่ มองหน้าโขงพูดเหมือนเตือนว่า
“แต่คนฉลาด เขาไม่บุ่มบ่ามกันหรอกนะ”
ooooooo
เหมียวเห็นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างทิชากับโขงก็หงุดหงิดจนเปิ้ลถามว่าเป็นอะไร ถามว่าเรื่องโขงหรือเปล่า เหมียวนิ่ง เปิ้ลบอกว่าแบบนี้มันไม่โอเคแล้ว ส้มถามว่าจะมานั่งซังกะตายเพราะผู้ชายทำไม ยุเหมียวว่า
“สวยซะ แล้วสยบเขาให้อยู่”
เฮียนางสอดขึ้นทันทีว่าตนขอแนะนำเพราะรู้ทันผู้ชาย วิจารณ์สภาพของเหมียวว่า
“ผมรวบตึงแบบนี้ไม่ผ่าน หน้ามันเยิ้มแบบนี้ก็ไม่ไหว เสื้อตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์นี่ก็ไม่เร้าใจ สรุป...อยากได้เขา เราก็ต้องเปลี่ยน”
เหมียวปฏิเสธทุกอย่างยืนยันว่าตนไม่ได้อกหักแล้วก็ไม่อยากได้ ผู้ชายมีอะไรดี ทำไมต้องไปชอบด้วย เปิ้ลบอกว่าผู้ชายทุกคนไม่ได้เลวเหมือนไอ้ชัย ส้มเชียร์ว่าถ้าดีจริงตนก็ดีใจด้วย ลุ้นว่า
“ถ้าพี่เหมียวไม่อยากปล่อยเขาไป พี่เหมียว
ก็ต้องลุย”
“ลุย!!!” เฮียนางสั่งลุย ทั้งเปิ้ลและส้มเชียร์เต็มที่ เหมียวมองทุกคนแบบ...จะดีเหรอ?
ผู้กองกำชัยคุยกับโขง แป๊ะ และสวัสดิ์ว่าเราต้องลุยต่อไม่ให้พีระรู้ตัว สวัสดิ์ติงเราเอิกเกริกจนเขารู้ตัวแล้ว โขงบอกว่าเราพลาดเพราะไม่มีหลักฐาน
“อยากได้ลูกเสือต้องเข้าถ้ำเสือ แต่เสือดันจำกลิ่นเราได้หมดทุกคน” ผู้กองเอ่ย
“งั้นเราก็ต้องอาศัยคนที่อยู่ในถ้ำเดียวกับเสือสืบเรื่องนี้” โขงมองกำชัยเหมือนนึกออกว่าจะใช้ใคร
