สะใภ้อิมพอร์ต

“ผมไม่ได้ตาบอดนะครับ ผมแยกแยะออกว่าอันไหนดีอันไหนชั่ว” ดลยอกย้อนอย่างเจ็บแสบ ลิซ่าไม่พอใจมาก สองคนมีปากเสียงเถียงกันอุตลุด หมอหมีพยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟังก็เลยโวยวายเสียงดังว่าขอออกไปนอกข้างก่อนแล้วจะเถียงกันให้ตายก็เชิญตามสบาย จากนั้นขยับจะไป ลิซ่าขอไปกับเขาด้วย รีบควงแขนเขาออกไป ดลมองตามงงๆกับท่าทีแปลกๆของเธอ

ooooooo

ครู่ต่อมาหมอหมีพาลิซ่ามานั่งกินข้าวเย็นที่ร้านอาหารริมถนน เห็นเธอเอาแต่เขี่ยข้าวไปมาไม่ยอมตักกิน ถามว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าระบายให้เขาฟังได้ เขาเป็นผู้ฟังที่ดีแถมเก็บความลับเก่ง

เธอยังไม่ทันพูดอะไร น้องส้มพรวดพราดเข้ามาเอาเรื่องเพราะคิดว่าเธอเป็นกิ๊กอีกคนของหมอหมี

ลิซ่าพยายามอธิบายว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเขาน้องส้มก็ไม่เชื่อ คว้าแก้วน้ำสาดหน้า เธอเอาน้ำสาดคืนไปบ้าง

“คราวหน้าคราวหลังให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นกับใคร ฉันกับคุณหมอไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แต่ถ้าเธอยังงี่เง่าฉันจะเป็นเมียหมอให้ดู” ลิซ่ามองน้องส้มอย่างเอาเรื่องก่อนเดินจากไป หมอหมีมองตามรู้สึกประทับใจ...

ขณะเดินมาตามถนนลิซ่านึกถึงน้องส้มที่เข้ามาโวยวายเมื่อครู่ ยิ่งปักใจเชื่อว่าดลซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับหมอหมีคงมีนิสัยเจ้าชู้ไม่ต่างกัน โชคดีที่เธอไม่ได้เล่าอะไรให้หมอหมีฟัง...

ไม่นานนักลิซ่ากลับถึงห้อง ค่อยๆแง้มประตูเข้าไปเห็นปิดไฟมืดถึงกับโล่งอกที่ดลไม่อยู่ในห้อง รีบเข้าไปอาบน้ำ ผ่านไปพักใหญ่ ดลกลับจากวิ่งออกกำลังเปิดประตูเข้ามา ถอดเสื้อที่ชุ่มเหงื่อออกโยนใส่ตะกร้าผ้า ลิซ่าในชุดนอนออกจากห้องน้ำเห็นเขายืนเปลือยอกตกใจแทบช็อกคิดว่าเขารอปล้ำ คว้าตะกร้าผ้าครอบหัวเขาไล่ตะเพิดออกจากห้อง พร้อมกับทั้งผลักทั้งดัน เขาคว้าแขนเธอไว้มือหนึ่ง อีกมือเอาตะกร้าออกจากหัว

“โดนตัวไหนมาหรือ ทำร้ายร่างกายอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเถอะ”

“เดี๋ยวเถอะอะไร จะปล้ำฉันเหรอ”

ดลรำคาญมากที่ลิซ่าหมกมุ่นกับเรื่องที่คิดว่าเขาจะปล้ำ หรือว่าอยากได้จะได้จัดให้ เธอยิ่งกลัวหนักวิ่งไปหลบตรงมุมห้อง เขามองเธออย่างระอาใจ

ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ลิซ่าถอนใจโล่งอกแต่เพื่อความสบายใจของตัวเองรีบไปรื้อเสื้อกับกางเกงมาสวมทับกันห้าชั้น สักพักดลในชุดนอนเดินออกจากห้องน้ำเห็นลิซ่าตัวหนาปึก เหงื่อแตกผมเปียกโชกเพราะสวมเสื้อผ้าหลายชั้นเหมือนคนบ้า แกล้งถามว่าหนาวหรือ

“ใช่ ฉันหนาว”

“หนาวแต่เหงื่อเต็มหน้าเนี่ยนะ”

“ไม่ใช่เหงื่อ ฉันฉีดสเปรย์น้ำแร่” เพื่อความสมจริงลิซ่าหยิบน้ำแร่ขึ้นมาฉีดใส่หน้า ดลส่ายหน้าเดินไปนั่งบนเตียง เธอมองตามระแวงมากกลัวเขาเอามาทำแม่พันธุ์ ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงล้มตัวลงนอนบนโซฟา...

