สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 2
ถึงเวลาอาหารเย็น อร ริน และดลอยู่กันพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร แต่ลิซ่าหายไปไม่มีใครเห็น รินสังเกตเห็นพอลล่าท่าทางมีพิรุธ เรียกมาถาม รู้ใช่ไหมว่าลิซ่าอยู่ไหน เธอปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็นแล้วขอตัวไปเก็บครัวก่อน
“ไม่ต้องไป บอกมาว่าลิซ่าอยู่ไหน” ดลเสียงเข้มทำให้พอลล่ากลัวมากไม่กล้าปกปิดอีกต่อไป...
ลิซ่าไม่ได้หายไปไหนกำลังปลูกดอกไม้ต้นใหม่แทนต้นที่ตัวเองตัดทิ้ง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง เธอหันมองต้องตกใจลุกพรวดขึ้นยืนเมื่อเห็นดลเดินหน้าตึงเข้ามา รีบออกตัวว่าไม่ได้ทำอะไรแค่จะปลูกดอกไม้คืนให้
เนื่องจากไม่เคยปลูกต้นไม้มาก่อน ลิซ่าจึงไม่รู้ว่าต้องเอาถุงดำที่ห่อดินออกก่อนจึงปลูกไปทั้งอย่างนั้น เขาดึงต้นไม้ขึ้นมาเห็นก็เล่นงานเธอ ขืนปลูกแบบนี้พอวันรุ่งขึ้นมันก็ตายแล้ว ลิซ่าอาสาจะจัดการปลูกให้ใหม่จะเอาถุงดำออกก่อน เขาเสียงเข้มใส่ว่าไม่ต้องทำ เธอยืนกรานจะปลูกให้ใหม่
“บอกว่าไม่ต้อง ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับแปลงดอกไม้ของนัท ทีนี้เข้าใจหรือยัง ผมจะดูแลดอกไม้ที่ผมกับนัทช่วยกันปลูกต่อไป ผมไม่ต้องการดอกไม้ต้นอื่นจากคนอื่น กรุณากลับออกไปได้แล้ว”
“ความจริงคุณยังไม่หายโกรธฉันสินะ”
“ผมไม่ได้โกรธแต่ผมไม่อยากให้เราสองคนก้าวก่ายในเรื่องส่วนตัวของกันและกัน คุณก็รู้ว่าเราไม่ได้รักกัน ยังไงคุณก็คือคนแปลกหน้าที่จำเป็นต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผมก็แค่นั้น” คำพูดของดลทำเอาลิซ่าอึ้งไปชั่วขณะ
“โอเคฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษก็แล้วกัน ฉันจะ...”
“ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว ผมจะจัดการเอง...เชิญ” ดลผายมือเป็นการไล่ลิซ่าทางอ้อม แล้วเดินไปถอนต้นไม้ที่เธอปลูกออกหมด ลิซ่าได้แต่มองตาปริบๆ...
ด้านอรรู้เรื่องที่พิธานกับลดารวมหัวกันกลั่นแกล้งลิซ่าให้ผิดใจกับดลจากพอลล่าก็ไม่พอใจ รินขอร้องแม่ให้ใจเย็นๆ ท่านใจเย็นอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเพราะครั้งนี้ท่านจะไม่เอาเรื่องสองแม่ลูก แต่อย่าให้ทั้งคู่นั่นก่อเรื่องทำให้ลิซ่ามีปัญหาอีกก็แล้วกันไม่อย่างนั้นท่านจะเอาคืนสองเท่า แล้วถอนใจเฮือก รินร้องทักถอนใจทำไม
“แม่รู้สึกว่าหนทางที่จะทำให้ตาดลกับหนูลิซ่ารักกันขึ้นมาจริงๆ มันยากซะแล้ว เริ่มต้นกันด้วยความขัดแย้งแบบนี้ไม่ดีเลย”...
