ดอกหญ้าในพายุ

บัวแก้ตัวว่าเห็นหมาเห็นแมวจมน้ำก็ช่วยทั้งนั้นไม่ใช่เฉพาะแต่เขา อย่าคิดว่าที่มาทำโน่นทำนี่ให้แล้วเธอจะใจอ่อนยกโทษให้ คนอย่างเธอเจ็บแล้วจำ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ เขาไม่สนใจ อย่าว่าแต่เจ็บตัวเลย ต่อให้ตายก็ยอมถ้าได้กอดเธอกลางน้ำตกแบบนี้

บัวเคลิ้มไปกับคำหวานทำท่าจะยอมให้จูบ แต่พอได้สติเธอผลักเขาออกห่าง ยืนยันไม่มีทางใจอ่อนกับเขาง่ายๆ แล้วหันหลังเดินลุยน้ำขึ้นฝั่ง

“นานเป็นปีแล้วนะบัวที่ฉันไม่ดูแลเธอเลย ฉันเคยทำหน้าที่คอยจัดสรรชีวิตให้เธอจนกลายเป็นความเคยชิน พอไม่ได้ทำมันเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป”

พงศ์ระพีลุยน้ำตามมากอดเธอไว้จากด้านหลัง

“พอได้เจอกันอีกครั้ง สิ่งแรกที่ฉันรู้สึกคืออยากทำสิ่งเหล่านี้ให้เธอ ตื่นเช้ามาเตรียมน้ำอุ่นให้เธออาบ ทำกับข้าวให้เธอกิน ช่วยกันล้างจาน ช่วยกันทำงานบ้าน คอยห่มผ้าให้เวลาที่เธอหลับ บัว...ฉันอยากมีชีวิตแบบนี้กับเธอ”

“ก็น่าจะขอแบบนี้ตั้งนานแล้ว” บัวหันมาซบหน้ากับอกพงศ์ระพีร้องไห้อย่างอัดอั้น...

จากนั้นทั้งคู่พากันไปยังทุ่งดอกหญ้า บัวถามเขาแน่ใจแล้วหรือว่าเลือกดีแล้ว เธอเป็นแค่ดอกหญ้าไม่มีราคา แถมยังมีเชื้อโจรติดมาด้วย ถึงไม่มีตัวหนังสือสักไว้ที่หน้าผาก แต่วันหนึ่งอาจจะมีเสียงในสังคมพูดใส่หูให้เขาได้ยิน เขาไม่สนใจ ที่สำคัญตอนนี้เธอเป็นดอกบัวที่อยู่ในแจกันแก้วเจียระไนชั้นดี

“แล้วถ้าบัวอยากจะเป็นดอกหญ้า คุณยังจะเห็นคุณค่าของดอกหญ้าอย่างบัวไหม”

“ต้องให้จูบไหมถึงจะเชื่อ” พงศ์ระพีส่งตาหวานให้ บัวส่ายหน้า ขืนให้จูบจะมาบอกว่าจูบเพราะเมาแบบ

วันนั้นอีก เขาเฉลยว่าวันนั้นไม่ได้เมา แต่ตั้งใจจูบเธอจริงๆ แล้วยื่นหน้าเข้าไปจะจูบให้ดู

ปวีณโทร.มาขัดจังหวะเสียก่อน ครั้นวางสาย

จากท่าน เขาจะจูบเธออีกครั้ง คราวนี้สารินทร์กับนงรามโทร.มา เขาเริ่มหงุดหงิด รีบคุยรีบวางสาย หมายมั่นจะจูบบัวให้ได้ แต่เหมือนโดนกลั่นแกล้ง พัน เดชากับดุสิตาแท็กทีมโทร.มาถามว่าสารภาพรักกับบัวหรือยัง เขาหมดความอดทนปิดมือถือแล้วดึงบัวมาจูบอย่างดูดดื่ม

ooooooo

-อวสาน-