สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 2
ชายหนุ่มจุกจนพูดไม่ออกพยายามส่ายหัวเป็นทำนองว่าไม่ได้คิดจะทำอย่างที่เธอกล่าวหา จังหวะนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น อรตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้นเสียงดังโครมครามลงไปถึงข้างล่าง ลิซ่ารีบวิ่งไปเปิดประตู อรกับรินมองเข้าไปในห้องเห็นดลกองอยู่ที่พื้นหน้าแดงไปหมดก็มองหน้ากัน ก่อนจะนึกขึ้นได้
“หรือว่า หนูกับตาดลฟีเจอริงกันแล้ว”
ลิซ่าปล่อยโฮโผกอดอรแน่น ดลพูดออกมาอย่างยากเย็นเพราะจุกไม่หายว่าเราสองคนยังไม่ได้มีอะไรกัน อรขอร้องเขาอย่าพูดจาไม่รับผิดชอบแบบนี้ ท่านสอนให้เขาเป็นสุภาพบุรุษ ถ้าเขาได้ลิซ่าเป็นเมียแล้วก็ต้องดูแลเธอไปตลอดชีวิต ลิซ่าช่วยยืนยันอีกแรงว่าเราสองคนยังไม่ได้มีอะไรกัน ครั้นดลหายจุกก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกให้ทุกคนฟัง แล้วต่อว่าลิซ่าที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น ลืมตาขึ้นมาก็หาว่าเขาปล้ำ
“ก็ใครจะไปรู้ พอฉันลืมตา คุณกับฉันก็จูบกันอยู่”
รินกับอรตกใจนี่ดลจูบลิซ่าด้วยหรือ เขารีบออกตัวว่าคนที่ดึงเขาเข้าไปจูบคือลิซ่า เขาอยู่ของเขาเฉยๆ อรตั้งข้อสังเกต เขาออกจะตัวโตแรงก็มาก ทำไมถึงถูกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างลิซ่าดึงเข้าไปจูบได้ เขาแก้ตัวว่าตอนนั้นไม่ทันตั้งตัว สามสาวต่างวัยมองเขาเป็นตาเดียวกัน ดลเห็นท่าไม่ดีรีบตัดบท
“ผมว่าเราควรจบเรื่องนี้กันได้สักที มันเลยเวลามามากแล้ว”...
ในเวลาต่อมา ระหว่างพาลิซ่าซึ่งอยู่ในชุดพร้อมทำงานเดินมาตามทางไปฟาร์ม ดลอธิบายถึงงานที่เธอต้องทำในวันนี้ให้ฟังว่างานจะแบ่งออกเป็นสามช่วง ช่วงเช้าก่อนเที่ยงเธอต้องให้อาหารสัตว์ทุกตัวที่เราเลี้ยง
“คุณพักเที่ยงได้หนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นช่วงบ่ายคุณต้องเข้ามาดูแลนักท่องเที่ยวที่จะเข้ามาทำกิจกรรมในฟาร์ม ตอนเย็นคุณต้องตรวจดูความเรียบร้อยและเขียนรายงานสรุปให้ผมอ่านว่าคุณทำอะไรลงไปบ้าง”
ลิซ่ารำคาญที่ดลพล่ามไม่หยุด ยกมือปิดหูไม่ฟังมองเขาที่ยังพูดๆๆต่อไปก็เลยไม่ได้ยินเขาย้ำเรื่องการให้อาหารสัตว์ว่าห้ามให้มากเกินไป ครั้นเขาหยุดพูดเธอถึงเอามือออก ดลหันมองเธอที่เอาแต่เงียบ
“งานง่ายๆแค่นี้หวังว่านักศึกษาปริญญาโทจากเมืองนอกอย่างคุณจะทำได้เป็นอย่างดี”
“แน่นอน งานชิ้ลชิล” ลิซ่าเดินสะบัดออกไป ดลมองตามแววตาปรามาส เดี๋ยวก็รู้ว่าจะชิลหรือจะชิ่ง...