ตกค่ำ พิธานเข้ากรุงเทพฯเที่ยวผับหรูเพื่อผ่อนคลายความเครียด บังเอิญเจอรตีมาเที่ยวที่นี่เช่นกัน เธอสวยผิดหูผิดตาจนเขาเกือบจำไม่ได้ เข้าไปทักทายแล้วถามว่าได้แวะไปหาดลบ้างหรือยังตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก เธอไปมาแล้ว แถมบอกให้เขาฝึกซ้อมเรียกเธอว่าพี่สะใภ้เอาไว้เลยเพราะคุณยายทับทิมเร่งรัดอยากให้เธอแต่งงานกับดล แต่ท่านหายไปหลายวันแล้ว โทร.ไปก็ไม่รับสายเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้
“คุณยายไม่ได้เป็นอะไร สบายดี แต่ก่อนหน้านี้ที่บ้านผมยุ่งกันมาก ต้องเตรียมเรื่องงานแต่งงาน”
รตีเดามั่วไปหมดว่าเป็นงานของใคร พิธานไม่อยากให้เธอเสียเวลาเฉลยว่าคนที่แต่งงานคือดลนั่นเอง เธอไม่เชื่อหาว่าเขาอำเธอเล่น พิธานเปิดรูปถ่ายวันแต่งงานของดลกับลิซ่าในมือถือให้ดูเป็นการตอกย้ำว่าเป็นเรื่องจริง รตีแค้นใจมากคว้ามือถือเขาปาทิ้ง แหกปากร้องกรี๊ดๆราวกับคนบ้า ทำลายข้าวของในร้านแตกกระจายแล้วเดินหนีไปหน้าตาเฉย พิธานจะตามแต่เด็กเสิร์ฟขวางไว้ ขอให้เขาจ่ายค่าเสียหายก่อน
“ผมไม่ได้ทำ”
“แต่คุณรู้จักกับคนทำ จ่ายมาครับไม่งั้นผมแจ้งตำรวจ”
พิธานหนีไม่ออกจำต้องจ่ายเงินแทนรตี...
เนื่องจากรู้ตัวว่าทำผิดต่อดล ลิซ่าจึงย้ายตัวเองไปนอนโซฟายกเตียงให้เขานอนตามสบาย เขารู้ทันที่เธอทำแบบนี้เพราะรู้สึกผิดใช่ไหม เธอยอมรับว่าใช่ หากมีอะไรที่เธอจะทำเพื่อชดใช้ความผิดก็ยอม
“ถ้างั้นตั้งแต่พรุ่งนี้คุณต้องตื่นหกโมงเช้าและเริ่มทำงานในฟาร์มตั้งแต่แปดโมง เลิกงานหกโมงเย็น คุณต้องฟังคำสั่งของผมอย่างเคร่งครัด” ดลเห็นลิซ่าจะเถียง รีบยกมือห้าม “อ๊ะๆจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอ เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดเองว่าจะยอมทำทุกอย่าง”
“น้อมรับคำสั่งค่ะบอส” แม้จะรับคำดิบดีแต่ลึกๆลิซ่าไม่ค่อยจะพอใจนักที่ดลได้คืบจะเอาศอก
ooooooo
หกโมงเช้าแล้ว ลิซ่ายังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟา ดลปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุก กระชากผ้าห่มออกก็ไม่ขยับก็เลยแกล้งเอาพัดลมมาจ่อที่ตัวเธอแล้วยืนกอดอกมองอย่างมั่นใจว่าเดี๋ยวเธอต้องตื่น
สักพักเธอเริ่มหนาวควานหาผ้าห่มไม่เจอ คว้ามือเขาได้พอดีกระชากเข้ามาหา ดลไม่ทันตั้งตัวหน้าคะมำลงไปบนโซฟา โชคดีที่เอามือยันพนักโซฟาไว้ทันใบหน้าก็เลยไม่ชนกัน แต่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
ตัวเขาบังพัดลมทำให้เธอคลายความหนาวไปได้ คราวนี้เธอใช้สองมือคล้องคอเขาไว้โน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ
ดลตะโกนใส่หน้าเรียกให้เธอตื่น เธอตกใจดึงตัวเขาเข้ามาจนปากจูบกันพอดี รู้สึกว่าถูกจูบก็ลืมตาขึ้นเห็นเขาเต็มๆ ขึ้นเข่าเข้ากล่องดวงใจอย่างแม่นยำ แล้วถีบซ้ำหงายเงิบก้นกระแทกพื้นร้องลั่น เธอลุกพรวดขึ้นชี้หน้า
“นี่คุณฉวยโอกาสกับฉันเหรอ...พูดไม่ออกแบบนี้แสดงว่าฉันพูดถูกใช่ไหม นี่ถ้าฉันไม่สะดุ้งตื่นคุณก็คง...”