ด้วยความกลัวถูกปล้ำ ลิซ่าฝันร้ายซ้ำซ้อนกันสามสี่ฝัน ในทุกความฝันเธอตกเป็นของดล แม้จะพยายามสู้สุดฤทธิ์ก็หนีเขาไม่รอด ฝันซ้ำฝันซ้อนอยู่อย่างนั้นกระทั่งถึงความฝันสุดท้าย นอกจากเธอจะตกเป็นของเขาแล้ว ยังมีลูกด้วยกันอีกต่างหาก แถมลูกโต 4 ขวบหน้าเหมือนดลไม่มีผิดเพี้ยน เด็กน้อยมาดึงขากางเกงเธอ

“แม่ฮับ...ผมหิวนม”

ลิซ่าช็อก มองเลยไปด้านหลังเห็นเด็กชายหญิงหน้าตาเหมือนดลอีกหลายคนร้องเรียกแม่ครับ แม่คะระงมไปหมด เธอร้องลั่นด้วยความสยองขวัญก่อนสะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นนั่ง ก้มมองตัวเองเห็นเสื้อผ้าห้าชั้นอยู่ครบ มองไปรอบห้องไม่เห็นใคร แต่ไม่วางใจลงจากโซฟาก้มดูใต้เตียงไม่มีใครซ่อนอยู่ ลองหยิกแขนตัวเอง

“อุ๊ยเจ็บ...นี่เราไม่ได้ฝันอีกแล้วใช่ไหม ฝันมั่วจนแยกไม่ออกแล้วว่าไหนเรื่องจริง ไหนคือความฝัน”

จังหวะนั้นมีเสียงน้ำดังขึ้น ลิซ่าหันไปเห็นประตูห้องน้ำปิดอยู่ ยังไม่ค่อยวางใจนัก รีบเดินออกจากห้อง

ooooooo

ที่ห้องอาหารพอลล่ากำลังตั้งสำรับอาหารเช้าอยู่ ลิซ่าวิ่งหน้าตื่นเข้ามาขอร้องให้ช่วยตบหน้าเธอที

พอลล่าถามย้ำอยู่หลายครั้งจะให้ตบจริงหรือ ลิซ่ายืนยันว่าจริง พอลล่าตบเพียงเบาๆกลัวจะเจ็บ เธอขอให้ตบแรงขึ้นกว่าเดิมใส่พลังมาให้หมด พอลล่าจัดให้เต็มๆจนหน้าหันเซถลาเป็นนกปีกหักลงไปกองกับพื้น แล้วตามเข้าไปดูอาการเห็นสภาพดูไม่จืดของอีกฝ่ายก็ตกใจ ขอโทษเป็นการใหญ่ไม่คิดว่าจะแรงขนาดนี้

“ไม่เป็นไร มันเจ็บดีมากแสดงว่านี่เป็นความจริง”

“ความจริงอะไรคะ” พอลล่ามองอีกฝ่ายงงๆ ลิซ่ายังไม่ทันตอบคำถามมีเสียงดลร้องเรียกเธอดังขึ้นเสียก่อน เธอหน้าเครียดขึ้นมาทันที บอกพอลล่าว่า

ถ้าคุณดลถามหาเธอให้บอกว่าออกไปวิ่งแล้วผลุบหายไป อึดใจดลเดินเข้ามายังไม่ทันจะพูดอะไร พอลล่าชิงรายงานก่อนว่าคุณลิซ่าออกไปวิ่ง เขามองเหล่

รู้ได้อย่างไรว่าเขาจะถามหาเธอ พอลล่าอึกอักก่อนโกหกว่าเดาเอา แถมเดาถูกอีกต่างหากแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน

“เขาออกไปนานหรือยัง”

“นานมากกกกก” พอลล่าลากเสียงคำว่ามากยาวเกินไปจนดลต้องสั่งให้หยุด แล้วขยับจะไป เธอทักจะไม่กินอาหารเช้าก่อนหรือ เขาส่ายหน้า วานเธอบอกแม่ของเขากับรินให้กินไปเลย พอลล่ารับคำมองตามเขาผละไปจนลับสายตาจึงหันมามองหาว่าลิซ่าอยู่ไหน พลันมีมือมาจับข้อเท้าเธอจากใต้โต๊ะ เธอสะดุ้งโหยงรีบก้มมองต้องถอนใจโล่งอกที่เห็นลิซ่าโผล่ออกมาจากใต้โต๊ะ

“ขอบใจนะที่ช่วยโกหก” พูดจบลิซ่าเดินไปคนละทางกับที่ดลไป พอลล่ามองตามส่ายหน้า

“คุณลิซ่านี่ก็ประหลาดๆเหมือนกันนะเนี่ย”

ooooooo