สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 2
หลังได้ฟังวีรกรรมชั่วของพิธานจากลิซ่า ดลเดินหน้าเครียดจะไปเอาเรื่อง ลิซ่าเร่งฝีเท้าตามขอร้องให้เขาใจเย็นๆก่อน เขาเย็นไม่ไหว ต้องทำให้พิธานรู้ว่ามันไม่สมควรทำแบบนี้อีก สั่งให้เธอรออยู่นี่ไม่ต้องตาม เธอไม่ยอมให้เขาไปคนเดียวในเมื่อเธอเองก็มีส่วนผิดแล้วจับมือเขาไว้
“แต่คุณทำไปเพราะไม่รู้ คุณไม่ผิดนะคุณลิซ่า ผมขอโทษก็แล้วกันที่จัดเต็มใส่คุณมากไปหน่อย”
“เรื่องนั้นช่างเถอะ ฉันเข้าใจคุณ”
“ถ้าคุณเข้าใจผมก็ปล่อยมือผมได้แล้ว” ดลมองมือลิซ่าที่จับมือตัวเองอยู่ เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าจับมือเขารีบปล่อย ดลจ้ำพรวดๆต่อไป ลิซ่ารีบวิ่งตาม
ooooooo
เมื่อมาถึงบ้านลดา ดลตะโกนเรียกพิธานให้ออกมาหา ลิซ่าตามมาคว้าแขน ขอร้องให้เขาใจเย็นๆก่อน
“เรื่องนี้เย็นไม่ได้” น้ำเสียงและสีหน้าที่เอาเรื่องของดลทำให้ลิซ่ากลัวรีบปล่อยแขนเขา เป็นจังหวะเดียวกับพิธานเดินออกมาถามเขาว่ามาโวยวายอะไรที่บ้านของตน ดลไม่พูดพล่ามต่อยพิธานเต็มหน้าเซถลาไปชนโต๊ะข้าวของบนนั้นตกพื้นแตกกระจาย พิธานจ้องดลสายตากร้าวมาต่อยตนทำไม
“แกบอกให้คุณลิซ่าตัดดอกไม้ของฉัน”
“บอกอะไร ฉันไม่ได้บอกคุณลิซ่าเข้าใจผิดแล้ว” พิธานแก้ตัวหน้าด้านๆ ลิซ่าฉุนขาดด่าลั่นทำไมพูดจาแมวๆแบบนี้ในเมื่อเขาเป็นคนบอกเธอเอง พิธานหาว่าเธอใส่ความ ถ้าเขาพูดทำไมจะจำไม่ได้ ดลรู้นิสัยญาติตัวเองดีจึงไม่เชื่อคำพูด จังหวะนั้นลดาได้ยินเสียงโครมครามเดินเข้ามากับพัฒน์ เห็นสภาพข้าวของล้มระเนระนาดถามว่าเกิดอะไรขึ้น พิธานตีหน้าเศร้าฟ้องแม่ว่าอยู่ดีๆดลก็เข้ามาต่อยแล้วชี้ให้ดูปากที่แตก
“ตายแล้ว ปากจะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าเนี่ย... ตาดลเราต่อยตาพิทำไม”
“มันหาเรื่องผมก่อน ผมก็ต้องทำ”
“โกหก ฉันไม่เห็นแกจะบาดเจ็บตรงไหน” ลดามองสำรวจดลไปทั่วตัว ลิซ่าเถียงแทนว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บทางกายแต่เจ็บทางใจ ลูกชายของลดายืมมือเธอทำร้ายจิตใจดล ลดาตีหน้าซื่อไม่เข้าใจที่เธอพูด สองสาวต่างวัยมีปากเสียงกัน ลดาเถียงสู้ลิซ่าไม่ได้เงื้อมือจะตบ ดลปราดไปขวางไว้สั่งห้ามทำอะไรเมียของตน ครั้งนี้ตนจะไม่เอาเรื่องแต่อย่าให้ลูกชายของคุณน้ามายุ่งกับคนของตนหรือเรื่องของตนอีกเพราะครั้งหน้าเห็นดีแน่
“แกขู่เหรอ”
“คนอย่างผมไม่เคยขู่ คุณน้าก็รู้...กลับ คุณลิซ่า” ดลพูดจบคว้าแขนลิซ่าออกจากบ้าน ลดาร้องเรียกเขาไว้ เข้ามาทำร้ายร่างกายลูกชายของเธอถึงในบ้านแล้วคิดจะไปง่ายๆคงไม่ได้ สั่งให้พิธานโทร.แจ้งตำรวจ พัฒน์ขอร้องแม่อย่าให้เรื่องถึงตำรวจเลยแค่เรื่องเล็กนิดเดียว ลดาไม่เห็นว่าเป็นเรื่องเล็กจะเอาเรื่องดลให้ได้ พิธานยิ้มสะใจรีบทำตามที่แม่สั่ง พัฒน์เห็นท่าไม่ดีค่อยๆย่องออกมา...