งานที่ดลมอบหมายให้เยอะมาก ทำให้ลิซ่าต้องเร่งความเร็ว จึงโกยๆฟางกับหญ้าแห้งสุ่มๆให้วัวแล้วไปให้อาหารแกะ เต่า ปลากับนกต่อ งานให้อาหารสัตว์ไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด เกือบจะโดนแกะขวิดต้องวิ่งหนีเปิดเปิง แถมตอนให้อาหารนกที่อยู่ในกรงยังถูกมันบินใส่ เธอตกใจโยนอาหารลงพื้นพุ่งออกจากกรงแทบไม่ทัน...
ที่ห้องทำงานภายในฟาร์มรักษา ดลหัวเราะชอบใจที่แกล้งลิซ่าสำเร็จ หมอหมีชงกาแฟมาวางให้ตรงหน้าเขาพลางด่าว่าซาดิสต์ ให้คุณลิซ่าทำงานเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร สงสารเธอที่ต้องมาเจอคนใจร้ายอย่างเขา
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า ฉันไม่อยากแต่งงานแกก็รู้ ยังไงฉันก็ต้องทำให้เขาขอหย่ากับฉันให้ได้”
“ไอ้ดล แกจะทำเพื่อแม่หน่อยไม่ได้เหรอวะ ทำให้แม่มีความสุขแค่หกเดือนเอง” เจอคำพูดของหมอหมีเข้าไปดลถึงกับอึ้ง จังหวะนั้นโก้โทร.เข้ามือถือของหมอหมีแจ้งว่าวัวในคอกป่วย
ooooooo
ดลตามลิซ่ามาเล่นงานเรื่องที่เธอให้อาหารวัวมากเกินไปจนมันปวดท้อง เธอถึงกับหน้าเจื่อน แก้ตัวเสียงอ่อยไม่รู้ว่าต้องให้อาหารปริมาณเท่าไหร่ เห็นวัวตัวใหญ่ก็เลยให้เยอะ กลัวมันไม่อิ่ม
“ฉันไม่ผิดนะ คุณจะมาโทษฉันไม่ได้ ถ้าจะผิดก็ต้องผิดที่คุณไม่บอกฉันว่าต้องให้เท่าไหร่ มันถึงจะพอกิน”
“แน่ใจเหรอว่าผมไม่ได้บอก คิดให้ดีๆ”
ดลหรี่ตามองอีกฝ่าย ลิซ่านึกได้ว่าเขาน่าจะพูดเรื่องปริมาณการให้อาหารสัตว์ตอนที่เธอเอามือปิดหูทำให้เธอไม่ได้ยินก็เลยเถียงไม่ออก เขาเตือนว่าต่อไปหากเธอทำงานบกพร่องอีกเขาจะปรับเงินเธอเพราะวัวพวกนี้ตัวละหลายแสนบาท หากเลี้ยงดูไม่ดีทำให้พวกมันป่วยให้นมไม่ได้ เราก็จะขาดรายได้ ลิซ่าอ้าปากจะโวยเรื่องที่เขาจะปรับเงิน แต่เขายกมือห้าม
“ไม่ต้องโวย ครั้งนี้ถือเป็นความผิดครั้งแรก ผมให้อภัย แต่ถ้ามีครั้งต่อไปคุณโดนแน่ คุณลิซ่า” เล่นงานเสร็จดลเดินจากไป ลิซ่าแค้นใจมากรอจนเขาไปพ้นแล้ว จึงด่าเขาไม่ยั้ง รินเดินหิ้วตะกร้าใส่อาหารมาให้เธอได้ยินพอดีก็อดขำไม่ได้ บอกให้เธอใจเย็นก่อนมากินอะไรก่อนบางทีอาหารของตนอาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
เป็นอย่างที่รินพูดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน อาหารที่เธอทำมาให้ทั้งดูดีมีระดับ ทั้งอร่อยทำให้ลิซ่าสบายใจและอารมณ์ดีขึ้น ชมไม่หยุดว่าฝีมือทำอาหารของเธอสามารถเปิดร้านได้เลย
“รินเรียนจบทางด้านนี้มาโดยตรงและกำลังจะเริ่มงานเป็นเชฟขนมหวานที่ร้านสเต๊กเฮ้าส์ค่ะ”
“อุ๊ย พี่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม ไม่เคยรู้มาก่อนสงสัยพี่ได้ไปอุดหนุนน้องรินทุกวันแน่”
“ยินดีค่ะ” รินยิ้มให้ลิซ่าอย่างรู้สึกดี...
