เส้นสนกลรัก

“สวัสดีครับ พี่คุ้นหน้าน้องมากเลยนะเนี่ย เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม พี่ชื่อแสน แล้วน้อง...” แสนไม่ทันถาม โตก็เดินเข้ามาจ้องหน้าแสนดุๆ บอกเปิ้ล

กับส้มว่าให้ไปเตรียมตัวรับแขก

พอสองสาวเดินไป แสนชะเง้อมองตามอย่างสงสัย ถูกโตยื่นหน้ามาขวางสายตา ถามว่าสนใจอะไรขนาดนั้น แสนเฉไฉว่าก็น้องเขาขาวสวยตัวเล็กน่าเอ็นดูตนก็แค่อยากดูเท่านั้น

“ออเร้นจ์ของกูจำไว้” โตปรามแล้วเดินไป

“ออเร้นจ์เหรอ...” แสนพึมพำ

ooooooo

โขงเดินมาส่งทิชา เธอเปรยว่าเหมียวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ โขงบอกว่าคงรีบไปทำงานที่ร้านอาหาร เธอชมว่าเขาใส่ใจดูแลเหมียวตอนมีปัญหา แถมยังจำกิจวัตรของเหมียวได้อีก พูดอย่างประทับใจว่า

“ทิชาชักอยากเป็นเคสของคุณโขงแล้วสิคะ เป็นคนธรรมดาแต่พิเศษ จริงๆคนเราไม่จำเป็นต้องรวยล้นฟ้า ไม่ต้องมีชื่อเสียงหรือว่าคนนับหน้าถือตาเลยนะคะ แค่มีแบบพอดี พอใจเท่าที่มี มีคนที่เรารักแล้วก็เข้าใจอยู่ใกล้ๆ มันก็มีความสุขแล้ว ไม่เห็นต้องดิ้นรนไขว่คว้าให้มันเหนื่อยเลย” ทิชาเศร้าแต่ฝืนหัวเราะแก้เกี้ยวว่า “ทิชานี่แย่จริงๆ พูดไรก็ไม่รู้ ทำเสียบรรยากาศหมด”

แต่โขงถือเป็นดี พูดจริงจังจริงใจว่า

“คุณทิชา...ถ้าคุณมีปัญหา มีเรื่องไม่สบายใจ คุณระบายออกมาบ้างก็ได้นะ ผมอยู่ตรงนี้ตลอด พร้อมรับฟังคุณเสมอ...อย่าคิดว่าคุณอยู่คนเดียวเลยนะครับ”

“ทิชาดีใจจริงๆที่ได้รู้จักคุณ...ขอบคุณนะคะคุณโขง” ทิชามองโขงเอ่ยอย่างซึ้งใจ ทั้งสองมองตากันนิ่ง แต่เสียงโทรศัพท์ทำลายบรรยากาศขึ้น โขงยกโทรศัพท์ดูหน้าจอ พึมพำเบาๆ

“แสน...”

แสนโทร.บอกโขง ตามองเปิ้ลกับส้มที่กำลังดูแลลูกค้าว่า

“มาสอง...ไม่ใช่เด็กขนาดนั้น...แต่เป็นคนไทยชัวร์”

ทันใดแสนก็ตกใจเมื่อเห็นเปิ้ลทำเครื่องดื่มหกใส่ลูกค้าเพราะตกใจถูกลูกค้าลวนลาม โตรีบเข้าไปขอโทษลูกค้า เดี๋ยวตนจะเคลียร์ให้แล้วพาเปิ้ลไปแสนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดบอกโขงว่าเดี๋ยวโทร.กลับแล้วตามไปดู

เมื่อโขงกลับเข้าบ้านเห็นถุงผ้าใส่อาหารของเหมียวลืมไว้ คิดว่าพรุ่งนี้จะเอาไปให้แต่ฉุกคิดอะไรได้คว้าถุงผ้าออกไปเลย

เปิ้ลถูกโตตำหนิรุนแรงเพราะคุณประกิตเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ การที่ถูกจับโน่นลูบนี่ถือว่าเป็นการคืนกำไรให้ลูกค้า แล้วโตก็ส่งเปิ้ลไปให้พีระจัดการต่อ

โขงไปถึงบ้านเช่าเปิ้ลเห็นเหมียวเพิ่งกลับ ถามว่าทำไมเพิ่งกลับเลิกงานตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ เหมียวทำหูทวนลมเดินผ่านไป โขงถามว่าโกรธอะไรตนหรือ เหมียวหันขวับดึงถุงผ้าคืน โพล่งก่อนรีบเข้าห้องไปว่า

“เลิกทำเป็นสนใจฉันสักทีเหอะคุณ” เหมียวเข้าห้องไปกระแทกตัวนั่งที่เตียง บอกตัวเองอย่างเจ็บปวดว่า

“ถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าไปชอบเขาสิวะ”

อึดใจเดียวเปิ้ลก็เปิดประตูเข้ามาบอกเหมียวว่า “เจอคุณโขงหน้าบ้านเขาบอกว่าแกโกรธไรเขาก็ไม่รู้” เหมียวตอบเสียงห้วนว่าไม่มีอะไร เปิ้ลเข้ามาถามว่าเป็นอะไร เหมียวได้กลิ่นเหล้า ถามว่าไปทำอะไรมาทำไมกลิ่นเหล้าหึ่งอย่างนี้ ถามว่าเห็นว่าไปสมัครงาน สมัครที่ไหน