ระหว่างที่ลดายืนขวางไม่ให้ดลกับลิซ่าไปไหน ให้อยู่รอตำรวจมาก่อน พัฒน์ประคองทับทิมเข้ามา ท่านบอกกับลดาว่าจะไม่มีตำรวจมาที่นี่เพราะท่านโทร.ไปบอกสารวัตรแล้วว่านี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว เราเคลียร์กันเองได้ ลดาโวยวายว่าดลต่อยพิธานจะให้ปล่อยไปได้อย่างไร ทับทิมด่าเธอว่าโง่หรือเปล่า อยากอับอายขายขี้หน้า อยากให้คนอื่นรู้กันทั่วว่าครอบครัวของเรามีปัญหากันอย่างนั้นหรือ
“คุณแม่ก็ดีแต่เข้าข้างตาดล ตาพิก็เป็นหลานของคุณแม่เหมือนกัน” ลดายกเรื่องเดิมมาพูด
“ฉันไม่เคยเข้าข้างใคร ฉันดูตามเหตุผล และฉันก็เห็นว่าเรื่องนี้ตาพิเป็นฝ่ายผิด ตาพิจงใจจะสร้างความร้าวฉานระหว่างหนูลิซ่ากับตาดล...ตาพิเธอต้องการให้ตาดลกับหนูลิซ่าหย่ากันใช่ไหม”
“เอ่อ...คือผม...ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยครับ ผมลืมไปว่าดลมันหวงที่ตรงนั้นมากแค่ไหน”
ดลด่าสวนว่าโกหก พิธานจะลืมได้อย่างไร เขายังแถกสีข้างทำไมจะลืมไม่ได้ในเมื่อคนตายไม่ใช่แฟนของเขา ดลจะเข้าไปเอาเรื่อง ลิซ่าต้องรั้งตัวไว้ ทับทิมเตือนพิธานถ้าพูดแล้วมีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลงก็อย่าพูด แล้วสั่งให้เขาขอโทษดลกับลิซ่า พิธานไม่ยอมทำตามอ้างไม่ได้ตั้งใจ ทับทิมไม่สนจะตั้งใจหรือไม่ แต่ถ้าเราเป็นฝ่ายผิดก็ต้องขอโทษ เขาเห็นสีหน้าเอาจริงของคุณยายก็ไม่กล้าหือจำใจขอโทษดลกับลิซ่า แล้วผละจากไป
ลดามองแม่อย่างไม่พอใจก่อนตามลูกชายไป ทับทิมได้แต่ถอนใจเหนื่อยใจ
ooooooo
พิธานจ้ำพรวดๆออกจากบ้านอย่างหัวเสีย ลดาตามมาติดๆ ถามลูกด้วยความเป็นห่วงว่าจะไปไหน เขาทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว คุณยายไม่เคยเห็นเขาเป็นหลาน ลดาขอร้องเขาอย่าคิดมาก
“คิดมากตรงไหนแม่ก็เห็น คุณยายให้ผมขอโทษไอ้ดล ป่านนี้มันคงหัวเราะเยาะผมแย่แล้ว”
“ถ้าลูกยังร้อนอยู่แบบนี้ลูกจะไม่มีวันเอาชนะตาดลได้หรอกนะ”
“นี่แม่ก็เข้าข้างมันอีกคนเหรอ”
“แม่ไม่ได้เข้าข้าง แม่พูดความจริง ลูกต้องใจเย็นและมีสติให้มากกว่านี้ ถ้าคิดการใหญ่ใจต้องนิ่งถ้าขืนยังทำตัวเป็นเด็กใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ลูกไม่มีวันบริหารฟาร์มนี้ได้แน่ กลับเข้าบ้านนะลูกแล้วเรามาช่วยกันคิดหาทาง”
